Jean de Beaumetz
W dzisiejszym świecie Jean de Beaumetz stał się istotnym tematem zainteresowania szerokiego spektrum społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na gospodarkę, politykę, kulturę czy życie codzienne ludzi, Jean de Beaumetz jest problemem, który nie pozostaje niezauważony. W miarę postępu i ewolucji świata Jean de Beaumetz staje się coraz bardziej istotny i istnieje potrzeba zrozumienia jego konsekwencji w różnych aspektach życia. W tym artykule dokładnie zbadamy Jean de Beaumetz i jego wiele aspektów, analizując jego znaczenie i wpływ w dzisiejszym świecie.
 Chrystus na krzyżu z modlącym się kartuzem | |
| Data urodzenia |
ok. 1335 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 października 1396 |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka |
gotyk międzynarodowy |
Jean de Beaumetz (ok. 1335, zm. 16 października 1396 w Dijon) – francuski malarz nadworny na dworze księcia Filipa II Śmiałego, działający w Valenciennes, w Paryżu i w Dijon.
Działalność artystyczna
Pochodził z Artois (Beaumets-les-Loges pod Arras). Według dokumentów archiwalnych miasta Arras, w 1360 roku ożenił się a rok później, w czerwcu, otrzymał mieszkanie w Valenciennes. Od 1371 roku pracował dla Filipa II w Paryżu; w 1375 książę wysłał go Burgundii by tam, rok później, zastąpić na stanowisku malarza nadwornego Jeana d'Arboisa. Stanowisko to jak i stanowisko osobistego sekretarza u Filipa II piastował do 1395 roku. Zmarł w 1396 roku, a jego następcą został Jean Malouel
Twórczość
Jean de Beaumetz wykonywał szereg prac na zlecenie swojego pracodawcy Filipa II, głównie prace dekoratorskie (m.in. nakładał polichromie na posągi i malował ornamentalne ściany) w kaplicy i apartamentach rezydencji książęcych oraz w zamkach książęcych, w Montbard (1381), Argilly (1384–1388), Rouvers (1387) i w Germolles (1388–1390). W ramach swoich obowiązków ozdabiał chorągwie, sztandary i zbroje książęce. Malował również obrazy na zamówienie; dla kartuzji Lugany wykonał w 1378 roku wielki obraz Madonny z Dzieciątkiem i ze świętymi.
Od 1387 roku pracował w kartuzji Champmol, a w 1389 roku posiadał tam duży warsztat zatrudniający dziewiętnastu pomocników. W kartuzji wykonał polichromię drewnianego sklepienia, a ściany z okazji konsekracji kartuzji 24 maja 1388 roku, ozdobił płóciennymi pasami z wymalowanymi herbami książęcymi. W latach 1390-1395 kierował pracami dekoracyjnymi w dwóch oratoriach książęcych; w pracach pomagali mu Girart de Nivelles i Torquin de Gand. On sam wykonał cztery ołtarze: jeden do górnego oratorium (Chapelle des Anges) składający się ze scen Koronacji Marii (kwatera środkowa) oraz Zwiastowania i Nawiedzenia na skrzydłach. Pozostałe ołtarze przeznaczone były do zakrystii i do westybulu.
W latach 1390-1395 dla Champol wykonał dwadzieścia cztery tablice (po jednej dla każdej celi kartuzów), jedną tablicę dla domu opata i jedną do kapitularza. Z tego cyklu zachowały się do czasów współczesnych jedynie dwie tablice przedstawiające Chrystusa ukrzyżowanego z modlącym się kartuzem. Obrazy znajdują się obecnie w Cleveland Museum of Art i w Luwrze. W kompozycji postaci i w sposobie modelunku ich szat można zauważyć wpływy szkoły sieneńskiej. Oba zachowane prac różnią się w stylu wykonania co wskazuje na udział pomocników warsztatowych. Seria obrazów o tym samym motywie miała nawiązywać do idei, której orędownikami byli kartuzi a która odnosiła się do empatii z cierpieniem Zbawiciela poprzez jego kontemplację w samotności. Jean de Beaumetz łączył wytworny styl dworskiego malarstwa paryskiego z elementami sieneńskimi i niderlandzkimi.
Uwagi
- ↑ Idea głoszona była przede wszystkim przez kartuza Ludolfa z Saksonii opublikowana w pracy Meditationes Vitae Christi (1348-1368)
Przypisy
- ↑ a b Beaumetz Jean, Encyklopedia PWN .
- ↑ Ziemba 2008 ↓, s. 294-297.
- ↑ Ziemba 2008 ↓, s. 295.
- ↑ Ziemba 2008 ↓, s. 295-296.
- ↑ Obraz w Cleveland Museum of Art
- ↑ Obrazy na Web Gallery Art
- ↑ Ziemba 2008 ↓, s. 297.
Bibliografia
- Antoni Ziemba: Sztuka Burgundii i Niderlandów 1380–1500. Niderlandzkie malarstwo tablicowe. Tom II. Warszawa: Wydawnictwo Uniwersytetu Warszawskiego, 2008. ISBN 978-83-235-0443-6.