Obecnie Gabriel Garko stał się tematem o dużym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie. Jej oddziaływanie obejmuje różne obszary i wzbudziło duże zainteresowanie opinii publicznej, a także środowiska akademickiego i zawodowego. W tym artykule dokładnie zbadamy Gabriel Garko i jego wpływ na różne aspekty naszego codziennego życia. Od jego początków po ewolucję w czasie, w tym jego wpływ na kulturę, gospodarkę i politykę, przeanalizujemy, w jaki sposób Gabriel Garko zaznaczył się w naszym społeczeństwie przed i po. Dodatkowo zbadamy różne perspektywy i opinie, które istnieją wokół Gabriel Garko i jak ukształtowały one nasze rozumienie i postrzeganie tego tematu. Przygotuj się na podróż pełną odkryć i introspekcji wokół Gabriel Garko!
Imię i nazwisko |
Dario Gabriel Oliviero |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
12 lipca 1974 |
Zawód |
aktor, model |
Lata aktywności |
od 1995 |
Dario Gabriel Oliviero, bardziej znany jako Gabriel Garko (ur. 12 lipca 1974 w Turynie) – włoski aktor filmowy i telewizyjny, model. Pseudonim Garko wybrał na cześć swojej matki, której nazwisko brzmi Garchio.
Urodził się w Turynie w prowincji Piemont. Jego ojciec pochodzi z Wenecji Euganejskiej, a matka z Katanii. Dorastał wraz z trzema siostrami: Nadią, Sonią i Laurą w Settimo Torinese. Jego matka chciała, by został lekarzem lub prawnikiem. Zamiłowanie do kina u Garko rozniecił ojciec, który zabrał go na film King Kong, który go przeraził. Od tego dnia marzył o występach w filmach. Na łamach magazynu „Oggi” wyjawił, że gdy miał 16 lat był molestowany przez żonatego mężczyznę.
W 1990 otrzymał tytuł Mr. Settimo Torinese, a rok później został Misterem Włoch. Odbył służbę wojskową w Korpusie Karabinierów.
Dorabiał jako model, pojawiał się w fotonowelach, zanim zadebiutował w filmie Zbyt gorąco (Troppo caldo, 1995) z Francescą Dellerą. Następnie wystąpił w dwóch telefilmach: Pani z miasta (La signora della città, 1996) z udziałem Ethana Wayne'a, Tomasa Arany, Carroll Baker i Marii Grazii Cucinotty oraz Kobieta na wyścigu (Una donna in fuga, 1996) z Danielem McVicarem, Giną Lollobrigidą i Benem Gazzarą.
W dramacie Ferzana Özpeteka On, ona i on (Le fate ignoranti, 2001) zagrał homoseksualistę z AIDS. W melodramacie Tinta Brassa Czarny anioł (Senso '45, 2002) na podstawie powieści Camilla Boita został obsadzony w roli niemieckiego oficera SS, Helmuta Schultza, który wplątał się w namiętny romans z żoną wysokiej rangi włoskiego urzędnika. Pozował w nagiej sesji do charytatywnego kalendarza na rok 2002 włoskiego magazynu „Max”. W 2006 przyjął rolę Antonio „Tonio” Fortebracci w telenoweli Canale 5 Honor i szacunek (L'onore e il rispetto), a potem wystąpił jako Nito Valdi w miniserialu Canale 5 Grzech i wstyd (Il peccato e la vergogna, 2010-2014) z udziałem Francesco Testi. Wcielił się w postać Rudolpha Valentino w miniserialu Canale 5 Boski Valentino (Rodolfo Valentino - La leggenda, 2013) z Asią Argento w roli Natachy Rambovej.
19 grudnia 2005 został wybrany, by podczas igrzysk zapalać znicz olimpijski, reklamując włoski film telewizyjny podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2006 w Turynie. Zdjęcia kręcono ok. km wewnątrz pracowni Cinecittà. W styczniu 2010 trafił na okładkę „Vanity Fair”.
W 2016 wystąpił na scenie Teatro Politeama Greco w Lecce jako Andrew Rally w komedii Nienawiść Hamleta (Odio Amleto) według Paula Rudnicka. Był prezenterem Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo.
Spotykał się z włoską aktorką i modelką Evą Grimaldi (1997-2001), włoską aktorką Manuelą Arcuri (2004) i włoską piosenkarką Sereną Autieri (2006).
25 września 2020 w programie Grande Fratello VIP w wieku 47 lat ujawnił swój homoseksualizm i wyznał, że miał związek, który trwał 11 lat z Riccardo i że był związany z Gabriele Rossim.