W dzisiejszym świecie August Friedrich Christian Vilmar stał się tematem o rosnącym zainteresowaniu szerokiego grona osób. Niezależnie od tego, czy jest to aktualny temat, osoba publiczna czy zjawisko kulturowe, August Friedrich Christian Vilmar przykuł uwagę ogółu społeczeństwa. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane ze August Friedrich Christian Vilmar, od jego wpływu na życie ludzi po jego globalne implikacje. Poprzez głęboką i przemyślaną analizę postaramy się rzucić światło na różne perspektywy, które pomogą nam lepiej zrozumieć August Friedrich Christian Vilmar i jego znaczenie we współczesnym świecie.
Data i miejsce urodzenia |
21 listopada 1800 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie |
teolog luterański |
Alma Mater |
August Friedrich Christian Vilmar (ur. 21 listopada 1800 w Solz, zm. 30 lipca 1868 w Marburgu) – niemiecki teolog luterański i działacz kościelny.
August Friedrich Christian Vilmar urodził się w Solz, które obecnie jest częścią miasta Bebra. Studiował teologię w Marburgu, gdzie był pod silnymi wpływami racjonalizmu, dlatego też popadł w niewiarę. W 1823 roku został rektorem szkoły miejskiej w Retenburgu, gdzie pozostał do 1827 roku, następnie udał się do Bad Hersfeld, gdzie osiągnął wysoką pozycję w lokalnym gimnazjum. W tych latach odrzucił racjonalizm, początkowo sądząc, że świat jest uczuciem Boga. Na jego dalszy duchowy rozwój wpłynęła lektura dzieł Ojców Kościoła, głównie Tertuliana i Ireneusza, a także Lehre von der Sünde Augusta Tholucka. Niedługo po ukończeniu trzydziestu uznał, że wszystko czego szukał znajduje się w Kościele luterańskim, do czego doszedł w wyniku wnikliwej lektury Konfesji Augsburskiej i jej Apologii.
w 1831 roku Vilmar został deputowanym na nowo utworzony parlament elektoratu Hesji. Jako deputowany wzywał do utworzenia uniwersytetu narodowego, zwiększenia kadry naukowej i doposażenia placówek edukacyjnych. W grudniu tegoż roku został członkiem ministerialnego komitetu ds. religii i szkolnictwa. Od października 1832 roku do kwietnia 1833 roku pracował w ministerstwie spraw wewnętrznych, był także nauczycielem w gimnazjum w Hanau, po czym, w latach 1833–1850, dyrektorem gimnazjum w Marburgu. W latach 1836–1850 był członkiem komitetu do spraw gimnazjów. Głęboko zreformował gimnazja w Hesji, a zwłaszcza nauczanie religii. Swoje poglądy na ten temat przedstawiał w założonym przez E. W. Hengstenberga piśmie „Evangelische Kirchenzaitung”. W 1850 przeniósł się do ministerstwa spraw wewnętrznych jako radca konsystorza, a w latach 1851–1855 wykonywał obowiązki wiekowego superintendenta Ernsta. W 1855 roku Ernst zmarł i Vilmar został obrany jego następcą, wybór jednak nie został zatwierdzony przez księcia elektora. 27 października tegoż roku został profesorem teologii na Uniwersytecie w Marburgu. Jako profesor teologii Vilmar szybko osiągnął duże znaczenie.
Według Vilmara Kościół wchodził w nową erę, w której to osiągnięta zostanie pełna jedność Kościoła widzialnego i niewidzialnego. Przed opierającym się na takim przekonaniu Vilmarem stanęły dwa zagadnienia. Pierwsze dotyczyło wyznań Kościoła Hesji. Według Vilmara przyszłe losy Kościoła zależą od pełnej wierności Wyznaniu Apostolskiemu i niezmienionej Konfesji Augsburskiej, co w przypadku tak zwanego Reformowanego Kościoła Dolnej Hesji nie było wcale oczywiste (wydział teologii w Marburgu wymagał uznania Katechizmu Heidelberskiego). Vilmar dowodził, że nazwa „Reformowany” nie odnosi się do związków z kalwinizmem, a korzenie wspólnoty były luterańskie. Drugim zagadnieniem był rozdział Kościoła od państwa.
W latach 1848–1850 Vilmar wywierał istotny wpływ na życie polityczne. Będąc oddanym swemu władcy konserwatystą, nie tylko osobiście wspierał księcia elektora, lecz także w 1848 roku założył pismo „Hessischer Volksfreund”, które od połowy 1851 roku redagował samodzielnie. Pismo to skupiało wokół siebie wszystkich heskich lojalistów. Vilmar był głębokim patriotą i starał się ocalić przed zapomnieniem przeszłość swego kraju, dlatego badał przeszłość Hesji i poświęcił jej kilka publikacji.
Pod koniec życia Vilmar czuł się samotny, pomimo towarzystwa swoich studentów. Popadł w melancholię, do czego znacząco przyczyniły się wydarzenia 1866 roku. Zmarł na udar mózgu niedługo po śmierci swojej drugiej żony.