W tym artykule Ofiary stanu wojennego w Polsce (1981–1983) zostanie omówiony z wszechstronnej i głębokiej perspektywy, badając jego liczne aspekty i konsekwencje w różnych obszarach życia. Poprzez szczegółową i przemyślaną analizę będziemy starali się w pełni zrozumieć znaczenie i wpływ, jaki Ofiary stanu wojennego w Polsce (1981–1983) ma na dzisiejsze społeczeństwo, a także możliwe rozwiązania lub alternatywy dla wyzwań, jakie stwarza. Zostaną zbadane różne podejścia i punkty widzenia, aby zaoferować holistyczną i wzbogacającą wizję Ofiary stanu wojennego w Polsce (1981–1983), w celu promowania debaty i krytycznej refleksji na ten temat, który jest dziś tak istotny.
|
Ten artykuł należy dopracować |
Ofiary stanu wojennego w Polsce 1981–1983 – w czasie stanu wojennego trwającego na obszarze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej od 13 grudnia 1981 do 22 lipca 1983 życie straciło około 40 osób, w tym 9 górników w kopalni „Wujek” podczas pacyfikacji strajku.
Utworzona przez sejm kontraktowy w 1989 Sejmowa Komisja Nadzwyczajna do Zbadania Działalności MSW, stwierdziła, że spośród 122 niewyjaśnionych przypadków zgonów działaczy opozycji aż 88 miało bezpośredni związek z działalnością funkcjonariuszy MSW.
Część ofiar śmiertelnych wydarzeń stanu wojennego była skutkiem tłumienia przez jednostki LWP, MO, ZOMO, NOMO, ROMO, ORMO, funkcjonariuszy WSW i SB pokojowych demonstracji ulicznych ludności, sprzeciwiających się władzy WRON. W dziewięciu przypadkach ofiary padły w wyniku krwawego stłumienia strajku w kopalni, w jednym przypadku po złamaniu strajku na uczelni.
Znaczna ich część były to jednak ofiary intencjonalnego działania władz przeciwko określonym działaczom opozycji. Wszystkie one z definicji spełniają znamiona ofiar zbrodni komunistycznej.
W pierwszych dniach stanu wojennego władze komunistyczne dokonały wielu aresztowań osób, które mimo dekretu nie zaprzestały działalności opozycyjnej, czynnie przeciwstawiając się wprowadzeniu stanu wojennego. Wyroki wydawane były w trybie doraźnym przez sądy wojskowe. Opozycjoniści stawiani byli w stan oskarżenia w związku z próbą obalenia ustroju PRL. W trybie doraźnym za to przestępstwo wobec reżimu komunistycznego groził wyrok do kary śmierci włącznie.
W latach 1981–1982 władze komunistyczne przetrzymywały w specjalnie utworzonych obozach dla internowanych 9736 osób działających w podziemiu. Niejednokrotnie dochodziło w nich do wypadków znęcania się psychicznego i fizycznego nad internowanymi.
Inną kategorię ofiar stanowią osoby szykanowane przez władze za działalność opozycyjną. Wiele z nich było prześladowanych i wyrzucanych z pracy z tzw. wilczymi biletami, eksmitowanych z zajmowanych przez siebie mieszkań, w końcu były zmuszane do emigracji. Szczególny przypadek stanowią represje wobec działaczy chłopskich, których niejednokrotnie zmuszano siłą do nieopłacalnych upraw (przypadek Stanisława Helskiego).
Ta sekcja od 2012-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji: uzupełnić źródła. Pilne! Pozycje listy, które nie będą zawierać odnośnika do wiarygodnych źródeł zostaną usunięte bez dodatkowego ostrzeżenia!!!. |
Pacyfikacja kopalni Wujek 16 grudnia 1981
Stłumienie demonstracji w Gdańsku 17 grudnia 1981
Pacyfikacja strajku na Politechnice Wrocławskiej 15 grudnia 1981
Stłumienie pokojowej demonstracji w Poznaniu 13 lutego 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji w Warszawie 3 maja 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji we Wrocławiu 3 maja 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji w Krakowie 13 maja 1982
Poznań 11 maja 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji we Wrocławiu 13 maja 1982
Rozbicie organizacji podziemnej 16 czerwca 1982 w Warszawie
Stłumienie pokojowej demonstracji w Gdańsku 31 sierpnia 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji we Wrocławiu 31 sierpnia 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji w Lubinie 31 sierpnia 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji we Kielcach 31 sierpnia 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji w Częstochowie 1 września 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji w Nowej Hucie 13 października 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji w Warszawie 10 listopada 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji w Gdańsku 11 listopada 1982
Stłumienie pokojowej demonstracji w Krakowie 1 maja 1983
Stłumienie pokojowej demonstracji we Wrocławiu 1 maja 1983
Stłumienie pokojowej demonstracji w Warszawie 3 maja 1983