W dzisiejszym świecie Kokand przyjął fundamentalną rolę w społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy jest to temat dyskusji, bohater ważnego wydarzenia, czy też postać reprezentatywna w konkretnym obszarze, Kokand przykuwa uwagę ludzi na całym świecie. Od wpływu na kulturę popularną po wpływ na politykę, Kokand okazał się istotnym tematem, który zasługuje na analizę i dyskusję. W tym artykule zagłębimy się w świat Kokand i zbadamy jego znaczenie i wpływ na różne aspekty codziennego życia.
Państwo | |
---|---|
Wilajet | |
Powierzchnia |
40 km² |
Populacja (2008) • liczba ludności • gęstość |
|
Kod pocztowy |
150700 |
Położenie na mapie Uzbekistanu | |
40°31′43″N 70°56′33″E/40,528611 70,942500 | |
Strona internetowa |
Kokand (uzb. Qo'qon; ros. Коканд) – miasto administrowane regionalnie w wilajecie fergańskim, we wschodnim Uzbekistanie, w południowo-zachodniej części Kotliny Fergańskiej. Według szacunków z 2008 roku w Kokandzie mieszkało 216 700 osób. Dawna stolica chanatu kokandzkiego.
Miasto jest oddalone o 88 km od stolicy regionu - Fergany. Leży na skrzyżowaniu szlaków handlowych, uczęszczanych już w starożytności, przy zbiegu dwóch głównych dróg wiodących do Kotliny Fergańskiej: jednej prowadzącej na północny zachód do Taszkentu przez góry, a drugiej na zachód, przez Chodżent. W efekcie Kokand stanowi główny węzeł transportowy Kotliny Fergańskiej.
Ośrodek przemysłu spożywczego, włókienniczego oraz chemicznego.
Kokand istnieje przynajmniej od X wieku, znany wcześniej jako Chawakend, położony na szlaku handlowym z Chin do Indii. W XIII wieku Kokand został zniszczony przez Mongołów.
Współczesne miasto powstało w 1732 roku jako twierdza zastępująca wcześniejszą fortecę o nazwie Eski-Kurgan. W 1740 stało się stolicą chanatu kokandzkiego. Było ono też głównym ośrodkiem religijnym Kotliny Fergańskiej ze swoimi ponad 300 meczetami. Największy wpływ na miasto spośród przywódców chanatu miał Chudojar-Chan, dzięki któremu w mieście wybudowano wiele meczetów i medres oraz jego pałac, który można częściowo oglądać do dziś – pozostało jedynie 19 z 113 pokoi i dwa dziedzińce, które służą jako muzeum historii.