W tym artykule zagłębimy się w temat Jimmy Blanton, badając jego pochodzenie, implikacje i dzisiejsze znaczenie. Od początków aż po ewolucję na przestrzeni czasu Jimmy Blanton odegrał zasadniczą rolę w różnych obszarach, znacząco wpływając na społeczeństwo, kulturę i gospodarkę. Idąc tym tropem, zanurzymy się w szczegółowej analizie Jimmy Blanton, odkrywając jego najważniejsze aspekty i oferując szerokie i kompletne spojrzenie na ten temat, które nie pozostawi nikogo obojętnym.
| Imię i nazwisko |
James Harvey Blanton Jr. |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Powiązania |
James Harvey „Jimmy” Blanton Jr. (ur. 5 października 1918 w Chattanoodze, zm. 30 lipca 1942 w Monrovii) – amerykański kontrabasista jazzowy, innowator gry na tym instrumencie, skrzypek.
Urodził się w Chattanoodze (Tennessee) w rodzinie muzyków. Jego matka (Gertrude Blanton z d. Lewis), pianistka i liderka własnego zespołu, już we wczesnym dzieciństwie zachęciła syna do gry na skrzypcach. Jako nastolatek Jimmy wraz z innymi członkami rodziny grywał w zespole matki na skrzypcach i saksofonie altowym, występując w Chattanoodze i okolicy. Na kontrabas zdecydował się ostatecznie podczas studiów w Tennessee State College, gdzie grał w orkiestrze The State Collegians (1936–1937). Jednocześnie występował z lokalnymi zespołami „Bugsa” Robertsa i perkusisty Joe Smitha. W czasie wakacji letnich grywał na statkach spacerowych w orkiestrze The Cotton Pickers, prowadzonej przez pianistę Fate'a Marable'a.
Po trzecim roku studiów zrezygnował z dalszej nauki i przeniósł się do St. Louis. W 1937 zaangażował się do The Jetter-Pillars Orchestra, w której grał na kontrabasie trzystrunowym. W lecie nadal występował w zespole Marable'a. W owym czasie zaczął doskonalić technikę gry, dzięki której później zasłynął.
Jesienią 1939 dwudziestojednoletni Blanton podjął stałą pracę w swingowej orkiestrze tanecznej w The Coronado Hotel Ballroom w St. Louis. Okazjonalnie grywał również w zespole The Blue Devils, występującym w klubie „Rhumboogie”. Według wspomnień Milesa Davisa „pewnego wieczoru przyszedł Duke Ellington i usłyszał Jimmy’ego Blantona, świetnego basistę grającego z nami, i z miejsca go zaangażował”. W orkiestrze Ellingtona Blanton grał wymiennie z kontrabasistą Billym Taylorem do czasu, kiedy ten odszedł z zespołu w styczniu 1940. Blanton niemal natychmiast wpłynął na zmianę brzmienia i pulsu big-bandu. Dzięki swojemu doskonałemu poczuciu swingu i pełnej wyobraźni grze, inspirował pozostałych solistów do czerpania z jego pomysłów i rozwiązań, i stosowania ich we własnej grze. Wraz z saksofonistą Benem Websterem tworzył siłę napędową orkiestry Ellingtona, która właśnie w owym czasie zapisywała w historii jazzu swój złoty rozdział.
Podczas tournée big-bandu w końcu 1941 Blanton ciężko zachorował i trafił do szpitala w Los Angeles. Zdiagnozowano u niego zaawansowaną gruźlicę, która zakończyła jego wspaniale rozwijającą się karierę. Wiosną następnego roku przeniesiono go do sanatorium w podgórskim Duarte (hrabstwo Los Angeles), w którym spędził pozostałe miesiące życia. Zmarł w pobliskiej Monrovii 30 lipca 1942.
W ciągu zaledwie dwóch lat pracy z orkiestrą Ellingtona Blanton zrewolucjonizował grę na kontrabasie. Był pierwszym muzykiem, który potraktował kontrabas (wykorzystywany dotychczas tylko do utrzymywania rytmu i podawania bazy harmonicznej) jako instrument solowy, nadając mu charakter instrumentu dętego. Dzięki niemu kontrabas stał się również instrumentem melodycznym, stwarzającym nowe możliwości zarówno wyrazowe, jak warsztatowe w warstwie aranżacyjnej. Blanton dał początek współczesnemu kontrabasowi jazzowemu, wywierając ogromny wpływ na następne pokolenia przedstawicieli tego instrumentu.
Jedyne znane nagrania Blantona pochodzą z płyt Duke’a Ellingtona: