Dzisiaj chcemy zagłębić się w Czesław Banach, temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od wpływu na społeczeństwo po dzisiejsze znaczenie, Czesław Banach był przedmiotem debaty i dyskusji w różnych obszarach. W tym artykule dokładnie zbadamy wszystkie aspekty Czesław Banach, analizując jego wpływ w różnych kontekstach i rolę w kształtowaniu świata, w którym żyjemy. Dzięki szczegółowemu i wyczerpującemu podejściu zagłębimy się w najważniejsze aspekty Czesław Banach, oferując kompletną i wzbogacającą wizję wszystkim, którzy chcą lepiej zrozumieć to zjawisko.
Data i miejsce urodzenia |
13 marca 1931 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
11 listopada 2020 |
profesor nauk humanistycznych | |
nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Uniwersytet Pedagogiczny im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie |
Odznaczenia | |
|
Czesław Banach (ur. 13 marca 1931 w Wojsławicach, zm. 11 listopada 2020 w Krakowie) – polski pedagog, profesor nauk humanistycznych. Pracownik Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie.
W 1950 rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Będąc studentem III roku został zastępcą asystenta ekonomii w Akademii Górniczo-Hutniczej. Po ukończeniu studiów pracował jako asystent ekonomii w PWSP w Krakowie, w której w 1971 obronił doktorat. W latach 1954–1956 był kierownikiem Wydziału Studenckiego Zarządu Wojewódzkiego Związku Młodzieży Polskiej. W latach 1963–1971 pełnił funkcję kuratora Okręgu Szkolnego dla województwa i miasta Krakowa, a w latach 1971–1972 funkcję kierownika Wydziału Kultury, Nauki i Oświaty KW PZPR w Krakowie. Na przełomie lat 50. i 60. XX w. zajmował się szkolnictwem wyższym i oświatą w krakowskich instancjach PZPR. Następnie został powołany na stanowisko wykładowcy w WSP w Krakowie. W latach 60. był członkiem i II sekretarzem Komitetu Uczelnianego PZPR na tej uczelni.
Od 1972 do 1985 pracował w Warszawie jako zastępca kierownika Wydziału Nauki i Oświaty KC PZPR, był wiceprezesem Zarządu Głównego ZNP, wiceministrem Oświaty i Wychowania. W 1980 habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, a od 1988 był profesorem WSP w Krakowie.
W 1987 został mianowany profesorem nauk humanistycznych. W latach 1987–1989 był członkiem prezydium Komitetu Ekspertów do spraw Edukacji Narodowej. W latach 1997–1998 był członkiem Rady do spraw Reformy Edukacji przy Ministrze Edukacji Narodowej. Od 1974 był członkiem Komitetu Nauk Pedagogicznych Polskiej Akademii Nauk, a od 1996 członkiem Komitetu Prognoz „Polska w XX wieku" i „Polska 2000 Plus" przy Prezydium PAN. W latach 1983–1990 był członkiem Prezydium Krajowej Rady Postępu Pedagogicznego, a w latach 1986–1990 przewodniczącym Międzynarodowego Zespołu ds. Kształcenia, Dokształcania i Doskonalenia Nauczycieli w Warszawie. W latach 1984–1990 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Nowa Szkoła". Pochowana na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kw. LXXXIX-23-19).
Zajmował się zagadnieniami kształtowania planów edukacyjnych i życiowych młodzieży oraz ich modyfikacją i rekonstrukcją. W kręgu zainteresowań była edukacja nauczycieli oraz ich funkcjonowanie w zawodzie, polityka edukacyjna oraz reforma szkolnictwa. Wypromował ok. 300 magistrów, 40 licencjatów i 4 doktorów.