W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Sławomir Kalembka. Na przestrzeni dziejów Sławomir Kalembka budził wielkie zainteresowanie ludzkością, czy to ze względu na jego wpływ na społeczeństwo, jego znaczenie w dziedzinie nauki, czy po prostu ze względu na jego wpływ na kulturę popularną. Od swoich początków do chwili obecnej Sławomir Kalembka odegrał fundamentalną rolę w życiu ludzi, stając się fascynującym przedmiotem badań zarówno dla ekspertów, jak i hobbystów. W tym tekście proponujemy zbadać różne aspekty Sławomir Kalembka, analizując jego znaczenie i wpływ w różnych obszarach.
Data i miejsce urodzenia |
7 czerwca 1936 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
12 października 2009 |
profesor nauk historycznych | |
Specjalność: historia Polski | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1964 |
Habilitacja |
1976 |
Profesura |
1988 |
Uczelnia | |
rektor | |
Uczelnia | |
Okres spraw. |
1990–1993 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Sławomir Robert Kalembka (ur. 7 czerwca 1936 w Wilnie, zm. 12 października 2009 w Toruniu) – profesor nauk historycznych, specjalizujący się w historii Polski i historii powszechnej XIX i XX wieku.
Studia ukończył na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w 1958. Stopień doktora uzyskał w 1964, a doktora habilitowanego 1976. W 1988 otrzymał tytuł profesora nauk historycznych.
Związany przez dużą część pracy z Instytutem Historii i Archiwistyki UMK. Pełnił funkcję kierownika zakładu Bibliologii i Informacji Naukowej. Był także pierwszym kierownikiem Instytutu Stosunków Międzynarodowych UMK, członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego oraz członkiem Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów Naukowych. W latach 1998–2001 prowadził prace naukowo–badawcze nad tematem Historia Wielkiej Emigracji 1831-1863, a w latach 1995–1997 Polska myśl polityczna doby romantyzmu (1820-1870). Pełnił też funkcję kierownika Katedry Historii Nauki na Wydziale Nauk Historycznych, jak również kierownika Katedry Historii Dyplomacji na Wydziale Politologii i Studiów Międzynarodowych.
W 1981 został dyrektorem Instytutu Historii oraz prorektorem UMK, z którego to stanowiska usunięty został w 1982 przez władze. W latach 1990–1993 pełnił funkcję rektora Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
W latach 90. pełnił funkcję prezesa Toruńskiego Oddziału Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”. Opracowywał programy wykładów, dobierał prelegentów i finansował ich wyjazdy na sesje plenarne Polskiego Uniwersytetu Ludowego w Mińsku.
Był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w 2001.
Zmarł 12 października 2009, pochowany został dziewięć dni później na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu.