Dziś Franciszek Pajączkowski pozostaje tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Wraz z postępem technologii i przemianami społecznymi Franciszek Pajączkowski stał się centralnym problemem wpływającym na różne aspekty naszego codziennego życia. Niezależnie od tego, czy jest to poziom osobisty, zawodowy czy społeczny, Franciszek Pajączkowski nadal wywołuje ciągłą debatę i analizy. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Franciszek Pajączkowski, aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję tego tematu, która nadal przyciąga uwagę szerokiego spektrum czytelników.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
doktor nauk filozoficznych | |
Alma Mater | |
Uczelnia | |
(1) Dyrektor Ossolineum we Wrocławiu | |
Odznaczenia | |
|
Franciszek Pajączkowski herbu Lubicz (ur. 18 maja 1905 w Brodach, zm. 19 stycznia 1970 we Wrocławiu) – historyk teatru, bibliotekarz, doktor filozofii.
Był wnukiem Józefa, synem Zygmunta Lubicz-Pajączkowskiego (1859-1905), bratankiem Karola, wcześnie osierocony był wychowywany przez Edmunda Zubrzyckiego (1862-1935).
Uczył się w Gimnazjum Męskim w Sanoku. W latach 1924-1931 studiował polonistykę i historię sztuki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Od roku 1927 związany zawodowo z Biblioteką Ossolińskich, najpierw we Lwowie, następnie (od 1946 r.) we Wrocławiu. Pierwszy dyrektor Ossolineum we Wrocławiu (od r. 1951). Od 1958 wykładowca Uniwersytetu Wrocławskiego. Autor licznych publikacji w "Kwartalniku Historycznym", "Sobótce", redaktor "Rocznika Zakładu Narodowego im. Ossolińskich". Członek Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego, od r. 1927 działacz – lwowskiego koła Związku Bibliotekarzy Polskich, następnie od r. 1947 wiceprezes Koła Wrocławskiego Stowarzyszenia Bibliotekarzy Polskich.
Został pochowany na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu.