Martinus Beijerinck

W dzisiejszym świecie Martinus Beijerinck stał się tematem rosnącego zainteresowania i debaty wśród ludzi w każdym wieku i na różnych etapach życia. Niezależnie od tego, czy chodzi o wpływ na społeczeństwo, znaczenie w kulturze popularnej czy wpływ na życie codzienne, Martinus Beijerinck przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od swoich początków do obecnej ewolucji, Martinus Beijerinck pozostawił niezatarty ślad we współczesnym świecie i niezwykle ważne jest zrozumienie jego znaczenia w obecnym kontekście. W tym artykule zbadamy różne aspekty Martinus Beijerinck i zbadamy jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.

Martinus Beijerinck
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Martinus Willem Beijerinck

Data i miejsce urodzenia

16 marca 1851
Amsterdam

Data i miejsce śmierci

1 stycznia 1931
Gorssel

Zawód, zajęcie

botanik, mikrobiolog

Narodowość

holenderska

Uczelnia

Uniwersytet Techniczny w Delfcie

Martinus Willem Beijerinck (ur. 16 marca 1851 w Amsterdamie, zm. 1 stycznia 1931 w Gorssel) – holenderski botanik i mikrobiolog.

Życiorys

W 1888 odkrył bakterie, które nieprzyswajalny dla roślin azot cząsteczkowy z powietrza zmieniały na formę przyswajalną.

Był profesorem Politechniki w Delfcie (od 1895), a także założycielem Delft School of Microbiology (Akademii Mikrobiologii w Delfcie) – jej członkowie (np. Siergiej Winogradski) nazwali się „ekologami mikrobiologii” i pokazali, że mikroorganizmy nie są jedynie zagrożeniem dla ludzkości (takie podejście było wtedy najpopularniejsze), ale stanowią ważny składnik świata. Dzięki temu gazety zaczęły pisać nie tylko o „złych zarazkach”, ale też o „dobrych zarazkach”. Dokonał istotnych odkryć w zakresie mikrobiologii rolniczej i przemysłowej. Znany jest przede wszystkim jako twórca wirusologii. Odkrył istnienie wirusów, starając się dowieść, że mozaika tytoniowa jest wywoływana przez coś mniejszego od bakterii. W 1905 zdobył Medal Leeuwenhoeka. Beijerinck odkrył także procesy redukcji siarczanów, odpowiednik procesu oddychania bakterii anaerobowych, to znaczy niepotrzebujących do życia tlenu.

Zobacz też

Przypisy

  1. a b Ed Yong, Mikrobiom. Najmniejsze organizmy, które rządzą światem, wyd. I, tłum. Magdalena Rabsztyn-Anioł, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 42, ISBN 978-83-233-4358-5.

Linki zewnętrzne