W dzisiejszym świecie José Carreras stał się tematem o dużym znaczeniu i dyskusji w różnych obszarach. Znaczenie José Carreras w ostatnich latach rośnie, budząc zainteresowanie ekspertów i profesjonalistów z różnych dziedzin. Ponieważ José Carreras w dalszym ciągu przyciąga uwagę, niezwykle istotne jest zrozumienie jego wpływu na społeczeństwo i zbadanie potencjalnych konsekwencji, jakie ma na poziomie globalnym. W tym artykule zagłębimy się w znaczenie i znaczenie José Carreras, analizując jego znaczenie w różnych kontekstach i oferując szeroką wizję jego dzisiejszego wpływu.
José Carreras (2010) | |
Imię i nazwisko |
Josep Maria Carreras-Coll |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
5 grudnia 1946 |
Pochodzenie | |
Typ głosu | |
Gatunki | |
Zawód | |
Współpracownicy | |
Plácido Domingo, Luciano Pavarotti | |
Zespoły | |
Trzej tenorzy | |
Odznaczenia | |
José Carreras, właśc. Josep Maria Carreras-Coll (ur. 5 grudnia 1946 w Barcelonie) – hiszpański śpiewak (tenor liryczny), wypromowany przez Montserrat Caballé.
Urodził się 5 grudnia 1946. Jest najmłodszym synem Jose Carrerasa-Solera, nauczyciela języka francuskiego i policjanta, i Antonii Coll-Saigi (1914–1965), która prowadziła zakład fryzjerski. Ma dwoje starszego rodzeństwa: brata Alberto (ur. 1937) i siostrę Marię Antonię (ur. 1942). W latach 1951–1952 przez 11 miesięcy mieszkał z rodziną w José León Suarez niedaleko Buenos Aires. Ma również przyrodniego brata, Jordiego.
Po obejrzeniu filmu Wielki Caruso zafascynował się śpiewaniem. Jako dziecko imitował śpiew i sposób poruszania się śpiewaków operowych. Uczył się gry na fortepianie. Gdy miał osiem lat, zaśpiewał katalońską kolędę i partię „La donna è mobile” z Rigoletta Verdiego podczas koncertu charytatywnego Radia National d’España. W styczniu 1958 zadebiutował na scenie Gran Teatre del Liceu w Barcelonie, grając chłopca z teatru marionetek w operze Kukiełki mistrza Piotra Manuela de Falli. Następnie wystąpił w operach: Amunt Manuela Altisenta i Cyganeria Giacoma Pucciniego. Przez trzy lata uczył się śpiewu operowego u Francisca Puiga, następnie jego mentorem został Juan Ruax. Studiował chemię na Uniwersytecie Barcelońskim, jednak w 1968 przerwał edukację na rzecz kariery muzycznej. W trakcie studiów dorabiał, pracując jako kierowca w rodzinnej firmie produkującej kosmetyki.
W styczniu 1970 zadebiutował jako profesjonalny śpiewak operowy rolą Flavio w Normie Vincenzo Belliniego w Gran Teatre del Liceu w Barcelonie. Po udanym debiucie został dostrzeżony przez Montserrat Caballé, która zaangażowała go do głównej roli męskiej – Gennaro – w operze Lukrecja Norgia Gaetana Donizettiego. Również w 1970 wystąpił jako Ismael, główny bohater opery Nabucco Giuseppe Verdiego. W październiku 1971 zwyciężył w finale Festiwalu Verdiego w Parmie, a w następnym roku zaśpiewał gościnnie podczas uroczystości otwarcia kolejnej edycji festiwalu. Do 1973 wystąpił w operach: Maria Stuarda, Lombardczycy, Łucja z Lammermooru, Don Carlos, Madame Butterfly, Mefistofeles, Adriana Lecouvreur, Napój miłosny, Tosca i Catarina Cornaro. W latach 70. śpiewał m.in. na scenach Royal Festival Hall w Londynie i City Opera w Nowym Jorku, w 1974 zadebiutował z występami w Operze Wiedeńskiej, Royal Opera House w Londynie, Teatrze Narodowym w Monachium i Metropolitan Opera w Nowym Jorku, a w lutym 1975 po raz pierwszy zaśpiewał w operze La Scala w Mediolanie, występując jako Ryszard w Balu maskowym Verdiego.
W 1976 rozpoczął współpracę z Herbertem von Karajanem, który zaangażował go m.in. do partii tenorowej w Messa da Requiem oraz do roli Radamesa w Aidzie i Don Joségo w Carmen na Festiwalach Wielkanocnych w Salzburgu, a także do roli Rudolfa w Cyganerii w Operze Wiedeńskiej. W 1985 nagrał telewizyjny program świąteczny w Oberndorfie.
W lipcu 1987, w przerwie prac nad filmem Cyganeria w Paryżu, u Carrerasa zdiagnozowano ostrą białaczkę limfoblastyczną. Mimo złych rokowań (10% szansy przeżycia) leczenie w szpitalu klinicznym w Barcelonie oraz szpitalu Fred Hutchinson Cancer Research Center w Seattle (chemioterapia, radioterapia i autogeniczne przeszczepienie szpiku kostnego) okazało się skuteczne.
21 lipca 1988 powrócił na scenę, dając występ podczas uroczystości związanych z 100-leciem Wystawy Światowej w Barcelonie. W 1988 i 1989 odbył trasę koncertową. W 1990 wystąpił z Luciano Pavarottim i Plácido Domingo w koncercie Trzech Tenorów. W 1997 nagrał utwór „Hope for Us” w duecie z Edytą Górniak.
Żonaty z Mercedes, z którą ma dwoje dzieci, syna Alberto (ur. 1976) i córkę Julię (ur. 1981). Mieszka w l’Amettla del Vallés.
Po zachorowaniu na białaczkę w 1987 pogłębił swoją wiarę w Boga. Założył Międzynarodową Fundację José Carrerasa na rzecz zwalczania białaczki.