Dmytro Witowski
W dzisiejszym świecie Dmytro Witowski stał się tematem ogólnego zainteresowania. Wraz z postępem technologii i globalizacją Dmytro Witowski zyskuje coraz większe znaczenie w różnych obszarach społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy chodzi o środowisko akademickie, zawodowe, społeczne czy kulturalne, Dmytro Witowski stał się tematem ciągłych rozmów i debat. Znaczenie Dmytro Witowski doprowadziło do przeprowadzenia na jego temat licznych badań i badań, których celem było lepsze zrozumienie jego wpływu i znalezienie sposobów skutecznego rozwiązania tego problemu. W tym artykule zbadamy znaczenie i wagę Dmytro Witowski w obecnym kontekście, a także jego wpływ na nasze codzienne życie.
| |
 pułkownik UHA
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4 sierpnia 1919 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1919 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
| |
.png){kind=small}
Dmytro Dmytrowycz Witowski (ukr. Дмитро Дмитрович Вітовський; ur. 6 listopada 1877 we wsi Meducha, zm. 4 sierpnia 1919 koło Raciborza) – ukraiński polityk, dowódca UHA, państwowy sekretarz spraw wojskowych Zachodnioukraińskiej Republiki Ludowej (ZURL), kapitan Ukraińskich Strzelców Siczowych (USS).
Życiorys
Ukończył gimnazjum w Stanisławowie, następnie wydział prawa Uniwersytetu Lwowskiego.
Członek Zarządu Głównego Ukraińskiej Partii Radykalnej, organizator „Siczy”, przywódca ukraińskich organizacji studenckich. Brał udział w walce o utworzenie ukraińskiego uniwersytetu we Lwowie, przygotował plan uwolnienia Myrosława Siczynskiego, zabójcy namiestnika Galicji Andrzeja Potockiego. Za aktywną działalność polityczną utracił austro-węgierski stopień oficerski, otrzymany w 1908.
W Legionie USS, gdzie był przeniesiony z wojska austriackiego, służył od sierpnia 1914, dowodząc jedną z najlepszych sotni. Był jednym z nieformalnych liderów USS, twórcą funduszu strzeleckiego.
W latach 1916–1917 razem z czetarem M. Sajewiczem i M. Hawrylukiem organizują ukraińskie szkolnictwo na Wołyniu, w 1918 na Podolu.
Jeden z dowódców walk o Lwów w listopadzie 1918. W maju 1919 delegat na konferencję pokojową w Paryżu, wysłany w celu przerwania przez Ententę wojny polsko-ukraińskiej. Wracając z Paryża, zginął w katastrofie lotniczej pod Raciborzem, wówczas na terytorium Niemiec.
Pochowany 14 sierpnia 1919 na Cmentarzu Hugenotów w Berlinie. 1 listopada 2002 jego ciało przeniesiono i pochowano na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
Bibliografia
- Микола Лазарович, Легіон українських січових стрільців, Тернопіль 2005, ISBN 966-8017-92-7.
- Гай-Нижник П., Доставка для уряду Директорії українських грошей з Німеччини і загибель Д.Вітовського (1919 р.). hai-nyzhnyk.mylivepage.com. . w Гуржіївські історичні читання: Збірник наукових праць, Черкаси 2009, С. 290–294. .