W tym artykule poznamy fascynujący świat Grzegorz Nowik. Od początków po wpływ na współczesne społeczeństwo, Grzegorz Nowik był tematem zainteresowania wielu badaczy i entuzjastów. Przez lata Grzegorz Nowik ewoluował i dostosowywał się do zmian kulturowych, technologicznych i politycznych, pozostawiając niezatarty ślad w historii. W tym artykule zagłębimy się w najważniejsze aspekty Grzegorz Nowik, oferując pełną i szczegółową wizję, która pozwala czytelnikom lepiej zrozumieć jego znaczenie i znaczenie we współczesnym świecie.
Grzegorz Nowik (2020) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Stopień harcerski | |
Stopień instruktorski | |
Organizacja harcerska | |
Przewodnicząca ZHR | |
Okres sprawowania |
od 3 kwietnia 2016 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Grzegorz Władysław Nowik (ur. 10 lipca 1954 w Warszawie) – polski historyk harcerstwa, instruktor harcerski, harcmistrz, pisarz i publicysta. Profesor zwyczajny doktor habilitowany historii, pracownik Instytutu Studiów Politycznych PAN. Kierownik Działu Historii i Badań Naukowych Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Redaktor naczelny „Przeglądu Historyczno-Wojskowego” (2000–2009[potrzebny przypis]), zastępca dyrektora Wojskowego Biura Badań Historycznych (2004–2009), przewodniczący ZHR w latach 2016–2021.
Od 1963 harcerz 22 Warszawskiej Drużyny Harcerzy w Hufcu ZHP Warszawa Praga-Południe, od 1968 drużynowy zuchów, następnie od 1970 – harcerzy, szczepowy 22 Szczepu „Watra” od 1972 do 1986 (z przerwami), przewodniczący Kręgu Instruktorskiego Szczepu od 1982. Uczył się w technikum poligraficznym i prowadził w nim drużynę harcerską (matura w 1974).
W 1973 zainicjował z hm. Stanisławem Czopowiczem stworzenie pierwszych w Warszawie niejawnych struktur „niepokornego harcerstwa”. Komendant I i IV Zlotu Środowisk Niezależnych, w latach 1980–1982 wiceprzewodniczący Kręgu Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego Chorągwi Stołecznej ZHP, redaktor „Bratniego Słowa”, I przewodniczący Kapituły Harcerza Rzeczypospolitej w Warszawie. Publikował poza oficjalnym obiegiem książki harcerskie, m.in. Aleksandra Kamińskiego, wskazywał ingerencje cenzury – np. w książce „Andrzej Małkowski”.
W 1979 ukończył studia na Wydziale Historii Uniwersytetu Warszawskiego, jego praca magisterska Geneza i powstanie Koła Instruktorskiego im. Mieczysława Bema otrzymała w tym roku II miejsce w konkursie na prace magisterskie. Stopień doktora historii uzyskał w 2000 w Akademii Sztuki Wojennej, a w 2007 na Uniwersytecie Warszawskim stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie historii. W 2014 otrzymał tytuł naukowy profesora.
W 1981–1984 członek Rady Chorągwi Stołecznej ZHP.
Jako członek Rady Naczelnej ZHP, na znak protestu 26 czerwca 1982 opuścił jej obrady i wystosował wraz z 4 innymi instruktorami pisemny protest do prezydium rady w sprawie zdelegalizowania Rady Porozumienia KIHAM.
Pierwszy Marszałek Unii Najstarszych Drużyn Harcerskich Rzeczypospolitej.
W latach 1980–1990 kierował kształceniem instruktorów w KIHAM, ruchu Płaskiego Węzła i Ruchu Harcerskim Rzeczypospolitej w Warszawie, prowadził kilka kursów podharcmistrzowskich „Szkoła za lasem” i współorganizował kilkanaście kursów przewodnikowskich, rozpoczynając każdy z nich wykładem „karafka La Fontaine’a”, współorganizator Duszpasterstwa Harcerek i Harcerzy w Warszawie. W latach 80. XX w. w jego domu mieściła się niezależna drukarnia.
W 1989 współzałożyciel Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej i członek Krajowego Komitetu Odrodzenia ZHP. W 1995 zorganizował Szczep „Watra” w Zalesiu Górnym, do 1999 był przewodniczącym komisji instruktorskiej Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy ZHR, w okresie 2000–2004 komendant Piaseczyńskiego Związku Drużyn, obecnie członek komisji instruktorskiej Mazowieckiej Chorągwi Harcerzy ZHR. W latach 2008–2010 był członkiem Rady Naczelnej Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej z wyboru.
W latach 2016–2021 przez dwie kadencje pełnił funkcję Przewodniczącego ZHR.