W dzisiejszym świecie Józef Ignacy Grabowski stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu. Z biegiem czasu Józef Ignacy Grabowski zyskał większe znaczenie we współczesnym społeczeństwie, generując debaty, opinie i dogłębne badania na temat jego wpływu i znaczenia w różnych aspektach życia codziennego. Od momentu pojawienia się Józef Ignacy Grabowski przykuł uwagę ekspertów, entuzjastów i ogółu społeczeństwa, stając się tematem zasługującym na dogłębne zbadanie. W tym artykule przeanalizujemy kontekst Józef Ignacy Grabowski i jego wpływ w różnych sferach, oferując kompleksową perspektywę, która pozwala nam zrozumieć jego zakres i znaczenie dzisiaj.
major | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
adiutant cesarza, szef szwadronu |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca |
dyrektor generalny Ziemstwa Kredytowego |
Odznaczenia | |
Józef Ignacy Grabowski Goetzendorf (ur. 23 lutego 1791 we wsi Wełna, zm. 6 maja 1881 w Rachowie) – polski oficer napoleoński, adiutant Napoleona Bonapartego, polityk konserwatywny, działacz publiczny w Wielkim Księstwie Poznańskim, pamiętnikarz i autor pism ekonomiczno-politycznych. Kawaler Legii Honorowej (7 stycznia 1814) oraz Orderu Orła Czerwonego (1829).
Grabowski urodził się 23 lutego 1791 we wsi Wełna koło Rogoźna. Jego rodzicami byli Adam Mateusz Grabowski herbu Zbiswicz (starosta lipieński, generał major wojsk koronnych, zm. 31 grudnia 1792) oraz Ludwika z Turnów (secundo voto: Zienkiewiczowa). Ojciec zmarł, gdy Józef miał niespełna dwa lata. Poznał dwa języki: niemiecki oraz francuski, czemu później zawdzięczał swoją karierę w sztabie cesarskim. Uczęszczał do szkół publicznych w: Warszawie (1799 - 1802), Wrocławiu oraz Poznaniu. Studiował na uniwersytecie w Dreźnie (od 1806). Jesienią roku 1810 odbył kilkutygodniową podróż do Włoch, Szwajcarii i południowych Niemiec. Przez kilka miesięcy (XI 1810 – VII 1811) piastował funkcję sekretarza Intendentury Dóbr i Lasów Narodowych w Poznaniu. Pół roku później (20 lutego 1812) mianowano go radcą powiatu obornickiego.
Józef Grabowski swoją służbę rozpoczął w listopadzie 1812 r., pod koniec kampanii rosyjskiej Napoleona. Był on wtedy adiutantem generała Michała Sokolnickiego. Wtedy został porucznikiem. W maju 1813 roku dostał się do sztabu Napoleona, a po bitwie pod Lützen (2 maja 1813) awansował na kapitana. W bitwie pod Budziszynem odznaczył się dostarczeniem, pod mocnym ostrzałem, wiadomości od Napoleona do ks. Józefa Poniatowskiego. W bitwie pod Dreznem, pomimo dużego ostrzału i niebezpieczeństwa, doniósł rozkaz Napoleona do marszałka Murata o uderzeniu wszystkimi siłami kawalerii na wroga, co zakończyło się wielkim zwycięstwem. Uczestniczył w bitwie pod Lipskiem. Po przejściu Renu przez Napoleona został kawalerem Legii Honorowej oraz awansował na szefa szwadronu. Po abdykacji Bonapartego opuścił służbę wojskową w stopniu majora.
Po powrocie do kraju zajął się działalnością publiczną w Wielkim Księstwie Poznańskim. W 1822 został wybrany na radcę Ziemstwa Kredytowego w Pile. W 1826 obrany został radcą generalnej Dyrekcji Ziemstwa Kredytowego, a dwa lata później dyrektorem prowincjonalnym. W latach 1829–1830 powierzono mu zastępstwo deputowanego na sejm prowincjonalny księcia Thurn und Taxis i odznaczono Orderem Orła Czerwonego. Nie uczestniczył czynnie w powstaniu listopadowym, ale obrał rolę opiekuna rodzin uczestników powstania tzw. wojskiego oraz kierował komitetem zbierającym składki na uzbrojenie ochotników do powstania. Po powstaniu udzielał pomocy emigrantom przechodzącym przez Poznańskie. Znał Adama Mickiewicza (m.in. gościł go w Łukowie), korespondował z Adamem Czartoryskim, zbierał fundusze na Hotel Lambert oraz przekazywał księciu informację o sytuacji w Księstwie Poznańskim.
W 1833 roku władze pruskie zarządziły rewizję w jego domu oraz tymczasowy areszt domowy. W 1834 r. wykazał swoją lojalność. W tym samym roku został wybrany na sejm prowincjonalny, co powtórzył też w 1837 roku. W 1839 r. obrano go dyrektorem generalnym Ziemstwa Kredytowego. Swoje stanowiska Grabowski wykorzystywał, by przedstawiać petycje do króla pruskiego dotyczące m.in. usuwania z urzędów Polaków oraz praw języka polskiego. Razem z kilkoma politykami chciał pozyskać sobie sympatię oraz przychylność nowego króla Fryderyka Wilhelma IV demonstracjami konserwatywnego lojalizmu. Pod naciskami patriotycznie nastawionej opinii publicznej zrezygnował z generalnej dyrekcji Ziemstwa Kredytowego (1844). W 1845 roku wybrany został na marszałka sejmu prowincjonalnego. Wyczuwając nadejście Wiosny Ludów, wycofał się z życia publicznego i wyjechał do Włoch. Tam spędził lata 1848-1849, następnie wrócił do kraju. Został wybrany do Izby Wyższej (później Izba Panów) w 1852 roku, ale nie odegrał ważnej roli politycznej. Po minięciu kadencji, sprzedał swe dobra w Poznańskim i przeniósł się do Rachowa w Lubelskiem w Królestwie Kongresowym. Zmarł w Rachowie w 1881 roku.
Był wnukiem Jana Michała Grabowskiego. Z małżeństwa z Klementyną Wyganowską (1797–1883), współzałożycielką i współredaktorką poznańskiego „Dziennika Domowego” (1840–1848), miał czworo dzieci:
W Rachowie zaczął spisywać swoje wspomnienia (Pamiętniki wojskowe... 1812–1814) oraz wydał, anonimowo, rozmyślania na tematy społeczne Uwagi nad powodami upadku majątków w Wielkim Księstwie Poznańskim (Poznań, 1852).
Różne inne pisma Grabowskiego zachowano także w licznych pozostawionych przez niego silvach rerum (rękopisy: Ossolineum sygn. 4766/I-4779/I).