W tym artykule zajmiemy się kwestią Isabella Lövin, która w ostatnich latach zyskała duże znaczenie. Isabella Lövin to temat, który przykuł uwagę ludzi z różnych dziedzin, od naukowców po profesjonalistów, ze względu na jego wpływ i znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. W całej historii Isabella Lövin był przedmiotem badań, debat i refleksji, wykazując jego znaczenie w różnych dyscyplinach. W tym artykule zagłębimy się w świat Isabella Lövin, badając jego różne aspekty, ewolucję w czasie i wpływ na współczesne społeczeństwo.
Data i miejsce urodzenia |
3 lutego 1963 |
---|---|
Zawód, zajęcie |
polityk, dziennikarka |
Partia |
Isabella Lövin (ur. 3 lutego 1963 w Helsingborgu) – szwedzka dziennikarka i polityk, posłanka do Parlamentu Europejskiego VII i VIII kadencji, minister, w latach 2016–2021 współprzewodnicząca Partii Zielonych.
Kształciła się na różnych kierunkach na Uniwersytecie w Sztokholmie, studiowała następnie nauki polityczne na Uniwersytecie Bolońskim. W połowie lat 80. rozpoczęła karierę dziennikarską, początkowo w pismach kobiecych. Była też zatrudniona w redakcji radia „Sveriges Radio P1”. W latach 90. skoncentrowała się na ekologii i bezpieczeństwie żywności. W 2007 opublikowała książkę Tyst hav – jakten på den sista matfisken, poświęconą zagrożeniom związanym z rybołówstwem.
W wyborach w 2009 z ramienia Partii Zielonych uzyskała mandat deputowanej do Parlamentu Europejskiego. Przystąpiła do grupy Zielonych i Wolnego Sojuszu Europejskiego, a także do Komisji Rybołówstwa. W 2014 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję.
W październiku 2014 objęła stanowisko ministra rozwoju współpracy międzynarodowej i wiceministra spraw zagranicznych w gabinecie Stefana Löfvena. W maju 2016 władze Zielonych nominowały ją na współprzewodniczącą partii w miejsce Åsy Romson. W tym samym miesiącu otrzymała również honorowy tytuł wicepremiera w szwedzkim gabinecie.
W wyborach w 2018 uzyskała mandat posłanki do Riksdagu. W styczniu 2019 w drugim rządzie dotychczasowego premiera została ministrem klimatu i środowiska (utrzymując również honorowy tytuł wicepremiera). W sierpniu 2020 ogłosiła swoją rezygnację z działalności politycznej. W styczniu 2021 na partyjnej funkcji zastąpiła ją Märta Stenevi, a w następnym miesiącu zakończyła pełnienie stanowisk rządowych.