Hermann Henselmann
W dzisiejszym świecie Hermann Henselmann to bardzo istotny temat, który przykuł uwagę naukowców, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa. Od samego początku Hermann Henselmann odegrał kluczową rolę w społeczeństwie, wywołując debaty, kontrowersje i znaczące zmiany w różnych obszarach. Na przestrzeni historii Hermann Henselmann ewoluował i dostosowywał się do przemian współczesnego świata, wpływając na sposób, w jaki ludzie wchodzą w interakcje, myślą i działają. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Hermann Henselmann, analizując jego wpływ dzisiaj i zastanawiając się nad jego znaczeniem w przyszłości.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 lutego 1905 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 stycznia 1995 |
| Zawód, zajęcie |
architekt |
| Odznaczenia | |
  
| |
Hermann Henselmann (ur. 3 lutego 1905 w Roßli w górach Harz, zm. 19 stycznia 1995 w Berlinie) – niemiecki architekt modernistyczny i socrealistyczny, po II wojnie światowej działający w NRD.
Życiorys
Po nauce zawodu stolarza Henselmann studiował w Szkole Rękodzieła i Rzemiosła Artystycznego w Berlinie, po czym rozpoczął pracę w biurach architektonicznych. Pierwszym projektem, którym pokierował (po śmierci kierownika biura, Alexandra Ferenczego), była willa KenWin. Od 1931 kierował własnym biurem i zbudował wiele willi i domów jednorodzinnych utrzymanych w duchu klasycznego modernizmu. Po przejęciu władzy przez nazistów, ze względu na żydowskich przodków musiał zrezygnować z własnego biura, zamieszkał w Wilhelmshorst koło Berlina. W 1943 wyjechał do Pragi, gdzie pracował w biurze Godbera Nissena do 1945.
Po wojnie Hermann Henselmann został Miejskim Radcą Budowlanym w Gocie, od 1945 dyrektorem Wyższej Szkoły Budownictwa w Weimarze, a w latach 1949–1951 kierownikiem Instytutu Budownictwa na Niemieckiej Akademii Nauk w Berlinie (wschodnim).
Na początku lat 50. odszedł od architektury modernistycznej i tworzył przez jakiś czas w stylu socrealistycznym. W 1953 został głównym architektem Wielkiego Berlina (w istocie tylko wschodniej części miasta), funkcję tę sprawował do 1959. Następnie działał w różnych kolektywach projektowych, wracając w swych projektach do form modernistycznych, a w latach 1964–1967 także w Instytucie Projektów Typowych, zajmującym się uprzemysłowionym budownictwem mieszkaniowym. Do przejścia na emeryturę w 1972 był zastępcą dyrektora Instytutu Urbanistyki i Architektury na Akademii Budownictwa. Henselmann mieszkał w jednym z zaprojektowanych przez siebie wieżowców przy Strausberger Platz w Berlinie. W połowie lat 70. XX wieku miał powiedzieć:
Dzieła
- 1930–1932 – willa KenWin w La Tour-de-Peilz w Szwajcarii (z Alexandrem Ferenczym) na zlecenie KENnetha Macphersona i WINifred Ellerman
- 1949–1956 – domy mieszkalne przy Stalinallee w Berlinie Wschodnim (późniejsza Karl-Marx-Allee)
- 1951–1952 – wieżowiec na Weberwiese przy Marchlewskistrasse 25 w berlińskiej poddzielnicy Friedrichshain
- 1953–1956 – grupa budynków Frankfurter Tor przy Frankfurter Allee/Petersburgerstrasse w berlińskiej poddzielnicy Friedrichshain
- 1958 – projekt wieży sygnałowej – wstępny szkic wieży telewizyjnej przy Alexanderplatz w Berlinie
- 1961–1964 – Dom Nauczyciela z salą kongresową (niem. Haus des Lehrers, HdL)w Berlinie
- 1968–1970 – projekt zabudowy placu Lenina w berlińskiej poddzielnicy Friedrichshain (obecnie Platz der Vereinten Nationen)
- 1968 – wieżowiec Uniwersytetu w Lipsku
- 1969 – wieżowiec działu badawczego zakładów Zeiss w Jenie
- 1970–1973 – wieżowiec Uniwersytetu w Jenie (razem z Ulrichem Balke i
Odznaczenia
- 1965 – Srebrny Order Zasług dla Ojczyzny
- 1970 – Złoty Order Zasług dla Ojczyzny
- 1975 – Odznaka Honorowa Orderu Zasług dla Ojczyzny
Przypisy
- ↑ a b c d e Archinform: Hermann Henselmann. . (niem.).
- ↑ a b Niels Gutschow: Ordnungswahn. Birkhäuser, 2001, s. 36. ISBN 3-7643-6390-8. . (niem.).
- ↑ Manfred Nutz: Stadtentwicklung in Umbruchsituationen: Wiederaufbau und Wiedervereinigung als Stressfaktoren der Entwicklung Ostdeutscher Mittelstädte, ein Raum-Zeit-Vergleich mit Westdeutschland. Franz Steiner Verlag, 1998, s. 62. ISBN 3-515-07202-0. . (niem.).
- ↑ Frank Betker: „Einsicht in die Notwendigkeit”: kommunale Stadtplanung in der DDR und nach der Wende (1945-1994). Franz Steiner Verlag, 2005, s. 166. ISBN 3-515-08734-6. . (niem.).
- ↑ Florian Urban: Neo-historical East Berlin: architecture and urban design in the German Democratic Republic 1970-1990. Ashgate Publishing, Ltd., 2009, s. 251. ISBN 0-7546-7616-1. . (ang.).
- ↑ Wolne tłum. z jęz. niem.: Für Architektur haben wir hinterher Zeit, jetzt brauchen wir Wohnungen, Wohnungen, Wohnungen.
- ↑ Frank Betker: „Einsicht in die Notwendigkeit”: kommunale Stadtplanung in der DDR und nach der Wende (1945-1994). Franz Steiner Verlag, 2005, s. 12. ISBN 3-515-08734-6. . (niem.).
- ↑ Archinform: Villa KenWin (Villa Ken-Win). . (niem.).
- ↑ Ursula Muscheler: Haus ohne Augenbrauen: Architekturgeschichten aus dem 20. Jahrhundert. C.H.Beck, 2007, s. 151–162. ISBN 3-406-54801-6. . (niem.).
- ↑ Archinform: Hochhaus an der Weberwiese. . (niem.).
- ↑ Archinform: Bebauung Frankfurter Tor. . (niem.).
- ↑ Florian Urban: Neo-historical East Berlin: architecture and urban design in the German Democratic Republic 1970-1990. Ashgate Publishing, Ltd., 2009, s. 13. ISBN 0-7546-7616-1. . (ang.).
- ↑ Paul Andreas, Ingeborg Flagge, Oscar Niemeyer, Deutsches Architekturmuseum: Eine Legende der moderne/a Legend of Modernism. Birkhäuser, 2003, s. 63. ISBN 3-7643-6992-2. . (niem.).
- ↑ Archinform: ehem. Leninplatz. . (niem.).
- ↑ Thomas Topfstedt, Pit Lehmann: Der Leipziger Augustusplatz. Leipziger Universitätsverlag, 1994, s. 74. ISBN 3-929031-28-0. . (niem.).
- ↑ Archinform: ehem. Universitätshochhaus (JenTower). . (niem.).
Linki zewnętrzne
- Jan Lubitz: Architekten-Portrait: Hermann Henselmann. . (niem.).