W dzisiejszym świecie Marcel Moyse to temat, który przyciąga uwagę ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w branży zawodowej czy wpływ na kulturę popularną, Marcel Moyse pozycjonuje się jako temat ogólnego zainteresowania, który generuje wszelkiego rodzaju opinie i debaty. Od swego powstania po możliwe konsekwencje, Marcel Moyse wzbudził zainteresowanie naukowców, aktywistów, liderów opinii i ogółu społeczeństwa, stając się przedmiotem badań i niezliczonych dyskusji. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Marcel Moyse i jego znaczeniem w dzisiejszym świecie.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Instrumenty | |
Gatunki | |
Zawód | |
Odznaczenia | |
Marcel Moyse (ur. 17 maja 1889 w Saint-Amour, Francja, zm. 1 listopada 1984 w Brattleboro (Vermont), Stany Zjednoczone) – flecista francuski oraz nauczyciel tego instrumentu.
Jako młodzieniec studiował grę na flecie w paryskim konserwatorium muzycznym. Jego nauczycielami byli: Philippe Gaubert, Paul Taffanel, Adolphe Hennebains.
W wieku lat 14 grał w orkiestrze dyrygowanej przez Rimskiego-Korsakowa, był też członkiem orkiestry Pasdeolup – najstarszej francuskiej orkiestry symfonicznej, w której grał solo na flecie, oraz orkiestr Société des Concerts du Conservatoire, Opéra-Comique oraz Concerts Straram. W wieku 24 lat wyjechał na tournée do Stanów Zjednoczonych z australijską śpiewaczką operową – sopranistką Nellie Melbą.
W czasie swej europejskiej kariery (1910-1949) był rozchwytywany jako flecista orkiestrowy i grywał pod batutami takich dyrygentów jak Siergiej Prokofiew, Igor Strawiński, Richard Strauss, Walther Straram, Siergiej Kusewicki i Arturo Toscanini. Grał jako solowy flecista z większością najważniejszych europejskich orkiestr. Był prawykonawcą pierwszego dwudziestowiecznego koncertu fletowego, który Jacques Ibert napisał specjalnie dla niego. Wygrał wiele Grand Prix du Disques. Był też odznaczony najwyższym odznaczeniem nadawanym przez państwo francuskie – Legią Honorową.
W późnym okresie często występował ze swoim synem, Louis Moyse’em (1912-2007).
Wypracowane przez niego brzmienie charakteryzowało się niezwykłą czystością, było miękkie i przejmujące, o charakterystycznej, gęstej wibracji. Są to cechy właściwe dla tzw. szkoły francuskiej, która wywarła ogromny wpływ na standardy brzmieniowe fletu na całym świecie.
Pomiędzy rokiem 1930 a drugą wojną światową był profesorem fletu w paryskim i genewskim konserwatorium muzycznym. Napisał i opublikował wiele książek uczących grać na flecie, które są używane po dziś dzień.
W 1951 roku wraz z Rudolfem Serkinem i Adolfem Buschem założył Marlboro School of Music w Vermont, w której spędził ostatnie trzydzieści lat swojego życia, ucząc gry na flecie na całym świecie.
Jako nauczyciel starał się nie tyle nauczyć swoich uczniów jak grać na flecie, ile zainspirować ich do stwarzania muzyki. Do jego uczniów należą: James Galway, Paula Robison, Michel Debost, Trevor Wye, William Bennett, Carol Wincenc, Bernard Goldberg, Robert Aitken i Julia Bogorad.
Zmarł w USA, w wieku 95 lat.