Imangali Bałtabanow
W tym artykule poruszony zostanie temat Imangali Bałtabanow, koncepcji, która w ostatnich latach zyskała na znaczeniu ze względu na jej wpływ na różne aspekty życia codziennego. Od momentu pojawienia się Imangali Bałtabanow przyciąga uwagę ekspertów i opinii publicznej, wywołując debaty, badania i różne interpretacje. Z biegiem czasu Imangali Bałtabanow stał się tematem zainteresowania zarówno w środowisku akademickim, jak i w codziennych rozmowach, a jego wpływ rozprzestrzenił się na wiele obszarów, stając się podstawowym punktem odniesienia dla zrozumienia bieżących zjawisk. W tym przeglądzie zbadane zostaną różne perspektywy Imangali Bałtabanow, aby zapewnić szeroką i wzbogacającą wizję jego znaczenia i wpływu na współczesne społeczeństwo.
 sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1943–1945 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
289. pułk strzelców |
| Stanowiska |
dowódca działonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Imangali Taukeszewicz Bałtabanow (ros. Имангали Таукешевич Балтабанов, kaz. Иманғали Тәукешұлы Балтабанов; ur. 10 kwietnia 1925 w aule Kok-Utkeł w obwodzie aktiubińskim, zm. 26 lutego 1945 na Śląsku) – radziecki żołnierz, sierżant, uhonorowany pośmiertnie tytułem Bohatera Związku Radzieckiego (1945).
Życiorys
Urodził się w rodzinie kazachskiego hodowcy bydła. Wcześnie stracił rodziców, wychowywał się u wuja. Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował w brygadzie kołchozu, w wieku 16 lat skończył kursy traktorzystów i zaczął pracę jako traktorzysta.
W 1943 został powołany do Armii Czerwonej i po krótkim przysposobieniu skierowany na front, na początku walczył pod Leningradem. Szczególnie wyróżnił się podczas forsowania Odry i walkach o utrzymanie przyczółka na zachodnim brzegu na południe od Opola na początku 1945 jako dowódca działonu 289. pułku strzelców 120. Dywizji Strzeleckiej w składzie 21 Armii i 1 Frontu Ukraińskiego w stopniu sierżanta. 25 stycznia 1945 w walkach o przyczółek na zachodnim brzegu Odry ogniem z karabinu maszynowego zabił kilkudziesięciu niemieckich żołnierzy i oficerów, został ranny i kontuzjowany, jednak nie opuścił pola walki. Zginął w dalszych walkach. Był odznaczony Medalem „Za Odwagę”. Został pochowany na południowy zachód od Opola, po wojnie jego grób przeniesiono do Bolesławic. 10 kwietnia 1945 pośmiertnie otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego i Order Lenina. W jego rodzinnej wsi jego imieniem nazwano ulicę.