Dowództwo Połączonych Sił Lądowych Europy Południowo-Wschodniej LANDSOUTHEAST
W dzisiejszym świecie Dowództwo Połączonych Sił Lądowych Europy Południowo-Wschodniej LANDSOUTHEAST stał się tematem szerokiego zainteresowania i debaty. Od momentu powstania Dowództwo Połączonych Sił Lądowych Europy Południowo-Wschodniej LANDSOUTHEAST przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, generując różnorodne opinie i stanowiska. Jego wpływ był odczuwalny w wielu aspektach społeczeństwa, od sfery politycznej po kulturę, a jego znaczenie stale ewoluuje. W tym artykule zbadamy różne aspekty Dowództwo Połączonych Sił Lądowych Europy Południowo-Wschodniej LANDSOUTHEAST, jego historię, wpływ i prognozy na przyszłość, aby dokładnie zrozumieć to zjawisko i jego wpływ dzisiaj.
∅
| Historia | |
| Organizacja | |
|---|---|
| Sformowanie |
1952 |
| Rozformowanie |
1998 |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Podległość | |
Dowództwo Połączonych Sił Lądowych Europy Południowo-Wschodniej (ang. Allied Land Forces South-Eastern Europe – LANDSOUTHEAST) – nieistniejące już jedno z dowództw taktyczno-operacyjnych NATO.
Formowanie i zmiany organizacyjne
W kwietniu 1951 generał Dwight Eisenhower podpisał rozkaz powołujący Naczelne Dowództwo Połączonych Sił Sojuszniczych NATO w Europie (ACE). Obszar Europy podzielono na trzy teatry działań wojennych:
- Północnoeuropejski Teatr Działań Wojennych
- Centralny (Środkowoeuropejski) Teatr Działań Wojennych
- Południowoeuropejski Teatr Działań Wojennych
Konsekwencją rozkazu było powołanie Dowództwa Połączonych Sił Sojuszniczych Europy Południowej AFSOUTH. Nowo utworzone dowództwo przejęło kompetencje rozwiązanej Regionalnej Grupy Planowania Europy Południowej.
W początkowym okresie pod dowództwo AFSOUTH podlegały dowództwa trzech komponentów: morskiego NAVSOUTH, powietrznego AIRSOUTH i lądowego LANDSOUTH. W lutym 1952 do NATO przystąpiły Grecja i Turcja. Spowodowało to utworzenie w składzie Południowego TDW kolejnego dowództwa – Dowództwa Połączonych Sił Lądowych Europy Południowo-Wschodniej w Izmirze pod dowództwem amerykańskiego generała. Powodem wyznaczenia na dowódcę Amerykanina był brak porozumienia pomiędzy Grecją i Turcją w kwestii wyznaczenia głównodowodzącego z tych państw.
W wyniku kolejnych zmian restrukturyzacyjnych związanych z wycofaniem się ze struktur wojskowych Francji, a następnie z czasowym zawieszeniem członkostwa przez rząd Grecji, od 1978 Dowództwem Połączonych Sił Lądowych Europy Południowo-Wschodniej LANDSOUTHEAST z siedzibą w Izmirze kierował turecki generał. Dowództwu LANDSOUTHEAST podlegały trzy tureckie armie polowe. Dowództwo 1 Armii Polowej z siedzibą w Stambule odpowiadało za obronę europejskiej części Turcji i cieśniny czarnomorskie, a dowództwo 3 Armii Polowej z Erzincan odpowiadało za obronę wschodniej flanki, w tym granicy z ZSRR na Kaukazie. W sumie te trzy armie posiadały ponad 80 środków przenoszenia broni jądrowej (w tym wyrzutnie rakiet „Honest John”), około 4000 czołgów typu M47 Patton i M-48A, 3600 transporterów opancerzonych, ponad 3000 środków przeciwpancernych i około 1000 środków przeciwlotniczych. Lotnictwo wojsk lądowych posiadało w wyposażeniu 120 samolotów oraz ponad 220 śmigłowców bojowych i wielozadaniowych.
W 1999 Dowództwo Połączonych Sił Lądowych Europy Południowo-Wschodniej LANDSOUTHEAST miało być przekształcone w Połączone Dowództwo Południowy-Wschód JCSOUTHEAST i stacjonować nadal w Izmirze. Dowództwa jednak nie utworzono.
Na początku XXI w. w Izmirze funkcjonowało Dowództwo Sojuszniczych Sił Powietrznych (AC) rozwiązane przy okazji kolejnej reformy systemu dowodzenia NATO
W 2012 utworzono w Izmirze dowództwo wojsk lądowych – HQ LANDCOM
Struktura LANDSOUTHEAST
| Nazwa polska | Skrót/nazwa turecka | Garnizon |
|---|---|---|
| Dowództwo Sił Lądowych Europy Południowo-Wschodniej | LANDSOUTHEAST | Izmir |
| turecka 1 Armia Polowa | 1. Ordu | Stambuł |
| turecka 2 Armia Polowa | 2. Ordu | Malatya |
| turecka 3 Armia Polowa | 3. Ordu | Erzincan |
Uwagi
- ↑ Dowództwo Główne podporządkowane (PSCs). Dowódca (generał turecki) był tytułowany jako Commander.
Przypisy
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 76.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 81.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 70.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 71.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 88.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 90.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 237.
- ↑ LANDCOM – History ↓, 2023.
- ↑ a b c Zarychta 2013 ↓, s. 240.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 315.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 323.
- ↑ Zarychta 2013 ↓, s. 345.
Bibliografia
- Stanisław Zarychta: Struktury militarne NATO 1949–2013. Warszawa: Bellona SA, 2013. ISBN 978-83-11-13021-0.
- Allied Land Command – History. NATO. . (ang.).
| Państwa członkowskie | |
|---|---|
| Kandydaci | |
| Struktura |
.svg)