Jerzy Łoziński (historyk sztuki)
W dzisiejszym świecie Jerzy Łoziński (historyk sztuki) jest tematem o wielkim znaczeniu i dyskusji w różnych obszarach społeczeństwa. Od pracy po życie rodzinne, Jerzy Łoziński (historyk sztuki) zyskał znaczące znaczenie w życiu ludzi. Wraz z postępem technologii i zmianami trendów, Jerzy Łoziński (historyk sztuki) staje się aktualnym tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia związane z Jerzy Łoziński (historyk sztuki), z zamiarem lepszego zrozumienia jego wpływu na nasze życie i otaczający nas świat.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk o sztukach pięknych | |
| Specjalność: historia polskiej sztuki nowożytnej | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Umiejętności | |
| Status |
członek krajowy |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Warszawski |
Jerzy Zygmunt Łoziński (ur. 20 kwietnia 1925 w Warszawie, zm. 13 grudnia 1996 tamże) – polski historyk sztuki specjalizujący się w historii polskiej sztuki nowożytnej
Życiorys
Do wybuchu II wojny światowej uczęszczał do III Męskiego Gimnazjum Miejskiego im. Hugona Kołłątaja w Warszawie. Maturę zdał na tajnych kompletach w 1943 roku. Studiował również na warszawskich tajnych uczelniach: Uniwersytecie Ziem Zachodnich (filozofię) oraz Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Aresztowany w 1944 roku przebywał na Pawiaku oraz w obozie koncentracyjnym Stutthof.
Po wojnie kontynuował studia w zakresie historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim (1946–1948) oraz Uniwersytecie Warszawskim (1948–1951), gdzie jego wykładowcami byli Stanisław Lorentz, Władysław Tomkiewicz i Juliusz Starzyński.
W latach 1950–1952 pracował w Centralnym Biurze Inwentaryzacji Naczelnej Dyrekcji Muzeów i Ochrony Zabytków, następnie w Instytucie Sztuki PAN, gdzie w latach 1957–1987 kierował Zakładem Inwentaryzacji Zabytków. Współpracował również z Akademią Sztuk Pięknych w Warszawie (1954–1956) i Katolickim Uniwersytetem Lubelskim (1972–1974).
W 1969 uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim stopień doktora, tematem rozprawy doktorskiej były Centralne kaplice grobowe w Małopolsce 1520–1630, a promotorem Stanisław Lorentz. Od 1977 pracował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, gdzie w latach 1981–1987 kierował Zakładem Historii Sztuki. W 1987 przeszedł na emeryturę. W 1993 roku uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych.
W latach 1954–1996 był redaktorem naczelnym Katalogu zabytków sztuki w Polsce. Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności.
Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 155b-2-8).
Przypisy
- ↑ Jerzy Łoziński, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) .[martwy link]
- ↑ Katalog Zabytków Sztuki w Polsce. Instytut Sztuki PAN. . .
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: MARIA ŁOZIŃSKA, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
Bibliografia
- Sławomir Kalembka (red.), Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–2004. Materiały do biografii, Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 427, ISBN 83-231-1988-0.