Heinrich von Treitschke

W dzisiejszym świecie Heinrich von Treitschke to temat, który budzi duże zainteresowanie i debatę w społeczeństwie. Od niepamiętnych czasów Heinrich von Treitschke był źródłem fascynacji i badań dla różnych dyscyplin i sektorów. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje implikacje w życiu codziennym, wpływ na rozwój technologiczny czy wpływ na kulturę i sztukę, Heinrich von Treitschke pozostawił głęboki ślad w historii ludzkości. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Heinrich von Treitschke, od jego początków po znaczenie w dzisiejszym świecie, w celu zaoferowania szerokiej i wzbogacającej wizji tego transcendentalnego tematu.

Heinrich von Treitschke
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 września 1834
Drezno

Data i miejsce śmierci

28 kwietnia 1896
Berlin

Narodowość

niemiecka

Język

niemiecki

Dziedzina sztuki

literatura

Odznaczenia
Order „Pour le Mérite” za Naukę i Sztukę

Heinrich Gotthardt von Treitschke (ur. 15 września 1834 w Dreźnie, zm. 28 kwietnia 1896 w Berlinie) – niemiecki historyk, publicysta polityczny i w latach 1871–1884 członek Reichstagu, najpierw jako narodowo-liberalny delegat, a od 1878 roku bezpartyjny. Apologeta Prus, Bismarcka i dynastii Hohenzollernów.

Był jednym z najbardziej znanych i poczytnych historyków i publicystów w Niemczech w swoim okresie; wywarł ogromny wpływ na szerokie kręgi niemieckiej inteligencji. W 1879 roku opublikowaną rozprawą wywołał spór antysemicki. Esej ten zawierał m.in. zdanie »Żydzi są naszym nieszczęściem« (niem. Die Juden sind unser Unglück), które później stało się mottem nazistowskiego czasopisma „Der Stürmer”.

Treitschke hołdował też idei nie ma kultury bez służących (na czym zapewne wzorowano pomysł Ligi Pangermańskiej wprowadzenia w Niemczech helotyzmu). Był przeciwnikiem ograniczenia zbrojeń i pokojowego rozstrzygania sporów międzynarodowych.

Przypisy

  1. Andrzej J. Kamiński, Koszmar niewolnictwa, Warszawa 1990.
  2. Andrzej J. Kamiński, Stanowisko Niemiec na pierwszej konferencji haskiej (1899), Poznań 1962.

Linki zewnętrzne