W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Janusz Haman, temacie, który w ostatnich latach przykuł uwagę wielu osób. Janusz Haman to zjawisko, które wywołało duże zainteresowanie w społeczeństwie globalnym, czy to ze względu na jego wpływ na życie ludzi, jego znaczenie w polu zawodowym, czy wpływ na kulturę popularną. W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy najważniejsze aspekty Janusz Haman, od jego początków do obecnego stanu, badając jego implikacje w różnych kontekstach i oferując kompleksowy obraz jego znaczenia i zakresu. Ponadto przeanalizujemy opinie ekspertów w tej dziedzinie i przedstawimy kilka własnych refleksji na temat tego zjawiska, aby zapewnić czytelnikowi pełną i wzbogacającą perspektywę.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Profesor nauk technicznych | |
Specjalność: budowa maszyn rolniczych | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1956 |
Habilitacja |
1960 |
Profesura |
1963 |
Polska Akademia Nauk | |
Status |
członek rzeczywisty |
Funkcja Jednostka PAN |
Przewodniczący honorowy |
Doktor honoris causa Akademia Rolnicza w Lublinie – 1985 Akademia Rolnicza w Krakowie – 1989 Akademia Rolnicza we Wrocławiu – 1993 | |
Praca naukowa | |
Uczelnia | |
Okres zatrudn. |
1983-1990 |
Uczelnia |
Akademia Rolnicza w Lublinie |
Dziekan | |
Wydział |
Techniki Rolniczej i Leśnej |
Okres spraw. |
1977–1980 |
Odznaczenia | |
|
Janusz Haman (ur. 29 czerwca 1923 w Wiesbaden, zm. 16 września 2019) – polski profesor nauk technicznych w zakresie budowy i eksploatacji maszyn rolniczych, twórca dyscypliny inżynieria rolnicza w Polsce, profesor Akademii Rolniczej w Lublinie i SGGW-AR, członek rzeczywisty PAN.
W 1942 zdał maturę w ramach tajnego nauczania w liceum im. Stanisława Staszica w Warszawie. Studiował na Akademii Górniczej w Krakowie, Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w krakowskiej Wyższej Szkole Rolniczej. W 1956 uzyskał stopień kandydata nauk technicznych, w 1960 habilitował się w dziedzinie nauk rolniczych, w 1963 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1970 profesora zwyczajnego. W latach 1949-1950 pracował na Akademii Górniczej w Krakowie (od 1949 Akademia Górniczo-Hutnicza), 1950–1953 na Uniwersytecie Jagiellońskim, 1953–1955 na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, od 1955 w Akademii Rolniczej w Lublinie (do 1972 Wyższa Szkoła Rolnicza). Na tej ostatniej uczelni kierował Katedrą Mechanizacji Rolnictwa oraz Instytutem Mechanizacji Rolnictwa, w latach 1977–1980 pełnił funkcję dziekana Wydziału Techniki Rolnej i Leśnej. W latach 1983-1990 był profesorem SGGW w Warszawie.
Od 1969 członek korespondent, od 1980 członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, był m.in. przewodniczącym Komitetu Techniki Rolniczej, członkiem Prezydium PAN oraz sekretarzem Wydziału V Akademii (Nauk Rolniczych i Leśnych). Otrzymał doktoraty honoris causa Akademii Rolniczej w Lublinie (1985), Akademii Rolniczej w Krakowie (1989), Akademii Rolniczej we Wrocławiu (1993) i Akademii Rolniczej w Szczecinie (2007).
Prowadził badania i prace głównie z mechaniki gleby i teorii maszyn rolniczych. Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim, Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.