Cieśnina Lancastera
W tym artykule poruszony zostanie temat Cieśnina Lancastera, który staje się coraz bardziej istotny w dzisiejszym społeczeństwie. Z różnych perspektyw i kontekstów Cieśnina Lancastera stał się przedmiotem zainteresowania liderów, badaczy, naukowców i ogółu społeczeństwa. W całej historii Cieśnina Lancastera był przedmiotem dyskusji i debat, podsycając rozmowy i pytania, które doprowadziły do znaczących postępów w różnych obszarach. W tym sensie istotne jest głębsze zagłębienie się w analizę Cieśnina Lancastera, biorąc pod uwagę jego obecny wpływ i możliwe przyszłe implikacje, które pozwala nam dostrzec. Dlatego ten artykuł będzie miał na celu przedstawienie kompleksowej i aktualnej wizji Cieśnina Lancastera, w celu promowania większego zrozumienia i refleksji na temat tego tematu, który jest tak istotny we współczesnym społeczeństwie.
 Cieśnina Lancastera | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj obiektu | |
Położenie na mapie Kanady  | |
 74°13′00″N 84°00′00″W/74,216667 -84,000000
| |
Cieśnina Lancastera (ang. Lancaster Sound, fr. Détroit de Lancaster) – cieśnina Oceanu Arktycznego oddzielająca Ziemię Baffina od wyspy Devon, leżąca w kanadyjskim Archipelagu Arktycznym; administracyjnie w terytorium Nunavut.
Część Kanału Parry’ego i Przejścia Północno-Zachodniego.
Geografia
Cieśnina Lancastera leży w kanadyjskim Archipelagu Arktycznym na Oceanie Arktycznym – oddziela Ziemię Baffina od wyspy Devon i łączy się z Cieśniną Barrowa na północny wschód od Somerset Island. Jest to zachodnia odnoga Zatoki Baffina.
Płynąc od wschodu, stanowi pierwszą część Kanału Parry’ego (pozostałe to według raportów dla Rady Arktycznej: Cieśnina Barrowa i Cieśnina Melville’a); jest częścią Przejścia Północno-Zachodniego.
Administracyjnie leży w terytorium Nunavut.
Różne źródła podają różną długość i szerokość cieśniny – długość od 320 km do 400 km, szerokość od 50–80 km do ok. 100 km. Jej głębokość dochodzi do 1232 m. Charakteryzuje się dość dobrze rozwiniętą linią brzegową z wieloma zatokami. Przepływa przez nią silny zimny prąd morski z zachodu na wschód.
Od października do czerwca cieśnina pokryta jest lodem. W okresie od polowy lata do wczesnej jesieni żeglowność cieśniny utrzymywana jest przy pomocy lodołamaczy.
Wody cieśniny bogate są w czynniki odżywcze i charakteryzują się różnorodnym światem zwierzęcym. Na Bylot Island w jej wschodniej części gniazduje ok. 3 milionów ptaków rocznie. W jej wodach występują nerpy obrączkowane, morsy arktyczne, narwale, białuchy arktyczne, orki oceaniczne i wale grenlandzkie. W regionie cieśniny żyją także niedźwiedzie i lisy polarne. W ujściach rzek do cieśniny odławiany jest Golec zwyczajny.
Część cieśniny jest obszarem chronionym, należącym do Parku Narodowego Sirmilik.
Historia
Cieśnina została odkryta przez Europejczyków w 1616 roku – przez Williama Baffina (1584–1622) i Roberta Bylota (1610–1616), którzy nadali jej nazwę na cześć jednego z trzech głównych sponsorów ich wyprawy – kupca londyńskiego Jamesa Lancastera (1554–1618).
Ani Baffin, ani późniejszy poszukiwacz Przejścia Północno-Zachodniego w 1818 roku John Ross (1777–1856) nie odkryli jej potencjału dla żeglugi na zachód. Ross utrzymywał, że jest to jedynie zatoka. Teorię tę obalił w 1819 roku William Edward Parry (1790–1855).
Cieśninę spenetrowali w latach 30. XIX w. wielorybnicy. Pod koniec XIX w. na brzega cieśniny założono faktorie handlowe Button Port, Albert Harbour, Arctic Bay, Pond Inlet i Dundas Harbour.
W 1924 roku przez cieśninę przeprawił się szlakiem inuickich myśliwych kanadyjski policjant A.H. Joy.
Uwagi
- ↑ Encyklopedia PWN definiuje Kanał Parry’ego (płynąc od wschodu) jako Cieśninę Lancastera, Cieśninę Barrowa, Cieśninę Melville’a i Cieśninę McClure’a, zob. Encyklopedia PWN – Parry’ego, Kanał ↓.
Przypisy
Bibliografia
- Ellis, B., Brigham, L.: Arctic Marine Shipping Assessment 2009 Report. Arctic Council's Protection of the Arctic Marine Environment (PAME), 2009. . (ang.).
- Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych poza Granicami Rzeczypospolitej Polskiej (KSNG): Urzędowy Wykaz Polskich Nazw Geograficznych Świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. .
- Marsh, James H.: Lancaster Sound. W: The Canadian Encyclopedia. Historica Canada, 2013-12-05. (ang.).
- Mills, William James: Exploring Polar Frontiers. ABC-CLIO, 2003, s. 105–106. ISBN 978-1-57607-422-0. . (ang.).
- Lancastera, Cieśnina, Encyklopedia PWN .
- Parry’ego, Kanał, Encyklopedia PWN .
- Lancaster Sound, Encyclopædia Britannica (ang.).