W tym artykule poznamy fascynujący świat Franciszek Zieliński (generał), temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Franciszek Zieliński (generał) wywołał debaty i refleksje na temat jego znaczenia w różnych dziedzinach. Idąc tym tropem, zanurzymy się w jej historię, przeanalizujemy jej najważniejsze aspekty i zbadamy jej wpływ w różnych obszarach. Dzięki dogłębnemu podejściu ta lektura zachęca do odkrycia i lepszego zrozumienia niuansów i złożoności charakteryzujących Franciszek Zieliński (generał), oferując nowe perspektywy i refleksje na ten ekscytujący temat.
generał brygady | |
Pełne imię i nazwisko |
Franciszek Antoni Zieliński |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
17 czerwca 1876 |
Data i miejsce śmierci |
12 grudnia 1954 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca dywizji |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Franciszek Antoni Zieliński (ur. 5 czerwca?/17 czerwca 1876 w Hajsynie na Podolu, zm. 12 grudnia 1954 w Grudziądzu) – generał brygady Wojska Polskiego.
Był synem Antoniego i Petroneli z Tarnawskich. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Humaniu. 31 października 1893 rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego.
Dowódca XXII Brygady Piechoty. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii generała Hallera. 15 sierpnia 1920 objął dowództwo VIII Brygady Piechoty. 25 lipca 1921 wyznaczony został na stanowisko dowódca piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 61. lokatą w korpusie generałów. 18 maja 1922 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz mianował go dowódcą 4 Dywizji Piechoty. W październiku 1924 został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W 1926, po zamachu stanu, został oddany do dyspozycji ministra spraw wojskowych. Z dniem 31 maja 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 12 grudnia 1954 i został pochowany na cmentarzu centralnym w Grudziądzu.
Był żonaty z Marią Lipinkiewicz, z którą miał dwoje dzieci: Henryka (1901) i Jadwigę (1906). Mieszkał w Robakowie.