W dzisiejszym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Karol Boromeusz Hoffman. Od swoich początków po wpływ na współczesne społeczeństwo, Karol Boromeusz Hoffman był tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Przez lata Karol Boromeusz Hoffman ewoluował i dostosowywał się do zmian społecznych, technologicznych i kulturowych. W tym artykule zbadamy różne aspekty Karol Boromeusz Hoffman i przeanalizujemy jego wpływ na różne aspekty codziennego życia. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy globalnym, Karol Boromeusz Hoffman pozostawił swój ślad w naszym świecie na wiele sposobów i istotne jest zrozumienie jego znaczenia i zasięgu. Dołącz do nas w tej podróży pełnej odkryć i refleksji na temat Karol Boromeusz Hoffman.
| Data i miejsce urodzenia |
1798 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 lipca 1875 |
| Zawód, zajęcie |
prawnik |
Karol Aleksander Boromeusz Hoffman (ur. 1798 w Wieruchowie, zm. 6 lipca 1875 w Blasewitz) – polski pisarz polityczny, historyk, prawnik, wydawca, malarz i mason.
Urodził się w rodzinie szlacheckiej jako syn Antoniego[1], oficjalisty w dobrach księcia Józefa Poniatowskiego[2]. W 1812 podjął naukę na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego[3]. Członek Związku Panta Koina. Po ukończeniu studiów mianowany asesorem Trybunału Cywilnego województwa mazowieckiego. W 1822 roku zwolniony i aresztowany na kilka dni za przynależność do Panta Koina. Po ułaskawieniu do 1828 roku szef biura w Komisji Rządowej Sprawiedliwości. Radca Prokuratorii Generalnej w 1828 roku[4]. Od 1828 radca Banku Polskiego, od 1830 jeden z jego dyrektorów[3]. W latach 1828–1830 wydawał w Warszawie czasopismo prawnicze Themis Polska[5]. W roku 1829 poślubił pisarkę Klementynę Tańską[3]. Uczestniczył w powstaniu listopadowym jako kapitan Gwardii Narodowej[6], a po jego upadku zamieszkał najpierw w Dreźnie, a w 1832 zamieszkał w Paryżu. Na emigracji paryskiej należał do stronnictwa Czartoryskiego. W latach 1837–1839 redagował Kronikę emigracji polskiej. W 1848 poślubił Matyldę, córkę hrabiego Stanisława Dunin-Wąsowicza[6] i przeniósł się do Drezna[7]. Dysponował wówczas jakimiś kapitałami, nabył tamże kamienice za sumę 12 tys. talarów[2]. Pisał z Drezna korespondencje do krakowskiego Czasu i był członkiem Komitetu Emigracji Polskiej[2]. Od 1873 członek korespondent Akademii Umiejętności[8].
W latach 1869–1875 był członkiem honorowym Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk[9].
Należał do masonerii[10].
Mimo braku akademickiego wykształcenia w sztukach plastycznych dość aktywnie malował akwarele i rysował, swoje prace prezentował na wystawach Zachęty, Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie i Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych we Lwowie. Z niektórych dzieł Hoffmana sporządzono staloryty lub linoryty. Prace artysty znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego w Krakowie oraz Muzeum Narodowego w Warszawie[11].
Karol Hoffman był synem Antoniego i Tekli z Łabęckich[1]. Z dwojga rodzeństwa, Antoni był sędzią sądu apelacyjnego, a Teodozja wyszła za radcę dworu cesarstwa rosyjskiego Wincentego Szamowskiego[6].
Wydał prace o powstaniu listopadowym i cenny zbiór materiałów o Wielkiej Emigracji: Vademecum polskie (1839). W swych pracach historycznych przeciwstawiał się prądom demokratyczno-republikańskim. Upatrywał specyfikę polskiego procesu dziejowego w niedorozwoju miast i słabości władzy królewskiej.
Prace Hoffmana w: