Angelica Catalani
W dzisiejszym świecie Angelica Catalani to kwestia, która staje się coraz bardziej istotna w społeczeństwie. Z biegiem czasu Angelica Catalani stał się podstawowym aspektem codziennego życia ludzi, wpływającym na ich decyzje i działania. Od Angelica Catalani ewoluował i dostosował się do nowych trendów i technologii, stając się tematem wspólnego zainteresowania szerokiego grona osób. W tym artykule dokładnie zbadamy wpływ Angelica Catalani na dzisiejsze społeczeństwo i sposób, w jaki zyskał on na znaczeniu na przestrzeni lat.
 Angelica Catalani na portrecie z 1806 r., mal. Élisabeth Vigée-Lebrun | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Angelica Catalani (ur. 10 maja 1780 w Senigallii, zm. 12 czerwca 1849 w Paryżu) – włoska śpiewaczka, sopran.
Życiorys
Kształciła się w klasztorze Santa Lucia w Gubbio, pobierała też lekcje śpiewu u swojego ojca oraz Pietro Morandiego. Na scenie zadebiutowała w 1795 roku w Wenecji rolą w operze Lodoïska Johanna Simona Mayra. W kolejnych latach śpiewała we Florencji (1799), Mediolanie (1801) i Lizbonie (1801). W 1806 roku debiutowała w Londynie rolą w Semiramidzie Marcosa Portugala na deskach King’s Theatre. W 1812 roku kreowała rolę Zuzanny w londyńskiej premierze Wesela Figara W.A. Mozarta. W latach 1814–1817 występowała w Théâtre-Italien w Paryżu. W latach 1819–1820 odbyła podróż, w trakcie której odwiedziła Warszawę, Lwów, Kraków, Krzemieniec i Wilno. Zachował się złoty zegarek, który ofiarowała wówczas 10-letniemu Fryderykowi Chopinowi. W 1821 roku zrezygnowała z występów na scenie operowej, do 1828 roku działała jednak jeszcze jako artystka koncertowa. Po przejściu na emeryturę prowadziła w swoim domu we Florencji bezpłatną szkołę śpiewu dla ubogiej, uzdolnionej młodzieży.
Należała do największych i najbardziej podziwianych śpiewaczek swojej epoki, zdobywając sławę głosem cechującym się bogatą techniką koloraturową. Jej głos osiągał skalę do g3. Swoją działalnością przełamała na scenach włoskich monopol kastratów na wykonywanie partii sopranowych w operach.
W 1804 roku poślubiła pracownika francuskiej ambasady w Lizbonie nazwiskiej Valabrègue. Mąż był utracjuszem, roztrwaniającym zgromadzony przez żonę majątek w grach hazardowych i nieudanych inwestycjach. Zmarła w Paryżu podczas trwającej w mieście epidemii cholery.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 49. ISBN 83-224-0223-6.
- ↑ a b c d e f g h i Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 602. ISBN 0-02-865526-5.
- ↑ a b c The Grove Book of Opera Singers. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 81. ISBN 978-0-19-533765-5.
- ↑ a b c d Dan H. Marek: Singing: The First Art. Lanham: The Scarecrow Press, 2007, s. 24–25. ISBN 978-0-8108-5711-7.
Linki zewnętrzne
- Angelika Catalani. pl.chopin.nifc.pl. . . (pol.).