Big Fun
Dzisiaj porozmawiamy o Big Fun. To temat, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób. Big Fun stał się czymś, czego nie możemy zignorować, czy to ze względu na jego wpływ na społeczeństwo, czy na nasze życie osobiste. Jest to temat budzący emocje i dyskusje, a także skłaniający do refleksji nad jego znaczeniem w życiu codziennym. Wielu ekspertów badało i analizowało Big Fun z różnych perspektyw, a dziś chcemy zagłębić się w jego znaczenie, zakres i znaczenie. Mamy nadzieję, że ten artykuł daje szerszą i jaśniejszą wizję Big Fun oraz zachęca do refleksji i zagłębienia się w jego znaczenie w naszym obecnym świecie.
| Wykonawca albumu studyjnego | ||||
| Miles Davis | ||||
| Wydany | ||||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany | ||||
| Gatunek | ||||
| Długość |
LP 1:39:5; CD 2:21:44 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Oceny | ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
Big Fun – podwójny album, na który złożyły się utwory nagrane przez Milesa Davisa pomiędzy listopadem 1969 r. a czerwcem 1972 r. oraz wydany przez firmę nagraniową Columbia w 1974 roku.
Charakter albumu
Wydanie tego albumu w 1974 r. przyjęto dość krytycznie ze względu na to, że właściwie album składał się z niewydanych wcześniej sesji nagraniowych – przeważnie do Bitches Brew, czyli Davis nie miał nowego materiału.
Album – dzięki różnym składom grup nagrywających utwory – jest bardzo różnorodny. Znalazły się tu aż cztery utwory z wykorzystaniem sitaru, tambury i tabli. Prawdopodobnie były to jedyne sesje, w których owe trzy indyjskie instrumenty wystąpiły obok siebie. Uatrakcyjniły one tkankę brzmieniową i rytmiczną tych kompozycji.
Płyta ta jest także okazją do posłuchania i porównania gry starszych muzyków Davisa – jak Hancock, Shorter, John McLaughlin, Chick Corea – z nowymi, takimi jak Lonnie Smith, Al Foster, Sonny Fortune, Carlos Garnett...
Pojawili się także w tych nagraniach muzycy spoza kręgu jazzowego czy nawet rhythmandbluesowego (jak np. Michael Henderson). Są to Harvey Brooks i Billy Hart. Harvey Brooks zdobył sobie sławę jednego z najlepszych basistów rocka, country i studiów nagraniowych.
Wydanie na dwóch dyskach poszerzyło wiedzę słuchaczy o okresie 1969–1972 w muzyce Davisa, gdyż dodano cztery nowe utwory nagrane w tym czasie i nigdzie nieopublikowane.
Muzycy
- Miles Davis – trąbka
- Steve Grossman – saksofon sopranowy I 1, 4; II 1, 3, 4;
- Sonny Fortune – saksofon sopranowy i flet I 2;
- Carlos Garnett – saksofon sopranowy I 2;
- Wayne Shorter – saksofon sopranowy I 3; II 2;
- Bennie Maupin – klarnet basowy I 1, 2, 3, 4; II 2, 3, 4;
- John McLaughlin – gitara I 1, 3, 4; II 1, 3, 4;
- Herbie Hancock – pianino elektroniczne I 1; II 4(kl);
- Chick Corea – pianino elektroniczne I 1, 3(kp), 4; II 2, 3, 4(kp);
- Joe Zawinul – pianino elektroniczne I 3(kl); II 2; organy II 2;
- Lonnie Smith – pianino I 2;
- Harold I. Williams – pianino I 2;
- Larry Young – organy i czelesta I 4; II 3;
- Khalil Balakrishna – elektryczny sitar I 1, 4; II 3, 4; hinduskie instrumenty II 2;
- Bihari Sharma – tambura I 1, 4; II 3, 4;
- Ron Carter – gitara basowa I 1; II 4;
- Harvey Brooks – gitara basowa I 1, 4; II 2, 3, 4;
- Michael Henderson – gitara basowa I 2;
- Dave Holland – gitara basowa I 3, 4; II 1, 2, 3;
- Bill Cobham – perkusja I 1, 4; II 2, 3, 4; trójkąt I 3; II 4;
- Al Foster – perkusja I 2;
- Billy Hart – perkusja I 2;
- Jack DeJohnette – perkusja I 3, 4; II 1, 2, 3;
- Badal Roy – tabla I 2;
- Airto Moreira – instrumenty perkusyjne I 1, 3; II 2; cuica I 3, 4; II 3, 4; berimbau I 4; II 3, 4; hinduskie instrumenty II 2;
- James "Mtume" Forman – afrykańskie bębny I 1;
Lista utworów
CD
- Płyta pierwsza (I)
- „Great Expectations” – 27:23
- „Ife” – 21:34
- „Recollections” – 18:55
- „Trevere” – 5:55
- Płyta druga (II)
- „Go Ahead John” – 28:27
- „Lonely Fire” – 21:25
- „The Little Blue Frog” – 9:10
- „Yaphet” – 9:39
Album analogowy (winyl)
- Płyta pierwsza
- Strona pierwsza
- „Great Expectations”
- Strona druga
- „Ife”
- Płyta druga
- Strona trzecia
- „Go Ahead John”
- Strona czwarta
- „Lonely Fire”
Opis płyty
Płyta analogowa (winylowa)
- Producent – Teo Macero
- Inżynier dźwięku – Stan Tonkel, Frank Laico
- Miksowanie – Russ Payne, Stan Weiss, John Guerriere
- Daty nagrania – 19 listopada 1969 (I 1; II 4)* 28 listopada 1969 (I 4; II 2, 3) * 6 lutego 1970 (I 3) * 3 marca 1970 (II 1) * 12 czerwca 1972 (I 2).
- Miejsce nagrania – Columbia Studio E, Nowy Jork
- Czas albumu – CD 1: 1 godz. 13 min. 7 sek.; CD 2: 1 godz. 8 min. 37 sek.; razem: 2 godz. 21 min. 44 sek. * płyta 1: 48 min. 57 sek.; płyta 2: 49 min. 48 sek.; razem: 1 godz. 38 min. 5 sek.
- Data wydania – 19 kwietnia 1974
- Okładka – Corky McCoy
- Firma nagraniowa – Columbia
Wznowienie na CD
- Producent – Bob Belden
- Cyfrowy remastering – Seth Foster
- Studio – Sony Music Studios, Nowy Jork
- Dyrektor projektu – Seth Rothstein
- Kierownik artystyczny – Cozbi Sanchez-Cabrera
- Koordynator A & R – Patti Matheny i Darren Salmieri
- Legacy A & R – Steve Berkowitz
- Projekt – Randall Martin
- Fotografie we wkładce – Urve Kuusik
- Firma nagraniowa – Columbia/Legacy
- Numer katalogowy – C2K 65140
- ©1974, 2000 Sony Music Entertainment, Inc.
Przypisy
- ↑ Big Fun - Miles Davis | Album | AllMusic , allmusic.com (ang.).
- ↑ Miles Davis – Big Fun (2000, CD) – Discogs , discogs.com .
Linki zewnętrzne
