Mewa białogłowa
W dzisiejszym artykule będziemy odkrywać fascynujący świat Mewa białogłowa. Od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo, zagłębimy się we wszystkie aspekty związane z Mewa białogłowa. Przeanalizujemy jego ewolucję na przestrzeni czasu, praktyczne zastosowania i wpływ na różne obszary ludzkiego życia. Dodatkowo zapoznamy się z najnowszymi badaniami i odkryciami związanymi z Mewa białogłowa, a także opiniami ekspertów w tej dziedzinie. Przygotuj się na wyruszenie w podróż pełną wiedzy i odkryć na temat Mewa białogłowa. Nie przegap tego!
| Larus cachinnans | |||
| Pallas, 1811 | |||
.jpg)
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
mewa białogłowa | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ) | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 lęgowiska występuje przez cały rok zimowiska | |||
Mewa białogłowa (Larus cachinnans) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).
Zasięg występowania
Zamieszkuje Eurazję – od Europy Środkowej przez wybrzeża Morza Czarnego i Kaspijskiego do północno-zachodnich Chin i wschodniego Kazachstanu. Zimowiska obejmują głównie zachodnią, południową i południowo-wschodnią Europę, wybrzeża południowo-zachodniej Azji, w tym Półwyspu Arabskiego, i północno-wschodniej Afryki. W Europie gniazduje w Rosji, Białorusi, Litwie, Ukrainie, Rumunii, Bułgarii, Polsce, Czechach, Słowacji, Austrii, Niemczech, Niderlandach, Francji i na Węgrzech.
Gatunek zwiększa swą liczebność i zasięg w Europie. Jego ekspansja przebiega w linii wschód-zachód. Obecnie najdalej na zachód wysunięte stanowisko obserwowano w Paryżu. W Polsce coraz liczniejszy i spotykany w całym kraju, szczególnie latem po okresie lęgowym i zimą. Lęgi głównie w południowej części kraju, wzdłuż Wisły, a także w pasie pojezierzy w Wielkopolsce. Najdalej na północ wysunięte stanowiska znajdują się na Mazurach.
Systematyka
Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) uznaje obecnie (2023) L. cachinnans za gatunek monotypowy.
Systematyka tego i kilku pokrewnych gatunków to jeden z najbardziej skomplikowanych przypadków w ornitologii. Do niedawna wydzielany podgatunek L. cachinnans michahellis, zamieszkujący zachodnią i południową Europę oraz Maghreb i basen Morza Śródziemnego, od 2003 r. uważany jest za osobny gatunek – mewę romańską (L. michahellis). Natomiast mewa atlantycka, dawniej L. cachinnans atlantis (zamieszkująca Azory, Maderę i Wyspy Kanaryjskie), to według najnowszej systematyki podgatunek mewy romańskiej (L. michahellis) – L. michahellis atlantis. Kolejne zaliczane do niedawna do L. cachinnans podgatunki to:
- L. cachinnans barabensis (mewa stepowa) – stepy Azji Środkowej. Obecnie uznawany za podgatunek mewy żółtonogiej (L. fuscus).
- L. cachinnans mongolicus (mewa mongolska) – południowo-wschodni Ałtaj oraz brzegi Bajkału i Mongolia. Obecnie uznawany za podgatunek mewy popielatej (L. smithsonianus) lub mewy tundrowej (L. vegae), która sama również bywa uznawana za podgatunek mewy popielatej.
W obrębie L. cachinnans wyróżniano niekiedy kolejne dwa podgatunki: L. c. ponticus (znad Morza Kaspijskiego) i L. c. omissus; czasem podgatunki L. c. atlantis, L. c. barabensis i L. c. mongolicus łączono w jeden. W przeszłości (do 1982 r.) L. cachinnans był uznawany za podgatunek mewy srebrzystej (L. argentatus).
Morfologia
- Wygląd
- Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Upierzenie zasadniczo białe, grzbiet i pokrywy skrzydłowe popielate, na końcówkach skrzydeł kolor czarny z białymi plamami. Dziób żółty z jasnoczerwoną plamą na żuchwie, nogi żółte, tęczówka bladożółta. Osobniki młodociane brązowe. Podgatunki różnią się między sobą wielkością, odcieniem popielu na wierzchu ciała i rozmiarem ciemnych plam na skrzydłach, jednak są to cechy również silnie zmienne wewnątrz poszczególnych podgatunków.
- Wymiary średnie
- długość ciała ok. 60–68 cm
rozpiętość skrzydeł ok. 140–150 cm
masa ciała ok. 800–1500 g
Ekologia i zachowanie
- Biotop
- Zamieszkuje zarówno różnorodne wybrzeża morskie, jak i śródlądowe jeziora, sztuczne zbiorniki wodne, żwirownie i wyspy na rzekach. Gniazdowanie na dachach budynków nie jest rozpowszechnione u tego gatunku, ale występuje coraz częściej
- Gniazdo
- Na ziemi, w pobliżu wody, zarówno w roślinności (nawet wśród drzew), jak i na piaszczystych łachach. W przeciwieństwie do podobnych gatunków – mewy srebrzystej i romańskiej, unika gniazdowania na skalnych klifach. Tworzy kolonie liczące do 30 tysięcy ptaków.
- Jaja
- W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając pod koniec marca 2–4 (najczęściej 3) oliwkowozielone jaja.
- Wysiadywanie
- Jaja wysiadywane są przez okres 27–29 dni przez obydwoje rodziców.
- Pisklęta
- Pisklęta zdobywają zdolność do lotu w wieku około 40 dni.
- Pożywienie
- Wszystkożerna. W diecie przeważają różnorodne ryby, owady, mięczaki, a także odpady, drobne zwierzęta lądowe czy jaja i pisklęta innych ptaków. Prawdopodobnie poluje także na ptaki wróblowe.
Status i ochrona
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2010 roku uznaje mewę białogłową za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern); wcześniej była ona klasyfikowana przez IUCN jako podgatunek. Całkowita liczebność populacji nie jest znana z powodu niedawnych zmian taksonomicznych; organizacja BirdLife International w 2015 roku szacowała liczebność populacji europejskiej na 54 100 – 87 500 par lęgowych. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy.
Gatunek w Polsce objęty jest ochroną częściową. Na Czerwonej liście ptaków Polski mewa białogłowa sklasyfikowana została jako gatunek najmniejszej troski (LC). W latach 2013–2018 liczebność populacji lęgowej na terenie kraju szacowano na 2000–3000 par. W 2021 roku populacja ta wyniosła 5554 pary na 44 stanowiskach.
Galeria zdjęć
-
Mewa białogłowa, młoda -
Mewa białogłowa, młoda -
Jaja z kolekcji muzealnej -
Dorosła mewa białogłowa w szacie zimowej.
.jpg)
.jpg)
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Larus cachinnans, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d D. Lepage: Caspian Gull Larus cachinnans. Avibase . . (ang.).
- ↑ a b c Larus cachinnans, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c d Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 – mewy (wersja: 2020-01-24). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .
- ↑ a b Klaudia Litwiniak, Marcin Przymencki, Albert de Jong, Breeding-range expansion of the Caspian Gull in Europe, „British Birds”, 114 (6), czerwiec 2021, s. 331–340.
- ↑ a b c Marcin Przymencki i inni, Current distribution, abundance and trends of the Caspian Gull Larus cachinnans in Poland, „Ornis Polonica”, 63 (1), 2022, s. 1–11.
- ↑ a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v13.1). . (ang.).
- ↑ a b c d e Yellow-legged Gull (Larus cachinnans). IBC: The Internet Bird Collection. . (ang.).
- ↑ Jan Rapczyński, Klaudia Litwiniak, Marcin Przymencki, The first records of roof-top nesting by Caspian Gulls Larus cachinnans in Poland with reference to other cases in Europe, „Ornis Polonica”, 62 (3), 2021, s. 243–259 (ang.).
- ↑ Marcin Przymencki i inni, Ekologia rozrodu i liczebność mewy białogłowej Larus cachinnans na Zbiorniku Mietkowskim w latach 2019–2020, „Ornis Polonica”, 62 (3), 2021, s. 169–188.
- ↑ Ronald Klein, Andreas Buchheim. Die westliche Schwarzmeerküste als Kontaktgebiet zweier Großmöwenformen der Larus cachinnans-Gruppe. „Vogelwelt”. 118, s. 61–70, 1997.
- ↑ Klaudia Litwiniak, Marcin Przymencki, Damian Celiński, Short report on probable case of Caspian Gull predation on migrating swallows observed at first time, „Ornis Hungarica”, 28 (1), 2020, s. 181–184, DOI: 10.2478/orhu-2020-0012, ISSN 2061-9588 (ang.).
- ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
- ↑ Wilk T., Chodkiewicz T., Sikora A., Chylarecki P., Kuczyński L.: Czerwona lista ptaków Polski. OTOP, Marki, 2020.
- ↑ Chodkiewicz T., Chylarecki P., Sikora A., Wardecki Ł., Bobrek R., Neubauer G., Marchowski D., Dmoch A., Kuczyński L. Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013–2018: stan, zmiany, zagrożenia. „Biuletyn Monitoringu Przyrody”. 20, s. 1–80, 2019.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. eBird . Cornell Lab of Ornithology. (ang.).