W świecie Anna Pacyna istnieje nieskończona liczba aspektów i aspektów, które zasługują na dogłębne zbadanie i przeanalizowanie. Od swoich początków do dzisiejszej ewolucji, Anna Pacyna pozostawił niezatarty ślad w historii ludzkości. W tym artykule zagłębiamy się w różne aspekty, które sprawiają, że Anna Pacyna jest tematem powszechnego zainteresowania, odnosząc się do jego skutków społecznych, kulturowych, gospodarczych i politycznych. W następujący sposób zanurzymy się w podróż, która doprowadzi nas do odkrycia znaczenia i znaczenia Anna Pacyna we współczesnym społeczeństwie.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
dr hab. nauk biologicznych | |
Specjalność: botanika, fitogeografia, taksonomia roślin | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1970 |
Habilitacja |
1985 |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Anna Maria Pacyna (ur. 15 marca 1940 w Krakowie) – polska uczona, botaniczka, specjalistka w zakresie florystyki, fitogeografii i taksonomii roślin. Doktor habilitowana Uniwersytetu Jagiellońskiego, uczestniczka trzech wypraw naukowych do Mongolii.
Urodziła się 15 marca 1940 roku w Krakowie. Uczęszczała do IX Liceum Ogólnokształcącego im. J. Joteyki. Studia ukończyła na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując w 1962 tytuł magistra. Pracę magisterską wykonała pod kierunkiem profesora Bogumiła Pawłowskiego, z którym pracowała przez kolejne dwa lata. Była pracownikiem naukowo-dydaktycznym Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Profesor Bogumił Pawłowski był recenzentem jej pracy doktorskiej, którą obroniła w 1970 roku otrzymując stopień naukowy doktora. Habilitowała się na UJ w 1985 roku i została powołana na stanowisko docenta. Kontynuuje pracę nauczyciela akademickiego w Instytucie Botaniki UJ po przejściu na emeryturę.
Zajmowała się problematyką współczesnej szaty roślinnej. Prowadziła badania florystyczne i geobotaniczne polskiej części Karpat. Jej zainteresowania taksonomiczne koncentrowały się na paprotnikach. Wzięła udział w trzech wyprawach naukowych do Mongolii. Po raz pierwszy w 1974 roku uczestniczyła w Mongolsko-Polskiej Wyprawie Fizyczno-Geograficznej organizowanej przez Instytut Geografii i Zagospodarowania Przestrzennego PAN oraz Instytut Geografii i Zmarzlinoznawstwa Mongolskiej Republiki Ludowej. Kolejne wyprawy odbyły się w 1975 i 1977 roku. Każda trwała 2–2,5 miesiąca. Głównymi problemami badawczymi ekspedycji do Changaju i Chenteju było szczegółowe poznanie elementów środowiska przyrodniczego i ich wzajemnych powiązań w warunkach silnie kontynentalnego, suchego klimatu oraz piętrowość roślinności badanych rejonów. Jej wkład do tych badań polegał między innymi na opracowaniu flory doliny Sant, zbiorowisk roślinnych i sporządzeniu mapy roślinności oraz wyróżnieniu jej pięter. Wyróżniła także piętra roślinności i charakterystyczne dla nich zbiorowiska w południowym Changaju. Podczas wypraw zgromadziła okazy roślin z Mongolii, które stanowią jedną z najważniejszych kolekcji zbioru głównego (Herbarium generale) zielnika roślin naczyniowych Instytutu Botaniki UJ.
Do jej ważniejszych publikacji zaliczane są: „Biometrics and taxonomy of the Polish species of the genus Diphasium Presl”, „Polskie gatunki rodzaju Diphasium Presl i ich rozmieszczenie w kraju”, „Vegetation of the Sant Valley in the Khanagi Mountains (Mongolia)”.
Jej autorstwo nazw taksonów oznaczane jest jako Pacyna.
Opublikowała co najmniej 32 prace naukowe oraz artykuły popularnonaukowe i recenzje, w tym: