W obszarze Ludwik de Laveaux (generał) na przestrzeni lat powstały liczne badania, dyskusje i debaty. Od momentu powstania Ludwik de Laveaux (generał) jest przedmiotem zainteresowania nie tylko na poziomie akademickim, ale także w ogóle w społeczeństwie. Jego wpływ był taki, że przeniknął różne aspekty życia codziennego, od kultury, polityki, gospodarki po technologię. W tym artykule dokładnie zbadamy znaczenie Ludwik de Laveaux (generał), jego implikacje i wpływ na dzisiejszy świat. Od jego początków do chwili obecnej przeanalizujemy jego ewolucję i rolę we współczesnym społeczeństwie.
Ludwik de Laveaux (<1934) | |
pułkownik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia |
18 czerwca 1891 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
16 grudnia 1969 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1947 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
Dowództwo 1 Dywizji Górskiej |
Stanowiska |
szef sztabu dywizji piechoty |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
|
Ludwik de Laveaux (ur. 18 czerwca 1891 we Frysztaku, zm. 16 grudnia 1969 w Londynie) – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, w 1966 roku mianowany generałem brygady przez prezydenta RP na uchodźstwie, członek Naczelnej Komendy Obrony Lwowa w listopadzie 1918 roku.
Syn Mariana i Władysławy z Giebułtowskich. Krewny artysty malarza, Ludwika de Laveaux, którego Stanisław Wyspiański przedstawił jako Widmo w sztuce Wesele. Maturę zdał w 1911 roku w Krakowie, następnie studiował architekturę na Politechnice Lwowskiej.
Służył w Legionach, w 1 i 4 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku został aresztowany przez władze austriackie i skierowany na front włoski. Zbiegł z transportu. Od 1917 roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW), ps. „Randolf”. Od 2 listopada 1918 wchodził w skład Naczelnej Komendy Wojsk Polskich we Lwowie. Walczył w obronie tego miasta jako Komendant Okręgu Lwowskiego POW i czasowo Komendant Dworca Głównego we Lwowie (3–4 listopada 1918 roku). Współpracownik naczelnego komendanta Czesława Mączyńskiego. Zdobywał Gródek Jagielloński. 17 listopada 1918 roku podpisywał z Ukraińcami wynegocjowane wcześniej zawieszenie broni.
Dowodził I batalionem 4 pułku piechoty Legionów. Od czerwca do grudnia 1919 roku był słuchaczem I Kursu Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W czasie wojny z bolszewikami był szefem sztabu 5 Dywizji Piechoty. W latach 1921–1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, otrzymał przydział do 1 Dywizji Górskiej na stanowisko szefa sztabu. W grudniu 1926 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. W lipcu 1929 roku objął dowództwo 2 pułku piechoty Legionów w Sandomierzu. W styczniu 1936 roku mianowany został I dowódcą piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty w Twierdzy Modlin.
W kampanii wrześniowej walczył w Armii „Modlin”. Przebywał w niewoli niemieckiej w Gross-Born i Dössel. W 1945 roku w 2 Korpusie we Włoszech.
Prezydent RP August Zaleski awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 11 listopada 1966 roku w korpusie generałów.
Żonaty od 9 stycznia 1922 z Marią Woysym Antoniewicz (zm. 1987). Syn Ludwik i córka Anna przeżyli powstanie warszawskie, w którym walczyli. Po wojnie cała rodzina zamieszkała w Anglii. Ludwik de Laveaux został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie, gdzie 10 lipca 1971 poświęcono płytę nagrobną (11C - HH).