W dzisiejszym artykule będziemy odkrywać fascynujący świat Dźantar Mantar (Jaipur). Od swoich początków do dzisiejszego znaczenia, Dźantar Mantar (Jaipur) był przedmiotem zainteresowania i debaty w różnych obszarach. W tym artykule przeanalizujemy jego główne cechy, wpływ na społeczeństwo i jego ewolucję w czasie. Ponadto zbadamy jego wpływ w różnych kontekstach i jego znaczenie dla przyszłości. Dźantar Mantar (Jaipur) to ekscytujący temat, który zasługuje na naszą uwagę, dlatego zapraszamy Cię do zanurzenia się w tę fascynującą podróż pełną odkryć i eksploracji. Przygotuj się na poszerzanie swojej wiedzy i ciesz się wzbogacającym doświadczeniem!
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | |
Państwo | |
---|---|
Typ |
kulturowy |
Spełniane kryterium |
III, IV |
Numer ref. | |
Region |
Azja i Pacyfik |
Historia wpisania na listę | |
Wpisanie na listę |
2010 |
Położenie na mapie Radżastanu | |
Położenie na mapie Indii | |
26°55′29″N 75°49′28″E/26,924722 75,824444 | |
Dźantar Mantar (hindi: जंतर मंतर, ang. Jantar Mantar) – obserwatorium astronomiczne w Jaipurze w Radżastanie (Indie), wzniesione na początku XVIII wieku z inicjatywy maharadży Sawai Jai Singha II (1688–1743), znanego z zamiłowania do astronomii. Na terenie obserwatorium znajduje się największy na świecie zegar słoneczny i astrolabium. Najlepiej zachowany kompleks wśród dawnych obserwatoriów indyjskich, w 2010 roku wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Budowa obserwatorium była ściśle związana z założeniem nowej stolicy państwa przez maharadżę Sawai Jai Singha II, który w 1727 roku zlecił bengalskiemu architektowi Vidaydharowi Bhattacharyi zbudowanie miasta od podstaw – Jaipuru. Obserwatorium zlokalizowano w bezpośrednim sąsiedztwie pałacu maharadży, który znany był z zamiłowania do matematyki, architektury i astronomii. Ośrodek powstał na idealnie płaskim placu, prace prowadzone przy udziale 23 astronomów zakończono w 1738. Obserwatorium w Jaipurze jest największym i najlepiej zachowanym z pięciu obserwatoriów zbudowanych przez Singha – pozostałe to:
W obserwatorium w Jaipurze pracowało ok. 20 astronomów, prowadząc badania z zakresu astronomii sferycznej – prowadząc obserwacje nieba, uaktualniając tablice astronomiczne i przewidując zaćmienia. Prace w Jaipurze pozwoliły na ustalanie lokalnego czasu i kalendarza. Obserwatorium świadczyło również przepowiednie astrologiczne oraz prognozy meteorologiczne, przepowiadając m.in. monsuny.
Obserwatorium zaprzestało działalności ok. 1800 roku. Część instrumentów w części zachodniej została zburzona pod budowę świątyni, a w innej części rozpoczęto produkcję armat.
Pierwszą restaurację obiektu przeprowadzono w 1876 roku za panowania maharadży Ram Singha II, jednak wszelkich prac zaprzestano po śmierci władcy w 1880 roku. Na początku XX wieku obserwatorium zostało gruntownie odnowione, przeprowadzono całkowitą restaurację wszystkich instrumentów a zniszczone – odbudowano. Po odzyskaniu przez Indie niepodległości w 1947 roku, obserwatorium stało się własnością Radżastanu, w 1948 roku zostało wpisane na listę zabytków i objęte ochroną.
W 2010 roku obiekt został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Trzy obserwatoria Singha w Delhi, Jaipurze i Ujjain znane są pod nazwą Dźantar Mantar. Obserwatorium w Delhi funkcjonuje pod tą nazwą od ponad 200 lat. W dokumentach archiwalnych Jaipuru tamtejsze obserwatorium występuje pod nazwą Dźantra, która w języku potocznym została zniekształcona do Dźantar. W mowie potocznej często do nazwy jednoczłonowej dodawano drugi, najczęściej nic nieznaczący wyraz do rymu dla nadania emfazy, w tym przypadku Mantar – stąd nazwa Dźantar Mantar.
Obserwatorium składa się z 18 obiektów służących m.in. do ustalania azymutu i pozycji gwiazd, określania dat zaćmień Słońca i wysokości nad poziomem morza. Do głównych instrumentów w obserwatorium należą m.in.: