Mieczysław Morawski
Dziś Mieczysław Morawski reprezentuje temat o wielkim znaczeniu i zainteresowaniu dzisiejszym społeczeństwem. Wraz z postępem technologii i globalizacją Mieczysław Morawski stał się kluczowym punktem dyskusji w różnych obszarach. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę polityczną, społeczną, naukową, kulturową czy gospodarczą, Mieczysław Morawski odgrywa fundamentalną rolę w podejmowaniu decyzji i sposobie, w jaki współdziałamy z naszym otoczeniem. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ Mieczysław Morawski na różne aspekty życia codziennego, a także jego znaczenie w coraz bardziej połączonym świecie.
.jpg)
| |
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
10 grudnia 2001 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca zgrupowania |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Mieczysław Ewaryst Morawski ps. „Mieczysław 17", „Scewola”, „Szalbierz 17", „Szatan”, „Szeliga”, „Żniwiarz” (ur. 27 października 1917[1] w Częstochowie, zm. 10 grudnia 2001 w Maplewood, stan Nowy Jork) – oficer saperów Wojska Polskiego, dowódca Zgrupowania Armii Krajowej „Żniwiarz” w powstaniu warszawskim.
Życiorys
Od 1937 uczył się w Szkole Podchorążych Saperów w Warszawie. Przydzielony do 1 Batalionu Saperów Legionów w Modlinie, w ramach którego uczestniczył w wojnie obronnej 1939. 13 września 1939 awansowany na stopień porucznika ze starszeństwem z dniem 1 września.
W konspiracji od 1939 początkowo w organizacji „Pobudka” w Kielcach, Częstochowie i Radomsku. Od 1942 w Związku Walki Zbrojnej w Warszawie. Początkowo był instruktorem szkolenia saperskiego Obwodu Żoliborz ZWZ-AK.
Od 1943 był dowódcą oddziału dywersyjnego DB-„17", przekształconego w 9. kompanię dywersyjną. W powstaniu warszawskim dowodził zgrupowaniem „Żniwiarz” na Żoliborzu.
Po powstaniu był jeńcem numer 46382 oflagu Altengrabow. Znalazł się w grupie 29 oficerów (m.in. płk. Karola Ziemskiego „Wachnowski”, płk. Mieczysława Niedzielskiego „Żywiciel”) oskarżonych o zamiar opanowania obozu. Przekazany Gestapo, został osadzony w obozie koncentracyjnym Neuengamme. Życie uratowała mu interwencja hrabiego Folke Bernadotte u Heinricha Himmlera[2]. Został wysłany do oflagu w Lubece, gdzie w maju 1945 został uwolniony przez wojska brytyjskie.
Po wyzwoleniu pozostał na emigracji w Stanach Zjednoczonych. W 1947 zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 25 września 1944.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 11778 – 30 września 1944
- Krzyż Walecznych po raz pierwszy – czerwiec 1944
- Krzyż Walecznych po raz drugi – 29 września 1944[3]
Przypisy
- ↑ Powstańcze Biogramy - Mieczysław Morawski , www.1944.pl (ang.).
- ↑ Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik Biograficzny konspiracji warszawskiej 1939-1944, Tom 2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 136.
- ↑ J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997, s. 91.
Bibliografia
- Władysław Bartoszewski, Powstanie warszawskie, Andrzej Krzysztof Kunert, Zygmunt Walkowski (oprac.), Warszawa: Świat Książki, 2009, ISBN 978-83-247-1699-9, OCLC 751213346.
- J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997.
- * Jasiński G.: Żoliborz 1944. Dzieje militarne II Obwodu Okręgu Warszawa AK w Powstaniu Warszawskim. Pruszków 2009, ISBN 978-83-62046-03-4