W dzisiejszym świecie Julian Stachiewicz to temat lub osoba, która zyskała duże znaczenie ze względu na jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. Niezależnie od tego, czy chodzi o poziom polityczny, społeczny, gospodarczy czy kulturowy, Julian Stachiewicz przykuł uwagę zarówno ekspertów, jak i obywateli, wywołując wokół niego intensywną debatę. Jego wpływ rozciąga się na cały świat, powodując znaczące zmiany, które wpływają na miliony ludzi na całym świecie. Ponieważ Julian Stachiewicz nadal jest przedmiotem zainteresowań i badań, niezwykle istotne jest szczegółowe przeanalizowanie jego implikacji i konsekwencji, aby lepiej zrozumieć jego dzisiejsze znaczenie. W tym artykule zagłębimy się w zjawisko Julian Stachiewicz, badając jego pochodzenie, ewolucję i przyszłe prognozy, aby rzucić światło na jego prawdziwe znaczenie i zakres.
w stopniu pułkownika | |
generał brygady | |
Data i miejsce urodzenia |
26 lipca 1890 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1934 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
Front Środkowy |
Stanowiska |
szef sztabu frontu i armii |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
|
Julian Stachiewicz, ps. „Wicz” (ur. 26 lipca 1890 we Lwowie, zm. 20 września 1934 w Warszawie) – polski historyk wojskowości, generał brygady Wojska Polskiego.
Urodził się 26 lipca 1890 we Lwowie, w rodzinie lekarza Teofila Stachiewicza i Anieli z Kirchmayerów. Był starszym bratem Wacława Stachiewicza i kuzynem Jerzego Kirchmayera. Kształcił się i działał we Lwowie, w Związku Strzeleckim. W 1908 ukończył C. K. V Gimnazjum we Lwowie i zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości. Następnie przez cztery lata studiował na Wydziale Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego (egzaminów końcowych nie zdał). Był członkiem Związku Walki Czynnej. Był czynnym członkiem Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego (1912), kursu oficerów austro-węgierskiego Sztabu Generalnego (1917) i Centrum Studiów Artyleryjskich (1919).
W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym przeszedł do pracy w konspiracji, był m.in. szefem Sztabu Komendy Głównej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 powierzono mu dowodzenie oddziałem wysłanym z Krakowa do Przemyśla w celu obrony przed Ukraińcami.
W 1919 został szefem Sztabu Dowództwa Głównego Wojsk Wielkopolskich, po czym skierowano go do Oddziału III Naczelnego Dowództwa, gdzie w marcu 1920 objął funkcję szefa tego oddziału. W sierpniu 1920 wyznaczono go na stanowisko szefa Sztabu Kwatery Głównej Naczelnego Wodza, krótko dowodził 65 pułkiem piechoty, po czym był szefem Sztabu Frontu Środkowego, a od września 1920 – szefem Sztabu 6 Armii. Na polecenie Józefa Piłsudskiego przygotował wraz z Bolesławem Wieniawą-Długoszowskim i adiutantem Naczelnika Państwa – Stanisławem Radziwiłłem plan operacji kijowskiej.
9 maja 1921, po zakończeniu wojny polsko-rosyjskiej, wyznaczony został na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii nr III w Toruniu. 9 kwietnia 1922 mianowany został dowódcą 13 Dywizji Piechoty w Równem. W 1923 powierzono mu kierowanie Wojskowym Biurem Historycznym Sztabu Generalnego.
31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 21. lokatą w korpusie generałów.
Z jego inicjatywy 22 września 1928 powołano Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich. W 1928 powołał do życia Przegląd Historyczno-Wojskowy oraz został sekretarzem generalnym Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski. Przez wiele lat był prezesem Towarzystwa Wiedzy Wojskowej, a takie przewodniczącym Głównej Rady Programowej Polskiego Radia. W 1932 został współpracownikiem Komisji Historyczno-Wojskowej Polskiej Akademii Umiejętności.
Julian Stachiewicz w 1926 ożenił się z Marią (Marylą) Jadwigą z Sawickich (1892–1972), siostrą generała Kazimierza Sawickiego, z którą miał dwóch synów: Mieczysława (1917–2020) i Kazimierza (1920–2002).
Zmarł na gruźlicę w Warszawie 20 września 1934. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 5-7-17).
W latach 1996–2000 gen. bryg. Julian Stachiewicz był patronem 14 Przemyskiego batalionu dowodzenia.