W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Botond Roska, temacie będącym przedmiotem zainteresowania i dyskusji w różnych obszarach. Od momentu pojawienia się Botond Roska przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i entuzjastów, wywołując dyskusje i teorie na temat jego znaczenia i możliwych konsekwencji. W tym artykule szczegółowo zbadamy Botond Roska, analizując jego znaczenie w obecnym kontekście i zapewniając kompleksowy obraz, który pozwoli naszym czytelnikom lepiej zrozumieć to zjawisko. Od jego początków po wpływ na współczesne społeczeństwo – zbadamy każdy aspekt Botond Roska, aby rzucić światło na temat, który nadal budzi zainteresowanie i ciekawość. Dołącz do nas w tej podróży, aby dowiedzieć się więcej o Botond Roska!
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 grudnia 1969 |
| profesor nauk medycznych | |
| Specjalność: neurobiologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
2002 – neuronauka, fizjologia |
| Profesura |
2014 |
| Praca naukowo-dydaktyczna | |
| Instytut | |
| Okres zatrudn. |
od 2005 |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
od 2014 |
| Odznaczenia | |
| Nagrody | |
|
| |
Botond Roska (ur. 17 grudnia 1969 w Budapeszcie[1]) – węgierski neurobiolog, specjalizuje się w badaniu procesów neurodegeneracyjnych siatkówki. Pracuje w bazylejskim Friedrich Miescher Institute for Biomedical Research. Profesor Wydziału Medycyny Uniwersytetu Bazylejskiego oraz współdyrektor Institute of Molecular and Clinical Ophthalmology w Bazylei (IOB).
Urodził się w rodzinie naukowców. Jego ojcem był Tamás Roska (1940–2014)[1]. W latach 1985–1989 uczył się gry na wiolonczeli w budapesztańskiej Akademii Muzycznej im. Ferenca Liszta[2], a następnie rozpoczął studia medyczne na Uniwersytecie Semmelweisa w Budapeszcie, które ukończył z wyróżnieniem (summa cum laude) w 1995[2]. Obok medycyny studiował także matematykę na Uniwersytecie Loránda Eötvösa (1991–1995)[2].
W okresie 1995–1997 odbył staż naukowy z zakresu neuronauki i fizjologii pod kierunkiem Franka Werblina w Division of Neurobiology, Department of Molecular and Cell Biology Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley. Po zakończeniu stażu rozpoczął w tym samym miejscu studia doktoranckie (1997–2002), które zakończył uzyskaniem stopnia doktorskiego[3][4]. Następnie otrzymał członkostwo w Harvard Society of Fellows, w ramach którego studiował (2002–2005) genetykę na Uniwersytecie Harvarda[2].
W 2005 przeniósł się do Bazylei, gdzie został zatrudniony we Friedrich Miescher Institute for Biomedical Research (obszar badawczy: neuronauka, genetyka, fizjologia)[2]. W 2014 został profesorem Wydziału Medycyny Uniwersytetu Bazylejskiego[2]. W 2018 powołany na stanowisko dyrektora w Institute of Molecular and Clinical Ophthalmology (IOB)[4].
Artykuły publikował w takich czasopismach jak m.in. „Nature Neuroscience", „Current Biology", „Nature" oraz „Journal of Neuroscience"[5][6][7].
Członek Association for Research in Vision and Ophthalmology (ARVO)[3] oraz rad redakcyjnych czasopism naukowych: „Annual Review in Neurosciences" (od 2015) oraz „Current Opinion in Neurobiology" (od 2016)[2].
Wielokrotnie nagradzany i wyróżniany. Otrzymał m.in. stypendium Programu Fulbrighta (1997), Bearden Memorial Award for Biophysics (2001), członkostwo w Harvard Society of Fellows (2002), Marie Curie Excellence Grant (2006), EMBO Young Investigator Award (2009), VIVA Leading Scientist Award (2010), członkostwo w European Molecular Biology Organization (EMBO, 2011), Alcon Award (2011), Alfred Vogt Award (2013), Cogan Award od ARVO (2016), Bressler Prize in Vision Science (2018), W. Alden Spencer Award (2018), Louis-Jeantet Prize (2019)[2][4][8] oraz Nagrodę Wolfa w dziedzinie medycyny (2024)[9].
W 2019 odznaczony Orderem Świętego Stefana[1].