W tym artykule poruszony zostanie temat Petru Groza, który przykuł uwagę różnych dyscyplin i obszarów badań. Petru Groza wzbudził zainteresowanie badaczy, naukowców, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa ze względu na swoje dzisiejsze znaczenie i wpływ. W tym artykule zbadane zostaną różne aspekty związane ze zmienną Petru Groza, od jej historii i ewolucji po implikacje w bieżącym kontekście. Zostaną przeanalizowane różne perspektywy i podejścia, aby zapewnić wszechstronną i wzbogacającą wizję Petru Groza, w celu generowania większego zrozumienia i promowania świadomej debaty na ten temat.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Premier Rumunii | |
Okres | |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Przewodniczący Prezydium Wielkiego Zgromadzenia Narodowego Rumuńskiej Republiki Ludowej | |
Okres |
od 12 czerwca 1952 |
Poprzednik | |
Następca | |
Wiceprzewodniczący Rady Ministrów Rumunii | |
Okres |
od 4 listopada 1944 |
Przynależność polityczna | |
Minister robót publicznych Rumunii | |
Okres |
od 30 marca 1926 |
Poprzednik | |
Następca | |
Minister bez teki Rumunii | |
Okres |
od 16 kwietnia 1921 |
Następca | |
Odznaczenia | |
Petru Groza (ur. 7 grudnia 1884 w miejscowości Băcia, zm. 7 stycznia 1958 w Bukareszcie) – rumuński polityk, premier w latach 1945–1952, Przewodniczący Prezydium Wielkiego Zgromadzenia Narodowego (głowa państwa rumuńskiego) w latach 1952–1958.
Przez swoich przeciwników politycznych nazywany Czerwonym Burżujem, był jedną z głównych postaci na politycznej scenie Rumunii w okresie międzywojennym. Po wojnie został premierem rządu koalicyjnego w latach 1945–1952. Groza założył radykalną organizację rolników nazywaną Frontem Oraczy (rum. Frontul Plugarilor) w czasie Wielkiego Kryzysu. Został premierem 6 marca 1945, gdy generał Nicolae Rădescu, desygnowany przez króla Michała I premierem Rumunii 7 grudnia 1944 w nadziei powstrzymania pełzającego przejmowania władzy przez komunistów przy wsparciu Armii Czerwonej i NKWD, został zmuszony do rezygnacji przez komisarza ludowego ds. zagranicznych ZSRR Andrieja Wyszynskiego w konsekwencji ustaleń konferencji jałtańskiej. W czasie rządów Grozy, w grudniu 1947, rumuński monarcha zmuszony został do abdykacji i opuszczenia Rumunii po tym, jak państwo stało się oficjalnie republiką ludową. Pomimo iż jego władza jako premiera była uzależniona od wsparcia ZSRR (nie był członkiem Rumuńskiej Partii Robotniczej, lecz przywódcą jej satelickiego ugrupowania - Frontu Oraczy), Groza utrzymywał się na tym stanowisku do czasu zastąpienia go przez Gheorghe Gheorghiu-Deja w 1952 roku.
W 1948 otrzymał Order Odrodzenia Polski I klasy.