Pierre Baillot

W dzisiejszym świecie Pierre Baillot stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu osób z różnych dziedzin. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, implikacje w życiu codziennym czy znaczenie w historii, Pierre Baillot jest tematem, który zasługuje na dogłębną analizę i dyskusję. Od swoich początków do dzisiejszego wpływu Pierre Baillot wzbudził zainteresowanie naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa, dlatego istotne jest zbadanie jego różnych krawędzi i wymiarów. W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Pierre Baillot, aby poznać szczegółowo jego cechy, wyzwania i możliwości, w celu poszerzenia naszej wiedzy i zrozumienia tego fascynującego tematu.

Pierre Baillot
Ilustracja
Imię i nazwisko

Pierre Marie François de Sales Baillot

Data i miejsce urodzenia

1 października 1771
Passy

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

15 września 1842
Paryż

Instrumenty

skrzypce

Gatunki

muzyka poważna, muzyka romantyczna

Zawód

kompozytor, skrzypek

Pierre Marie François de Sales Baillot (ur. 1 października 1771 w Passy, zm. 15 września 1842 w Paryżu) – francuski kompozytor i skrzypek.

Życiorys

Uczył się w Passy u Polidoriego, w Paryżu u Sainte-Marie oraz w Rzymie u Francesco Pollaniego. W 1791 roku został skrzypkiem w orkiestrze paryskiego Théâtre Feydeau. Odbył dodatkowe studia w zakresie kompozycji u Cherubiniego, Catela oraz Rejchy i w 1795 roku został profesorem nowo utworzonego Konserwatorium Paryskiego. W 1802 roku został członkiem nadwornego zespołu Napoleona Bonaparte. Odbywał liczne podróże koncertowe, w latach 1805–1808 przebywał w Rosji. W 1814 roku zorganizował w Paryżu pierwsze stałe koncerty muzyki kameralnej. Od 1821 do 1832 roku był pierwszym skrzypkiem Opéra de Paris. Od 1825 roku był członkiem kapeli królewskiej. Do jego uczniów należeli Charles Bériot, Charles Dancla i Jacques Féréol Mazas.

Uchodził za jednego z czołowych skrzypków swojej epoki. Napisał m.in. Symfonię koncertującą na 2 skrzypiec i orkiestrę, 9 koncertów skrzypcowych, 3 kwartety smyczkowe, 15 triów, 6 duetów. Był autorem podręcznika L’Art du violon (wyd. Paryż 1834).

Przypisy

  1. a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 163–164. ISBN 83-224-0113-2.
  2. a b c d e f g h i j k Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 1 Aalt–Cone. New York: Schirmer Books, 2001, s. 183. ISBN 0-02-865526-5.
  3. a b c d e f g John Michael Cooper: Historical Dictionary of Romantic Music. Lanham: Scarecrow Press, 2013, s. 39–40. ISBN 978-0-8108-7230-1.

Linki zewnętrzne