W dzisiejszym świecie Benedykt Zientara to temat, który przyciągnął uwagę i zainteresowanie wielu ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w nauce czy wpływ na kulturę popularną, Benedykt Zientara stał się tematem o ogromnym znaczeniu. W miarę jak coraz więcej osób interesuje się Benedykt Zientara, powstają debaty, badania i dyskusje obejmujące szeroki zakres aspektów związanych z tym tematem. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Benedykt Zientara i jego wpływ na dzień dzisiejszy.
Benedykt Zientara w latach 60. | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
profesor nauk humanistycznych | |
Specjalność: historia, mediewistyka | |
Alma Mater | |
Doktorat | |
Habilitacja | |
Profesura |
1971 |
Benedykt Zientara (ur. 15 czerwca 1928 w Ołtarzewie, zm. 11 maja 1983 w Warszawie) – polski profesor nauk historycznych, mediewista, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego.
Przed II wojną światową uczył się w Zegrzu. Pod koniec wojny kształcił się na tajnych kompletach w Ożarowie Mazowieckim. W 1947 zdał maturę w Warszawie, w XXI LO im. Hugona Kołłątaja. Następnie rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim.
W 1949 został asystentem w Muzeum Historycznym miasta stołecznego Warszawy, a rok później na Uniwersytecie Warszawskim. Na tej uczelni pracował do końca życia. W latach 1953–1961 był także pracownikiem Instytutu Historii PAN. W 1954 uzyskał stopień kandydata nauk (doktora) na podstawie pracy Dzieje małopolskiego hutnictwa żelaznego w XIV–XVII w. napisanej pod kierunkiem Mariana Małowista. W 1961 habilitował się na podstawie pracy Kryzys agrarny Marchii Wkrzańskiej w XIV w. W 1967 otrzymał stanowisko docenta, w 1971 tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1981 profesora zwyczajnego.
20 sierpnia 1980 roku podpisał apel 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami. Jego książka Despotyzm i tradycje demokratyczne w dawnej historii Rosji została wydana w drugim obiegu w 1983 roku nakładem Biblioteki Obserwatora Wojennego.
Został pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kw. 11B-1-27).
Jego żoną była Maria Płaczkowska. Miał trzech synów: Piotra, Andrzeja i Wawrzyńca.
Do grona jego uczniów zaliczają się m.in. Halina Manikowska i Marek Barański.