Hohenlohe (ród)
W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Hohenlohe (ród), ekscytującym i aktualnym temacie. Hohenlohe (ród) to temat, który wywołał duże zainteresowanie i debatę w różnych obszarach, od polityki po naukę, w tym w świecie rozrywki i kultury. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne czy wpływ na codzienne życie ludzi, Hohenlohe (ród) pozostaje aktualnym tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W tym artykule zbadamy różne aspekty Hohenlohe (ród), przeanalizujemy jego znaczenie i wpływ dzisiaj oraz spróbujemy rzucić światło na temat, który dotyczy nas wszystkich.
Ród Hohenlohe – niemiecki ród arystokratyczny wywodzący się z Frankonii. W ciągu stuleci podzielił się w liczne linie. W XVIII w. uzyskał tytuł książąt cesarstwa (niem. Reichsfürst). W 1840 r. linia książąt zu Hohenlohe-Schillingsfürst uzyskała tytuł książąt Raciborza i Corvey (niem. Herzog von Ratibor, Fürst von Corvey). Książęta zu Hohenlohe-Öhringen w 1861 r. otrzymali tytuł książąt Ujazdu (niem. Herzog von Ujest).
Pochodzenie rodu
Za najstarszego przedstawiciela rodu uznaje się Krafta zu Hohenlohe. Jego siedzibą miał być gród Hohlach koło Uffenheim.
Dwukrotnie przedstawiciele rodu sprawowali najwyższą władzę w zakonie krzyżackim. Wielkimi mistrzami zakonu byli w latach: 1244–1249 – Heinrich III von Hohenlohe (zm. 1249 r.) i 1297–1303 Gottfried von Hohenlohe (zm. 1310 r.).
Głowy rodu w kolejnych latach
Po śmierci Jerzego I Hohenlohe (1488–1551) jego synowie ustanowili pierwszy podział na linie w Neuensteinie i Waldenburgu. Głową całego rodu (niem. Senior des Gesammthauses) jest odtąd zawsze najstarszy męski przedstawiciel rodu, niezależnie od primogenitury którejkolwiek z linii:
- 1553–1568 – Ludwik Kazimierz Hohenlohe-Neuenstein
- 1568–1570 – Eberhard Hohenlohe-Waldenburg
- 1570–1575 – Albert Hohenlohe-Neuenstein
- 1575–1610 – Wolfgang Hohenlohe-Weikersheim
- 1610–1645 – Jerzy Fryderyk Hohenlohe-Weikersheim
- 1645–1650 – Ludwik Eberhard Hohenlohe-Waldenburg
- 1650–1658 – Wolfgang Fryderyk Hohenlohe-Waldenburg
- 1658–1702 – Jan Fryderyk I Hohenlohe-Öhringen
- 1702–1715 – Albrecht Wolfgang Hohenlohe-Langenburg
- 1715–1759 – Filip Ernest I Hohenlohe-Schillingsfürst
- 1759–1765 – Jan Fryderyk II Hohenlohe-Öhringen
- 1765–1781 – Filip Hohenlohe-Öhringen
- 1781–1796 – Henryk August Hohenlohe-Öhringen
- 1796–1805 – Ludwik Fryderyk Karol Hohenlohe-Neuenstein-Öhringen
- 1805–1819 – Krystian Fryderyk Karol Hohenlohe-Langenburg-Kirchberg
- 1819–1825 – Karol I Hohenlohe-Langenburg
- 1825–1843 – Karol Albert III Hohenlohe-Waldenburg
- 1843–1861 – Karol Fryderyk Ludwik Henryk Hohenlohe-Kirchberg
- od 1861 (wymaga uzupełnienia)
Przedstawiciele rodu
- wielki mistrz zakonu krzyżackiego – Heinrich III von Hohenlohe (zm. 1249 r.)
- wielki mistrz zakonu krzyżackiego – Gottfried von Hohenlohe (zm. 1310 r.)
- biskup wrocławski – Joseph Christian Hohenlohe-Bartenstein (zm. 1817 r.)
- generał – Fryderyk Ludwik Hohenlohe (zm. 1818 r.), właściciel Sławięcic
- premier Prus – Adolf zu Hohenlohe-Ingelfingen (zm. 1873 r.), właściciel Koszęcina oraz Tworoga.
- kanclerz cesarstwa niemieckiego – Chlodwig zu Hohenlohe-Schillingsfürst (zm. 1901 r.)
- książęta Raciborza (niem. Herzogen von Ratibor): Wiktor I Maurycy von Ratibor; Wiktor II Amadeusz von Ratibor; Wiktor III August von Ratibor; Wiktor IV Albrecht Prinz von Ratibor und Corvey; Franciszek I Albrecht von Ratibor
- II książę Ujazdu Chrystian Fürst zu Hohenlohe–Öhringen, przemysłowiec, właściciel majątku ziemskiego na Górnym Śląsku (Wełnowiec) i Spiszu.
Książęta Hohenhole-Neuenstein-Gleichen
- 1617 – 1702: Jan Fryderyk I
- 1702 – 1756: Karol Ludwik
- 1756 – 1765: Jan Fryderyk II
- 1765 – 1805: Ludwik Fryderyk
Książęta Hohenlohe-Neuenstein-Öhringen
- 1617 – 1702: Jan Fryderyk I
- 1702 – 1765: Jan Fryderyk II
- 1765 – 1805: Ludwik Fryderyk
Order dynastyczny
Linie rodu
- Neuenstein
- Waldenburg
- Schillingsfürst
- Bartenstein
- Jagstberg
Genealogia
Bibliografia
- K. Schumm, zu Hohenlohe (Adelsfamilie), w: Neue Deutsche Biographie, Bd 9, Berlin 1972, s. 484 i n..
- A. Kuzio-Podrucki, Korzenie i śląskie dzieje rodu von Hohenlohe, w: Przyczynki do heraldyki i genealogii szlachty śląskiej, Tarnowskie Góry 1998, s. 27 i n.
- A. Kuzio-Podrucki, Rodowód książąt Raciborza z rodów von Hessen i von Hohenlohe w: Opactwo cysterskie w Rudach na Górnym Śląsku, p. red. L. Kajzera, Katowice 2001.
- S. Krupa, Dzieje rodziny Hohenlohe–Ingelfingen z Koszęcina w świetle dokumentów przechowywanych w Archiwum Państwowym w Katowicach, w: „Szkice Archiwalno-Historyczne” nr 3, Katowice 2007, s. 67-88 (plik PDF).
- A. Kuzio-Podrucki, Hohenlohe – w Europie, na Śląsku, w Katowicach, Tarnowskie Góry 2012, ISBN 978-83-923733-4-6.
- Archiv für Hohenlohische Geschichte. Oehringen: 1860, s. 8-56. (niem.).
Linki zewnętrzne
- Genealogia rodziny w: M. Marek, Genealogy.Eu
- O rodzie Hohenlohe na stronie: Śląska szlachta i arystokracja