Sobór nicejski II
W tym artykule szczegółowo przeanalizujemy Sobór nicejski II i jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Od swoich początków po ewolucję i znaczenie w różnych obszarach, Sobór nicejski II odegrał fundamentalną rolę w życiu ludzi. W tym artykule zbadane zostaną jego liczne aspekty, a jego wpływ zostanie zbadany w różnych kontekstach, od poziomu osobistego po globalny. Zbada, jak Sobór nicejski II ukształtował sposób, w jaki wchodzimy w interakcje, komunikujemy się i doświadczamy otaczającego nas świata. Ponadto rozważone zostaną również możliwe scenariusze na przyszłość i ich ogólne znaczenie dla ludzkości.
| Sobór nicejski II | |
| Data rozpoczęcia | |
|---|---|
| Data zakończenia | |
| Poprzedni Sobór konstantynopolitański III (680-681) |
Następny Sobór konstantynopolitański IV (869-870) |
Sobór nicejski II (787) – sobór powszechny biskupów chrześcijańskich zainaugurowany w Konstantynopolu, przeniesiony do Nicei i tam obradujący od 24 września do 23 października 787 roku. Na soborze uchwalono 22 kanony dyscyplinarne.
W soborze brało udział 307 biskupów (tylko 14 z Zachodu) pod nominalnym przewodnictwem legatów papieskich, a faktycznie patriarchy Tarazjusza. Cesarzową Irenę i jej syna Konstantyna VI reprezentowali urzędnicy. Nieobecni byli patriarchowie Aleksandrii, Antiochii i Jerozolimy, znajdujących się pod panowaniem islamskim.
Głównym celem soboru było zakończenie kontrowersji ikonoklastycznej. Po pewnych wahaniach dopuszczono biskupów opowiadających się za ikonoklazmem, ale większość postanowiła złożyć z katedr biskupów organizujących w przeszłości prześladowania zwolenników czci obrazów. Ikonoklazm został potępiony jako herezja. Cześć ikon (pokłony, palenie świec i kadzidła) uznano za naukę prawowierną. Podkreślono jednak, że kult obrazów odnosi się do osoby przedstawionej na obrazie, a nie do samego obrazu. Ustalono także zasady tworzenia ikon, wykluczające dowolność i zezwalające na pisanie obrazów tylko duchownym. Postacie na ikonach powinny mieć duże szerokie oczy, całe ciało osłonięte odzieniem - jedynie odsłonięte twarze i czasem dłonie, figury miał okalać czarny kontur, karnacja postaci winna być ciemna, święci mieli posiadać długie brody, schematycznie zarysowane szaty nie powinny uwidaczniać kośćca, powinien być stosowany umowny światłocień.
Bibliografia
- Ostrogorsky, George. History of the Byzantine State. New Brunswick:Rutgers University Press, 1969. ISBN 0-8135-0599-2
- M. Starowieyski: Sobory Kościoła niepodzielonego. T. 1 – Dzieje. Tarnów: Biblos, 1994. ISBN 83-85380-20-5.