Kopernik (krater księżycowy)
W tym artykule zagłębimy się w fascynujący świat Kopernik (krater księżycowy), badając jego wiele aspektów, badając jego pochodzenie i analizując jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Od wieków Kopernik (krater księżycowy) jest obiektem podziwu, badań i debat, a jego wpływ rozciąga się na tak różnorodne dziedziny, jak nauka, kultura, polityka i rozrywka. Dzięki tej wszechstronnej analizie rozwikłamy mity i realia otaczające Kopernik (krater księżycowy) oraz zaoferujemy świeże spojrzenie na temat, który wciąż budzi nasze zainteresowanie i zadziwienie. Przygotuj się na ekscytującą podróż przez historię i znaczenie Kopernik (krater księżycowy) i odkryj, dlaczego jest on nadal aktualny we współczesnym świecie.
| |
| Ciało niebieskie | |
|---|---|
| Średnica krateru |
93 km |
| Głębokość krateru |
3,8 km |
| Wiek |
1,1 Ga |
| Źródło nazwy | |
Położenie na mapie Księżyca  | |
 9°42′N 20°06′W/9,700000 -20,100000
| |
Kopernik (Copernicus) – uderzeniowy krater księżycowy, leżący we wschodniej części Oceanus Procellarum. Krater jest widoczny przez lornetkę, nieco na północny zachód od centrum widocznej z Ziemi półkuli Księżyca.
Jest to jeden z najefektowniejszych kraterów na Księżycu, widoczny w pobliżu środka obserwowanej z Ziemi jego tarczy na północnym brzegu Morza Chmur (Mare Nubium). Wał krateru ma szerokość około 22 kilometrów, wysokość zewnętrzna 1010 metrów, wewnętrzną zaś – 3350 metrów. Średnica dna krateru wynosi około 46 km. Zewnętrzne zbocza wału krateru nachylone są łagodnie. Wybiegają z nich pasma górskie, wśród których widać kraterki, znajdujące się w ogromnych ilościach wokół krateru. Wewnętrzne zbocza wału ukształtowane są tarasowo, przy czym tarasy oddzielone są od siebie wąwozami. Nachylenie zboczy wewnętrznych wynosi od 8,5° do 27°. Na wale krateru znajdują się 23 małe kraterki. Góra centralna krateru ma siedem wyróżniających się wierzchołków, z których najwyższy ma wysokość 730 m. Krater podczas pełni jest tak jasny, że może być zauważony nieuzbrojonym okiem. Jest otoczony długimi, jasnymi smugami.
Na południe od krateru leży Mare Insularum, a na południowym zachodzie krater Reinhold. Na północy rozciąga się pasmo gór – Karpat – które stanowią południową krawędź Mare Imbrium. Krater Kopernik powstał ok. 1,1 mld lat temu, rozpoczynając w historii geologicznej Księżyca okres kopernikański.
Nazwę Copernicus nadał kraterowi włoski jezuita Giovanni Battista Riccioli.
Satelickie kratery
| Kopernik | Szerokość | Długość | Średnica |
|---|---|---|---|
| A | 9,5° N | 18,9° W | 3 km |
| B | 7,5° N | 22,4° W | 7 km |
| C | 7,1° N | 15,4° W | 6 km |
| D | 12,2° N | 24,7° W | 5 km |
| E | 6,4° N | 22,7° W | 4 km |
| F | 5,9° N | 22,2° W | 4 km |
| G | 5,9° N | 21,5° W | 4 km |
| H | 6,9° N | 18,3° W | 5 km |
| J | 10,1° N | 23,9° W | 6 km |
| L | 13,5° N | 17,0° W | 4 km |
| N | 6,9° N | 23,3° W | 7 km |
| P | 10,1° N | 16,0° W | 5 km |
| R | 8,1° N | 16,8° W | 3 km |
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Andrzej Marks: Księżyc. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970.