Bitwa pod Widawą (1735)

W dzisiejszym świecie Bitwa pod Widawą (1735) stał się tematem najwyższej wagi i zainteresowania szerokiego grona ludzi. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w dziedzinie nauki czy wpływ na rozwój gospodarczy, Bitwa pod Widawą (1735) zdołał przyciągnąć uwagę i debatę ekspertów, profesjonalistów i obywateli na całym świecie. W całej historii Bitwa pod Widawą (1735) odegrał kluczową rolę w ewolucji różnych aspektów życia ludzkiego, a jego badanie i zrozumienie są niezbędne, aby stawić czoła wyzwaniom i możliwościom, które pojawiają się dzisiaj. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ, znaczenie i implikacje Bitwa pod Widawą (1735), analizując jego różne aspekty i oferując globalny pogląd na jego znaczenie we współczesnym świecie.

Bitwa pod Widawą (1735)
Wojna o sukcesję polską
Czas

luty 1735

Miejsce

okolice Warty

Terytorium

północno-zachodnia Małopolska

Przyczyna

próba inwazji na Saksonię

Wynik

zwycięstwo sił polskich

Strony konfliktu
Saksonia Polska
Dowódcy
generał, Georg Wilhelm von Birkholz Adam Tarło
generał Steinslicht
Siły
600 żołnierzy kilka tysięcy żołnierzy (?)
Straty
400 poległych, jeńcy nieznane
brak współrzędnych

Bitwa pod Widawą (1735) – bitwa stoczona 20 lutego 1735 między siłami polskimi i saskimi. Doszło do niej podczas podjętej przez wojska wierne prawowitemu władcy Rzeczypospolitej Stanisławowi Leszczyńskiemu próby inwazji na Elektorat. W trakcie przemarszu armii Adama Tarły w kierunku Saksonii, jej straż przednia pod dowództwem Szweda w polskiej służbie, generała Steinslichta natknęła się w okolicy miasta Widawa na duży saski konwój (150 wozów) w osłonie regimentu kirasjerów. Wywiązała się trzygodzinna bitwa, w trakcie której Sasi zostali kompletnie rozbici. Jedynie niedobitkom udało się ujść z życiem w kierunku miasta Warta (na placu boju pozostało nawet 400 zabitych Sasów). Polacy wzięli też jeńców, w tym dowodzącego Sasami generała-lejtnanta Georga Wilhelma von Birkholza i kilku innych oficerów, a także zdobyli wozy, a w nich wiele dobytku (w tym 100 tysięcy talarów w gotówce i 300 tysięcy talarów w klejnotach). Było to jedno ze znaczniejszych zwycięstw konfederatów dzikowskich nad Sasami i Rosjanami w wojnie z lat 1733–1735.

Przypisy

  1. a b "Continuation de l'histoire universelle"; str. 261
  2. a b "Korespondencja Józefa Andrzeja Załuskiego, 1724-1736"; str. 286

Bibliografia

  • "Continuation de l'histoire universelle", Tom 4, Amsterdam & Lipsk, 1750
  • "Korespondencja Józefa Andrzeja Załuskiego, 1724-1736", Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław-Warszawa-Kraków 1967