Fonograf
Dzisiaj Fonograf jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiej publiczności. Od momentu pojawienia się przyciąga uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, wywołując ciągłą debatę na temat jego natury i znaczenia w różnych dziedzinach. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też znaczenie w rozwoju technologicznym, Fonograf okazał się tematem wartym przestudiowania i refleksji. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Fonograf, oferując wszechstronną i szczegółową wizję, która ma przyczynić się do zrozumienia i docenienia tego zjawiska.
Fonograf (z gr. φωνή fonē, głos, oraz γραφή grafē, pisanie) – jedno z pierwszych urządzeń służących do zapisu i odtwarzania dźwięku, poprzednik patefonu.
Został skonstruowany przez Thomasa Alvę Edisona. Edison swój wynalazek zademonstrował 29 listopada 1877, a opatentował 19 lutego 1878.
W fonografie dźwięk zapisywany był przy pomocy igły na cylindrze zakładanym na walec napędzany początkowo korbką, później mechanizmem sprężynowym. Odtwarzanie przebiegało w analogiczny sposób. Igła (rylec) wykonana była ze specjalnie oszlifowanego diamentu. Dźwięk zapisywano rzeźbiąc rowek na folii cynowej nawiniętej na stalowy walec. Głośnikiem i mikrofonem była duża lejkowata metalowa tuba. Główną wadą zapisu na cynowej folii był brak możliwości tłoczenia kopii, dlatego od 1888 zaczęto produkować woskowe cylindry (umożliwiały dwie minuty nagrania), a w 1908 r. zaczęto produkcję wałków z celuloidu, które mieściły cztery minuty nagrania, a jakością przekraczały kilkukrotnie zapis na płytach. Z matrycy można było wytłoczyć kilka tysięcy wałków. Fonograf został wyparty przez, wynalezioną przez Emila Berlinera, płytę gramofonową, którą można było tłoczyć w jeszcze większych nakładach z matryc metalowych w masie szelakowej. W drugiej dekadzie XX wieku, kiedy zaczęto nagrywać płyty do gramofonów metodą elektryczną, skończył się popyt na fonografy. Ostatni wyprodukowano w 1929.
W 2012 roku opublikowano informację, że znajdujące się od wielu lat w laboratoriach Thomasa Edisona pod Nowym Jorkiem cylindry z nagraniami, dotychczas niezidentyfikowane, udało się odtworzyć i skopiować. Zawierają one nagrania dokonane przez Theo Wangemana, asystenta Thomasa Edisona, w latach 1889 i 1890, między innymi głosów Ottona von Bismarcka i Helmuta von Moltkego.
Zobacz też
|
Plik audio został utworzony na podstawie wersji z 22 października 2011 i nie obejmuje późniejszych edycji. |
| Artykuły audio | |
Uwagi
- ↑ Jest to jedyne dziś znane nagranie głosu człowieka urodzonego w XVIII wieku (von Moltke urodził się w październiku 1800).
Przypisy
- ↑ Małgorzata Szubert: Leksykon rzeczy minionych i przemijających. Warszawa: Muza SA, 2003. ISBN 83-7319-138-0.
- ↑ Piotr Cieśliński, Mateusz Szaniewski: Bismarck drwi z Francuzów. Nagranie z woskowego walca, Wyborcza.pl, 2 lutego 2012
- ↑ Audio: Wangemann’s 1889–1890 European Recordings, nps.gov