Elektrofony
W tym artykule dokładnie omówimy Elektrofony, temat, który w ostatnim czasie przyciągnął uwagę i zainteresowanie wielu osób. Elektrofony to temat, który wywołał debatę i dyskusję w różnych obszarach i ważne jest, aby zrozumieć jego znaczenie i implikacje dla dzisiejszego społeczeństwa. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom na Elektrofony, zajmując się jego najważniejszymi aspektami i analizując jego dzisiejszy wpływ. Ponadto zagłębimy się w jego historię, ewolucję i wpływ na różne aspekty codziennego życia. Mamy nadzieję, że ten artykuł zapewni pełny i wzbogacający przegląd Elektrofony, zachęcając czytelników do pogłębienia wiedzy i zrozumienia tego bardzo istotnego tematu.
_-_Red_Sound_Dark_Star_XP2,_Simmons_SDS_800,_Behringer_1202_%26_XENYX_302USB,_near-field_%26_tallboy_monitor_(L),_classical_guitar,_Roland_Juno-6,_Korg_Electribe_SX,_Korg_MS-10_-_Doomsday_Studio_(2015-04-03_21.36.31_by_Klara_Kopf).jpg)
OdsłuchajElektrofony, elektroniczne instrumenty muzyczne – instrumenty muzyczne, w których źródłem dźwięku jest drgająca membrana głośnika, a drgania są generowane lub przekształcane na drodze elektrycznej.
Elektrofonami nie są tradycyjne instrumenty akustyczne z dodanymi mikrofonami, przetwornikami lub wyposażone we wspomagające komponenty zasilane prądem elektrycznym.
Budowa
Instrumenty elektroniczne zbudowane są z pięciu podstawowych zespołów:
- generator elektromechaniczny (mechaniczny z przetwornikiem) lub elektryczny wytwarzający drgania,
- modyfikator – układ kształtujący barwę dźwięku,
- wzmacniacz – układ wzmacniający natężenie dźwięku,
- głośnik lub zestaw głośnikowy przetwarzający drgania elektryczne na falę akustyczną,
- układ sterujący (np. klawiatura) umożliwiający wykonawcy wydobycie dźwięku o określonej wysokości i o określonym czasie trwania.
Podział
Powszechnie stosowanym kryterium podziału elektrofonów jest rodzaj generatora drgań: mechaniczny w instrumentach elektromechanicznych i elektryczny w instrumentach elektronicznych. Z elektrofonów elektromechanicznych wydziela się niekiedy grupę instrumentów elektroakustycznych.
- Elektrofony elektroakustyczne – instrumenty działające zasadniczo jak instrumenty klasyczne, ze znacznie zredukowaną rolą elementu dźwiękotwórczego (wibratora), np. struny, stroika czy sztabki. Drgania mechaniczne są w nich przekształcane za pomocą przetwornika na zmiany napięcia w obwodzie elektrycznym. Przykłady: gitara elektryczna, pianino elektryczne.
- Elektrofony elektromechaniczne – instrumenty, w których drgania wytwarzane przez element mechaniczny (np. wirującą tarczę zębatą lub taśmę) przetwarzane są na impulsy elektryczne przez element elektromagnetyczny, elektrostatyczny lub fotoelektryczny. Przykłady: organy Hammonda, melotron.
- Elektrofony elektroniczne – instrumenty, w których drgania powstają na drodze czysto elektrycznej w oscylatorze elektrycznym. Przykłady: theremin, fale Martenota, syntezator, stół mikserski.
Klasyfikacja Hornbostela-Sachsa
.jpg)
W opracowanej w 1914 przez Ericha Moritza von Hornbostela i Curta Sachsa, zrewidowanej w 2001 przez Konsorcjum MIMO klasyfikacji naukowej, elektrofonom przypisany jest identyfikator główny 5 i kolejno:
- 51: Instrumenty i urządzenia elektroakustyczne. Moduły i konfiguracje akustycznych mechanizmów wibrujących (często przypominających tradycyjne instrumenty akustyczne) i obwodów elektronicznych, takich jak przetworniki i wzmacniacze. Akustyczna lub mechaniczna wibracja jest przetwarzana w analogową fluktuację prądu elektrycznego. Wszystkie instrumenty zbudowane lub strukturalnie zmodyfikowane aby dostarczać sygnał do wzmacniacza i głośnika są zaliczane do elektrofonów, nawet jeśli mają pewne możliwości akustyczne (produkowania dźwięków). Przykłady: Fender-Rhodes, fortepian elektryczny Wurlitzera, Hohner Electra Piano, gitara elektryczna, pianino elektroniczne, skrzypce elektryczne, mikrofony, przystawki, głośniki.
- 52: Instrumenty i urządzenia elektromechaniczne. Konfiguracje cichych (elektrycznie pobudzanych), mechanicznie poruszanych części z zakodowanym wzorcem i układów elektronicznych. Ruch pozwala przetworzyć zakodowane wzorce w analogową fluktuację prądu elektrycznego. Przykłady: organy Hammonda, Magnetofon EMI BTR, samplery Mellotron, Chamberlin, pogłosy (sprężynowy, płytowy, komora).
- 53: Instrumenty analogowe elektroniczne, moduły i komponenty. Nieprzerwanie zmieniające się sygnały elektryczne trafiają do głośnika, produkując dźwięki. Sygnały elektryczne są generowane przez układy elektroniczne. Moduły i konfiguracje złożone z analogowych, w pełni elektronicznych urządzeń są stosowane do emitowania, przetwarzania i przekazywania elektronicznych sygnałów dźwiękowych i/lub sekwencji sygnałów. Przykłady: Trautonium, Theremin, fale Martenota, Ondioline, Clavioline, sekwencer analogowy, modulator kołowy, stół mikserski, generator funkcji.
- 54: Instrumenty cyfrowe, moduły i komponenty. Sygnały elektryczne są generowane w formie kwantyfikowanych sekwencji drgań (funkcji dyskretnej). Te z kolei są zamienione w sygnał ciągły, który pobudza głośnik. Moduły i konfiguracje obejmujące urządzenia do cyfrowego projektowania i elektronicznego przetwarzania sygnałów dźwiękowych i/lub sekwencji sygnałów. Przykłady: syntezatory (Yamaha DX7, Kawai K5, seria Casio CZ, Korg DSS-1), sekwencer cyfrowy, kontroler MIDI, mieszacz, system nagłośnieniowy, cyfrowa linia opóźniająca, modułowe urządzenie efektowe.
- 55: Hybrydowe konfiguracje analogowo-cyfrowe. Urządzenia z analogowymi elementami toru sygnałowego.
- 56: Oprogramowanie.
Historia
Pierwsze elektrofony próbowano budować w XIX wieku (William Duddell).
W 1900 w Stanach Zjednoczonych Thaddeus Cahill skonstruował organy elektryczne nazwane dynamophone, a w 1906 ich ulepszoną wersję – wyposażone w 145 prądnic elektrycznych i ważące ok. 200 ton telharmonium. Wynalazek triody w 1906, oraz rozwój akustyki, badania nad barwą dźwięku i transjentami przyczyniły się do szerszego rozwoju instrumentów elektrycznych.
Najwięcej elektrofonów powstało w latach 20. i 30. XX wieku w Niemczech, Stanach Zjednoczonych, Francji i Związku Radzieckim. W tym okresie zaczęły pojawiać się rozrywkowe zespoły muzyczne wykorzystujące wyłącznie instrumenty elektryczne, większość których stanowiły instrumenty elektroakustyczne i elektromechaniczne naśladujące lub stabilizujące barwę dźwięku instrumentów tradycyjnych.
Pierwszy udany instrument elektroniczny (generujący drgania na drodze czysto elektrycznej) – theremin (termenvox) skonstruował w 1920 w Związku Radzieckim Lew Termen. W 1927 Emerich Spielmann skonstruował superpiano – instrument wykorzystujący zjawisko fotoelektryczne. Innymi były skonstruowany w 1928 przez Maurice'a Martenota instrument o nazwie fale Martenota, trautonium z 1930 Friedricha Trautweina, hellertion Petera Lertesa i Brunona Helbergera oraz melochord.
W latach 30. i 40. elektrofony elektroniczne pojawiały się sporadycznie w muzyce poważnej. Dynaphone wykorzystał Arthur Honegger, theremin – Leopold Stokowski, Richard Strauss, Paul Hindemith i Werner Egk, a fale Martenota – Maurice Ravel, Arthur Honegger, Olivier Messiaen (symfonia Turangalila, Fête des belles eaux), André Jolivet (koncert na fale Martenota) oraz Edgar Varèse. Popularność w teatrach i kinach zdobywały organy kinowe, a w szerszych zastosowaniach – stosunkowo niewielkie, niedrogie i wykorzystujące wynalazek multiwibratora organy elektryczne oraz wykorzystujące zjawiska elektromagnetyczne organy Hammonda.
Po II wojnie światowej ważną rolę zaczęły odgrywać seryjnie produkowane organy elektroniczne. Stosowano je w kościołach, w muzyce rozrywkowej oraz do muzykowania domowego. Oskar Sala wykorzystał operujący na skalach subharmonicznych mixtur-trautonium do skomponowania muzyki do filmu Ptaki Alfreda Hitchcocka. Powstał instrument wykorzystujący dźwięki szmerowe – szumofon. Spośród instrumentów elektroakustycznych największą popularność zdobyła w tym czasie gitara elektryczna. W latach 60. w Stanach Zjednoczonych Robert Moog i Donald Buchla, niezależnie skonstruowali pierwsze w historii syntezatory analogowe.
.jpg)
Produkowane współcześnie syntezatory wykorzystywane są przez zespoły muzyki rozrywkowej, studia muzyki elektronicznej i do muzykowania domowego.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Szlifirski 2006 ↓, s. 224.
- ↑ a b c d e f Ekiert 2006 ↓, s. 125.
- ↑ a b c d e f g h Hugh Davies, Electrophone, Grove Music Online, Oxford University Press, 2001, DOI: 10.1093/gmo/9781561592630.article.08698 (ang.).
- ↑ a b c d e Sachs 2005 ↓, s. 429.
- ↑ Drobner 1997 ↓, s. 236.
- ↑ a b Vogel 2015 ↓, s. 24.
- ↑ a b Sachs 2005 ↓, s. 428.
- ↑ a b c d e f Szlifirski 2006 ↓, s. 225.
- ↑ a b c d e f elektrofony, Encyklopedia PWN .
- ↑ Vogel 2015 ↓, s. 9.
- ↑ a b Vogel 2015 ↓, s. 25.
- ↑ a b c Szlifirski 2006 ↓, s. 226.
- ↑ Sachs 2005 ↓, s. 448.
- ↑ a b c d Drobner 1997 ↓, s. 237.
- ↑ a b c d e f g h i j k Ekiert 2006 ↓, s. 126.
- ↑ Vogel 2015 ↓, s. 26.
- ↑ a b Sachs 2005 ↓, s. 430.
- ↑ a b Drobner 1997 ↓, s. 238.
Bibliografia
- Krzysztof Szlifirski: Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-13410-0.
- Mieczysław Drobner: Instrumentoznawstwo i akustyka. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997. ISBN 83-224-0469-7.
- Janusz Ekiert: Bliżej muzyki: encyklopedia. Warszawa: Muza SA, 2006. ISBN 978-83-7200-087-3.
- Kurt Sachs: Historia instrumentów muzycznych. Stanisław Olędzki (tłum.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 2005. ISBN 83-7233-036-0.
- Beniamin Vogel, Rewizja klasyfikacji instrumentów muzycznych Hornbostela-Sachsa przez Konsorcjum MIMO, NIMiT , MKiDN, 31 marca 2015 (pol.).
Zobacz też
- Fête des belles eaux (1937) utwór Oliviera Messiaena na sześć fal Martenota w serwisie YouTube
- Ucieczka z tropiku (1984) utwór Marka Bilińskiego na syntezatory w serwisie YouTube