Józef Sobota
W dzisiejszym świecie Józef Sobota stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiej publiczności. Z biegiem czasu Józef Sobota zyskał większe znaczenie w różnych obszarach, od nauki, technologii, polityki, po kulturę i rozrywkę. Celem tego artykułu jest szczegółowe i krytyczne zbadanie różnych aspektów związanych z Józef Sobota, aby zapewnić czytelnikowi szeroką i wzbogacającą wizję tego tematu. Poprzez głęboką i rygorystyczną analizę staramy się rzucić światło na różne aspekty Józef Sobota, zajmując się jego implikacjami, ewolucją i konsekwencjami dla obecnego społeczeństwa.
| Pełne imię i nazwisko |
Józef Izydor Sobota | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||
| Data i miejsce śmierci | |||||||||||||
| Wzrost |
156 cm | ||||||||||||
| Pozycja | |||||||||||||
| Kariera seniorska | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Kariera reprezentacyjna | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Kariera trenerska | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Józef Izydor Sobota (ur. jako Józef Izydor Sobotta 14 marca 1903 w Bismarckhütte, zm. 2 kwietnia 1979 w Chorzowie) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika, reprezentant Polski.
Życiorys
Z zawodu urzędnik hutniczy. Posiadał bardzo skromne warunki fizyczne. Wychowanek Bismarckhütter Ballspiel Club (Hajduki Wielkie). Po restrukturyzacji, w latach 1920-1932 gracz Ruchu Chorzów. Podczas służby wojskowej grał w 75 pp (1924-1926). W 1937 roku zmienił pisownię nazwiska.
Był uczestnikiem finałów Mistrzostw Polski w roku 1922 (5 gier, 2 gole). W zmaganiach pierwszoligowych uczestniczył przez sześć sezonów (1927-1932). Zdobywca pierwszej, historycznej bramki ligowej dla Ruchu w dniu 24 kwietnia 1927 w meczu z ŁKS-em. Wycofał się przed sezonem, który dał jego klubowi pierwszy z 14 tytułów mistrza Polski.
Był pierwszy reprezentantem Polski z szeregów "Niebieskich", czwartym reprezentujący śląski klub, kiedy 4 lipca 1926 r. zagrał w Warszawie w jego jedynym meczu międzypańswowym przeciwko Estonii (2:0). W tym spotkaniu strzelił jedną z bramek, mimo że nie zagrał pełnych 90 minut.
Po zakończeniu kariery objął stanowisko społecznego instruktora zespołu (jeszcze w latach 50.). Był zapalonym działkowiczem.
Bibliografia
- "Górnoślązacy w polskiej i niemieckiej reprezentacji narodowej w piłce nożnej - wczoraj i dziś. Sport i polityka na Górnym Śląsku w XX wieku", wyd. Dom Współpracy Polsko-Niemieckiej, Haus der Deutsch-Polnischen Zusammenarbeit, Gliwice-Opole 2006, (ISBN 83-60470-02-2)
- Andrzej Gowarzewski: MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918-1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017