Witamy w artykule o Konkurs Piosenki Eurowizji 1957, temacie, który wzbudza zainteresowanie milionów ludzi na całym świecie. W tym poście dokładnie zbadamy różne aspekty związane z Konkurs Piosenki Eurowizji 1957, od jego historii i ewolucji po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Idąc tym tropem, będziemy odkrywać fascynujące fakty, analizować opinie ekspertów i dzielić się praktycznymi radami z tymi, którzy chcą głębiej zagłębić się w ten ekscytujący temat. Przygotuj się na zanurzenie się w podróż pełną wiedzy i odkryć na temat Konkurs Piosenki Eurowizji 1957. Zacznijmy!
Informacje ogólne | |||||
Finał |
3 marca 1957 | ||||
---|---|---|---|---|---|
Miejsce |
Großer Sendesaal des hessischen Rundfunks, | ||||
Nadawca | |||||
Prowadzący | |||||
Informacje dodatkowe | |||||
Główny dyrygent |
Willy Berking | ||||
Uczestnicy | |||||
Debiut | |||||
Łącznie |
10 reprezentacji | ||||
| |||||
Głosowanie | |||||
Każdy kraj wyznaczał 10-osobowe jury, które przyznawało ulubionej piosence po jednym punkcie. | |||||
Zwycięzca | |||||
Reprezentant | |||||
Piosenka | |||||
Muzyka |
Guus Jansen | ||||
Tekst |
Willy van Hemert | ||||
Konkurs Piosenki Eurowizji | |||||
|
2. Konkurs Piosenki Eurowizji został rozegrany w niedzielę, 3 marca 1957 we Frankfurcie nad Menem. Organizatorem konkursu był niemiecki nadawca publiczny ARD. Koncert poprowadził Anaid Iplicjian,
Finał konkursu wygrała Corry Brokken, reprezentantka Holandii z piosenką „Net als toen” autorstwa Willy'ego van Hemerta i Guusa Jansena, za którą zdobyła łącznie 31 punktów.
Frankfurt nad Menem znajduje się w kraju związkowym Hesja, który leży po obu stronach rzeki Men u stóp gór Taunus.
Halą, którą wybrano do zorganizowania 2. Konkursu Piosenki Eurowizji, została hala telewizji Hessischer Rundfunk we Frankfurcie. Kiedyś było to centrala nadawania telewizji Hessischer Rundfunk, dzisiaj hala muzyczna.
Finał emitowany był głównie przez radio, kilku nadawców pokazało go także w telewizji.
W przeciwieństwie do konkursu w 1956, każdy kraj mógł wysłać tylko jednego reprezentanta. Zasady dotyczące długości piosenek nie były sprecyzowane, dlatego w finale konkursu zaprezentowano wówczas najkrótszą („All” Patricii Bredin z Wielkiej Brytanii – 1 min. 52 sek) oraz najdłuższą („Corde della mia chitarra” Nunzio Gallo z Włoch – 5 min. 9 sek.) propozycję w historii. Po finale konkursu dodano zapis o poprawnej długości utworu, który zaznaczył, że każdy zgłoszony utwór może trwać maksymalnie 3 minuty.
Regulamin konkursu w 1957 zezwolił na udział w stawce konkursowej duetów, dzięki temu Danię reprezentowali Birthe Wilke i Gustav Winckler z utworem „Skibet skal sejle i nat”. Po występie para pocałowała się, a członek ekipy realizacyjnej zapomniał dać uczestnikom znać o zakończeniu występu. Tym samym para odbyła najdłuższy w historii konkursu pocałunek.
Pierwszy raz w historii konkursu komisje jurorskie z poszczególnych krajów miały możliwość oddawania swoich głosów telefonicznie. Każdy panel sędziowski składał się z dziesięciu osób, a każdy z członków oddawał głos na swój ulubiony utwór. Wprowadzono także zasadę, że żaden z jurorów nie może oddać głosu na utwór reprezentujący jego kraj.
W konkursie wzięło udział 10 krajów, w tym debiutująca Wielka Brytania, Austria i Dania. W finale wystąpili także reprezentacji krajów-założycieli: Belgia, Luksemburg, Niemcy, Francja, Włochy, Holandia i Szwajcaria.
W konkursie wzięło udział dwóch uczestników inauguracyjnego konkursu w 1956: Corry Brokken z Holandii i Lys Assia, zwyciężczyni konkursu dla Szwajcarii.
|
Legenda: 1. miejsce |
Nadawca publiczny z każdego kraju uczestniczącego wyznaczał 10-osobową komisję jurorską, której każdy z członków przyznawał po jednym punkcie swojej ulubionej piosence.
|
Legenda: 1. miejsce |
Spis poniżej przedstawia kolejność głosowania poszczególnych krajów w 1957 roku wraz z nazwiskami sekretarzy, którzy przekazywali punkty od swojego państwa. Każdy krajowy nadawca miał również swojego komentatora całego wydarzenia, relacjonującego w ojczystym języku przebieg konkursu: