Die Welt
W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Die Welt, odnosząc się do jego różnych aspektów, znaczenia w dzisiejszym społeczeństwie i znaczenia w historii. Zbadamy jego wpływ w różnych obszarach, od polityki i ekonomii po kulturę i technologię. Die Welt to motyw, który nie tylko pozwala nam lepiej zrozumieć otaczający nas świat, ale także zaprasza do refleksji nad naszą w nim rolą i kwestionowania naszych przekonań i przekonań. Poprzez wyczerpującą analizę staramy się rzucić światło na temat, który jest nie tylko przedmiotem zainteresowania akademickiego, ale może również mieć głębokie konsekwencje dla naszego codziennego życia.
| |
| Częstotliwość | |
|---|---|
| Państwo | |
| Wydawca | |
| Pierwszy numer |
2 kwietnia 1946 |
| Średni nakład |
200 000 egz. |
| Strona internetowa | |
Die Welt – wysokonakładowy niemiecki dziennik założony w 1946 w Hamburgu przez stacjonujących tam brytyjskich aliantów. Obecnie redakcja główna znajduje się w Berlinie, a właścicielem praw do gazety jest Axel Springer SE.
Pierwszy numer ukazał się 2 kwietnia 1946 roku, po pół roku przygotowań. Miał 6 stron, sześciokolumnowy układ i kosztował 20 fenigów. Nakład wynosił 160 000 egzemplarzy. Początkowo Die Welt ukazywał się dwa razy w tygodniu. Po roku stała się dziennikiem. W pierwszą rocznicę, w kwietniu 1947 roku gazeta otrzymała znane do dziś logo z globem między słowami nazwy. Jego autorem był rysownik Bruno Karberg.
Dziennik określa się sam jako liberalno-kosmopolityczny, ale uważany jest powszechnie za konserwatywny i prawicowy. Jego nakład przekracza 200 tysięcy egzemplarzy, a gazeta dostępna jest w ponad 130 krajach.
„Die Welt” jest sztandarowym tytułem koncernu Axel Springer na rynku prasy opiniotwórczej. Jego główni konkurenci na niemieckim rynku to „Frankfurter Allgemeine Zeitung” i „Süddeutsche Zeitung”.
Przypisy
- ↑ Małgorzata Dwornik, Historia Die Welt. Gazeta, której marzeniem było zjednoczenie Niemiec , tygodnik Reporterzy.info, ISSN2544-5839, 7 marca 2022.
- ↑ Jürgen Wilke, „Presse”, „Das Fischer Lexikon. Publizistik Massenkommunikation”, s. 422–459, 2004.