W tym artykule przyjrzymy się fascynującemu życiu i twórczości Bolesław Waśkiewicz, osoby, która pozostawiła niezatarty ślad w historii. Od skromnych początków po trwały wpływ na dzisiejszy świat, Bolesław Waśkiewicz był przedmiotem podziwu, badań i kontrowersji. Na tych stronach będziemy zagłębiać się w jego dziedzictwo, badając jego wpływ w różnych dziedzinach, jego rolę w kluczowych momentach historii oraz wnioski, jakie możemy wyciągnąć z jego doświadczenia. Przygotuj się na ekscytującą podróż przez życie i wkład Bolesław Waśkiewicz i odkryj, dlaczego jego historia wciąż rezonuje w naszych sercach i umysłach.
pułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
16 lipca 1880 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1902–1931, 1939–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
Grodzieński Pułk Strzelców, |
Stanowiska |
dowódca pułku |
Główne wojny i bitwy |
Wojna rosyjsko-japońska |
Odznaczenia | |
Bolesław Waśkiewicz (ur. 4 lipca?/16 lipca 1880 w Grodnie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Urodził się w rodzinie Aleksandra i Rozalii z Januszkiewiczów. Absolwent gimnazjum w Grodnie i szkoły oficerskiej w Wilnie. Od 1902 w armii rosyjskiej. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. Awansował do stopnia sztabskapitana. Od 1914 walczył w I wojnie światowej. W bitwie pod Tannenbergiem dostał się do niewoli niemieckiej. Od 1918 w stopniu kapitana w Wojsku Polskim. Dowódca samoobrony w Nowym Dworze k. Grodna. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej jako dowódca batalionu w Grodzieńskim pułku strzelców, potem został dowódcą Nowogródzkiego pułku strzelców (15 sierpnia – 20 listopada 1920).
W 1921 dowodził 2 Dywizją Litewsko-Białoruską. Przeniesiony w marcu 1921 do 50 pułku piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 85. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 81 pułk piechoty. Później został przeniesiony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II. W sierpniu 1923 został przeniesiony do 61 pułku piechoty wielkopolskiej w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy pułku. 3 maja 1926 został mianowany na stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 4. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 1 stycznia 1931 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i skierowany na dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia i dodatku służbowego, a z dniem 28 lutego tego roku przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Grodnie.
W kampanii wrześniowej dowódca 2 pułku piechoty „Grodzieńskiego”. Dowodził północnym odcinkiem obrony Lwowa. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Starobielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 509.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika (sic!). Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.