W dzisiejszym świecie Józef Szamocki stał się istotnym i niezbędnym tematem we współczesnym społeczeństwie. Jej wpływ obejmuje różne obszary, od polityki i ekonomii po kulturę i technologię. Każdego dnia Józef Szamocki jest przedmiotem debaty, analiz i refleksji ekspertów w tej dziedzinie, a także zwykłych obywateli, którzy chcą zrozumieć jego wpływ na swoje życie. W tym artykule zbadamy różne aspekty Józef Szamocki, od jego początków po obecne konsekwencje, aby rzucić światło na to zjawisko i jego dzisiejsze znaczenie.
| Biskup tytularny Clypii | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 października 1954 | |
| Biskup pomocniczy toruński | ||
| Okres sprawowania |
od 2000 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
29 kwietnia 1979 | |
| Nominacja biskupia |
20 kwietnia 2000 | |
| Sakra biskupia |
27 maja 2000 | |
| Data konsekracji |
27 maja 2000 |
|---|---|
| Miejscowość |
Toruń |
| Miejsce |
bazylika katedralna św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty |
| Konsekrator | |
| Współkonsekratorzy |
Józef Szamocki (ur. 4 października 1954 w Gdyni) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy toruński od 2000.
Urodził się 4 października 1954 w Gdyni. Po ukończeniu II Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Mickiewicza w Gdyni studiował w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 29 kwietnia 1979 biskup diecezjalny chełmiński Bernard Czapliński. W 1995 ukończył Akademię Teologii Katolickiej w Warszawie ze stopniem doktora na podstawie dysertacji Duchowość kapłana diecezjalnego w Instytucie Świeckim Kapłańskim Misjonarzy Królewskości Chrystusa na podstawie pism Gabriela Mercola (1971–1991).
W latach 1979–1983 pracował jako wikariusz w parafii Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Chojnicach. Od 1983 do 1988 przebywał na misji w Zambii, gdzie był administratorem parafii św. Rodziny w Lusace. Od 1990 do 1992 pełnił funkcję diecezjalnego dyrektora Papieskich Dzieł Misyjnych. W latach 1988–1992 był ojcem duchownym w seminarium w Pelplinie. Prowadził wykłady w pelplińskim seminarium oraz zajęcia formacyjne dla osób konsekrowanych. W diecezji toruńskiej był ojcem duchownym seminarzystów oraz delegatem biskupim ds. zakonnych w kurii diecezjalnej.
20 kwietnia 2000 papież Jan Paweł II mianował go biskupem pomocniczym diecezji toruńskiej ze stolicą tytularną Clypia. Święcenia biskupie otrzymał 27 maja 2000 w bazylice katedralnej św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Toruniu. Konsekracji dokonał biskup diecezjalny toruński Andrzej Suski w asyście arcybiskupa metropolity gdańskiego Tadeusza Gocłowskiego i arcybiskupa metropolity gnieźnieńskiego Henryka Muszyńskiego. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Servire Ecclesiae” (Służyć Kościołowi). W diecezji toruńskiej objął urząd wikariusza generalnego.
W strukturach Konferencji Episkopatu Polski został delegatem ds. Instytutów Świeckich, a także członkiem Komisji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, Komisji ds. Misji i Rady ds. Środków Społecznego Przekazu.