Górki (gmina w guberni radomskiej)
W dzisiejszym świecie Górki (gmina w guberni radomskiej) zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Górki (gmina w guberni radomskiej) stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Jego wpływ sięga od sposobu, w jaki odnosimy się do innych, po sposób, w jaki wykonujemy nasze codzienne czynności. W tym artykule szczegółowo zbadamy znaczenie Górki (gmina w guberni radomskiej) i tego, jak jego wpływ spowodował znaczące zmiany w różnych aspektach naszego życia. Od swoich początków do przyszłej prognozy, Górki (gmina w guberni radomskiej) będzie nadal przedmiotem badań i refleksji, który zasługuje na naszą pełną uwagę.
| gmina wiejska | |
| do 1915 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Gubernia | |
| Powiat | |
| Siedziba | |
Górki (od 1915 Jurkowice) – dawna gmina wiejska istniejąca na przełomie XIX i XX wieku w guberni radomskiej. Gmina Górki istniała już w 1810 roku. Siedzibą władz gminy były prawdopodobnie Górki. Według S. Chmielnickiego budynek siedziby gminy znajdował się w Pełczycach Górnych od strony Jurkowic.
Za Królestwa Polskiego gmina Górki należała do powiatu sandomierskiego w guberni radomskiej.
Około 1881 w skład gminy wchodziły według : Brodowa Góra, Budy, Domaradzice, Górki, Józefów, Juljanów, Jurkowice, Konary, Konarska - Wola, Kujawy, Łukawica A i B, Moszyny, Nawodzice, Nowa Wieś, Olbierzowice, Opalina, Pełczyce Dolne i Górne, Pęcławice, Pęcławska - Kolonia, Pęcławice - osada, Podgórze, Podlesie, Pokrzywianka, Rajmuntowice, Rybnica, Smerdynia, Stradówek, Szczeglice, Szymanowice Dolne i Górne, Ułanowice, Witoldów, Witowice, Wolica, Wróblew, Wysoczki - duże, Wysoczki - małe, Wysoczki - średnie, Zagaje, Zagórzyce, Zielonka, Żyznów.
W tym okresie gmina liczyła 787 domów oraz 5 629 mieszkańców. Zajmowała obszar 17 167 mórg, w tym 11 426 mórg należało do dworów.
W 1877 na terenie gminy znajdowały się 2 gorzelnie Ułanowice i Julianów, 6 młynów wodnych, 3 wiatraki, młynek do gipsu, tartak (Rybnica, cegielnia (Szymanowice Dolne), wapiennik (folwark Żyznów) oraz szkoła początkowa (Olbierzowice). Sąd gminny okręgowy oraz urząd pocztowy znajdował się w Klimontowie. Gmina liczyła 5 393 mieszkańców.
W 1915 r. w czasie I wojny światowej okupacyjna administracja austriacka zmieniła nazwę gminy na gmina Jurkowice.
Wójtowie
Przypisy
- ↑ Akta parafialne Parafii Olbierzowice z 1810 roku
- ↑ a b S. Chmielnicki, Olbierzowice i parafia Olbierzowice, Olbierzowice 1929, odbito w „Drukarni Nowoczesnej” w Sandomierzu, s. 1.
- ↑ Postanowienie z 17 (29) września 1866, ogłoszone 5 (17) stycznia 1867 (Dziennik Praw, rok 1866, tom 66, nr 219, str. 279)
- ↑ Postanowienie z 29 grudnia 1867 (10 stycznia 1868), ogłoszone 8 (20) lutego 1868 (Dziennik Praw, rok 1868, tom 67, nr 228, str. 359)
- ↑ Powiat sandomierski, Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 292.
- ↑ Zinberg 1877 ↓, s. 17 (Wykaz).
- ↑ Rocznik Statystyczny Królestwa Polskiego R. 2, 1914
- ↑ Szkoła elementarna we wsi Olbierzowice, Archiwum Państwowe w Radomiu, sygnatura 58/123/0/2/1007
Bibliografia
- Sulimierski Filip (red. naczelny), Chlebowski Bronisław (red.), Walewski Władysław (red.): Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Nakładem Filipa Sulimierskiego i Władysława Walewskiego. T. II. Warszawa: Druk „WIEKU” Nowy-Świat Nr. 59, 1881.
- I. Zinberg: Skorowidz Królestwa Polskiego czyli Spis alfabetyczny miast, wsi, folwarków, kolonii i wszystkich nomenklatur w guberniach Królestwa Polskiego, z wykazaniem: gubernii, powiatu, gminy, parafii, sądu pokoju lub gminnego, oraz najbliższej stacyi pocztowej, wraz z oddzielnym spisem gmin podług najświeższej ich liczby i nazwy ułożony, wykazujący: odległość każdej danej gminy od miasta powiatowego i sądu swojego gminnego; czy i jakie znajdują się w gminie zakłady fabryczne lub przemysłowe, szkoły itp. oraz ludność każdej gminy, obejmujący także podział sądownictwa krajowego świeżo urządzonego i opatrzony Mappą Królestwa Polskiego. W podziale administracyjnym obowiązującym w chwili oddawania tomu do druku. T. II. Warszawa: W drukarni I. J. Ałapina, ulica Dzielna Nr. 4, 1877.