W tym artykule szczegółowo omówimy temat Józef Dunin-Borkowski (wojskowy), ponieważ jest to temat, który cieszy się dziś dużym zainteresowaniem. Od swoich początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, Józef Dunin-Borkowski (wojskowy) był przedmiotem debaty i dyskusji w różnych obszarach. Z biegiem lat Józef Dunin-Borkowski (wojskowy) ewoluował i przybierał różne znaczenia w zależności od kontekstu, w którym jest analizowany. Dlatego ważne jest, aby zagłębić się w jego naturę, charakterystyczne cechy i wpływ, jaki ma na życie codzienne. Podobnie zostaną omówione różne perspektywy i podejścia, które pozwolą nam mieć wszechstronną wizję Józef Dunin-Borkowski (wojskowy), aby zrozumieć jego znaczenie i znaczenie dzisiaj.
Józef Dunin-Borkowski (jako porucznik Legionów Polskich) | |
major kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1920 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
II Brygada Legionów Polskich |
Stanowiska |
dowódca pułku kawalerii |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Józef Dunin-Borkowski (ur. 19 lutego 1879 we Florencji, zm. 3 lipca 1920) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Józef Dunin-Borkowski urodził się 19 lutego 1879 we Florencji, w rodzinie ziemiańskiej pochodzącej z Podola. Ukończył studia w Wyższej Szkole Technicznej w Dreźnie, a następnie obronił doktorat z filozofii na Sorbonie. W latach 1897–1898 odbył jednoroczną obowiązkową służbę wojskową w tatarskim pułku jazdy, gdzie otrzymał stopień chorążego rezerwy .
10 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich . Otrzymał dowództwo tworzonego II plutonu 2 szwadronu Legionów. Z jednostką przeszedł kampanię karpacką. 29 września został mianowany chorążym, a 30 listopada 1914 – podporucznikiem kawalerii. Na początku maja 1915 roku Dunin-Borkowski został skierowany do Zdani koła Radomska, gdzie powierzono mu organizację 5 szwadronu kawalerii, nad którym objął dowództwo. Po śmierci rot. Zbigniewa Dunina-Wąsowicza w szarży pod Rokitną, Józef Dunin-Borkowski powrócił do 2 szwadronu. 9 sierpnia 1915 został mianowany porucznikiem. W tym samym miesiącu wrócił do 2 pułku ułanów na stanowisko dowódcy 5 szwadronu. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. Został mianowany dowódcą 2 pułk ułanów Legionów Polskich. W czasie bitwy pod Rarańczą dostał się do niewoli austriackiej gdzie przebywał do 29 września 1918 roku. Był internowany w obozie w Huszt na Węgrzech.
31 października 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika. 8 listopada tego roku został mianowany rotmistrzem . W tym samym miesiącu, w Dębicy, przystąpił do organizacji pułku jazdy, który początkowo nosił nazwę 2 pułk strzelców konnych, a w czerwcu 1919 roku został przemianowany na 9 pułk ułanów. Z dniem 30 maja 1919 roku został zatwierdzony na stanowisku tymczasowego dowódcy pułku. Na czele pułku walczył w najpierw z Ukraińcami, a następnie w wojnie z bolszewikami. 1 grudnia 1919 roku został mianowany majorem . Brał udział w wyprawie kijowskiej oraz w walkach obronnych w czasie odwrotu. 3 lipca 1920 roku zginął w czasie obrony mostu na rzece Horyń pod wsią Zozulińce, 3 km od stacji kolejowej Ożenin w kierunku Czerniachowa. Został pochowany na cmentarzu w Dębicy. Pośmiertnie został awansowany na podpułkownika.
3 lipca 1922 w miejscu, w miejscu w którym poległ podpułkownik Józef Dunin-Borkowski, odbyła się uroczystość wzniesienia kurhanu kresowego.